3 สิงหาคม 2547 18:20 น.
Rainsummer
"อ้าว ...เอ้อ เด็กอะไร น้องอยู่ปี1
รึเปล่าไม่ค่อยคุ้นหน้าเลยนะ"
ไม่ทันซะแล้วเด็กหนุ่มคนนั้นวิ่งไปเร็วมาก
พิมแกะซองออกอ่านทันที
"พี่พิมครับผมต้องขอรบกวนเวลาพี่
ช่วยอ่านจ.ม.ฉบับนี้ด้วยนะครับ ผมชื่ออ้นครับเรียนปี1
ผมปลื้มพี่มากเลย ผมอยากคุยกับพี่มากเลยครับแต่ไม่กล้า
พี่อย่าดุอย่าว่าผมเลยนะครับผมเห็นเวลาที่พี่คุยกับพี่นนท์
ดูพี่มีความสุขจังเลยครับผมอยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง
ผมประทับใจพี่ตั้งแต่ตอนมาเข้าปี1ใหม่ๆแล้วครับ
เห็นพี่เค้าบอกว่าไม่ห้ามไม่ให้จีบข้ามรุ่น
ผมจะแหกกฎนี้ดีมั้ยครับแหะๆ ...
ผมหวังว่าพี่คงไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกพี่ปี3นะครับ
ผมค่อนข้างเกรงๆเขาโดยเฉพาะพี่นนท์
แต่ถ้าพี่พิมไม่รังเกียจ ...ผม จะสู้ครับ
.แค่นี้ก่อนนะครับ"
พิมพับเก็บจ.ม. แล้วถอนหายใจ
อืม สำนวนใช้ได้แฮะ แต่...พิมยิ้มน้อยๆ
ฉันไม่นิยมกินตับเด็ก...ขอโทษละกัน
แล้วพิมก็เอาจ.ม.ฉบับนี้เก็บไว้ในกระเป๋า
"เป็นงัยมั่งวะแก" อ้นถามเพื่อน
"ให้เรียบร้อยแล้ว แต่ไม่รู้พี่เค้าจะว่ายังงัยนะ "
"อย่าให้เฮียนนท์รู้เป็นพอว่ะ ข้าได้แต่หวังว่าพี่พิมคงไม่ดัดหลังแกหรอกนะ"
"อืม.......เหวอ..........พี่นนท์"
สองสหายร้องเสียงดัง
"ทำอะไรกันตรงนี้ " นนท์ถาม2 หนุ่ม
เอ่อ ...คะ ...คือ...ผม......."
"อ้อ พี่นนท์ ....พี่เลิกกับพี่พิมยังครับ" อ้นโพล่งขึ้นมา
นนท์จ้องอ้นเขม็ง "ทำไมนายจะรู้ไปทำไม"
"ก็ผมชอบพี่พิมนี่ ผมจะจีบพี่เค้า
ถ้าพี่นนท์ไม่ใส่ใจผมจะคบกับพี่พิมพ์ "
อ้นว่าอย่างไม่สะทกสะท้าน
"เฮ่ย...." เพื่อนสะกิดอ้น "ไปเถอะ....".
นนท์มองเด็กหนุ่มแล้วอึ้ง ไอ้นี่มันบ้าแฮะ
เหมือนเราไม่มีผิด
แล้วเขาฉุกคิดถึงพิมขึ้นมา ...พิมไม่ชอบเด็ก
แต่ไอ้นี่ อาจไม่แน่แฮะ ไม่ได้การแล้ว
นนท์นึกอะไรได้....บางอย่างผุดขึ้นในใจ.......
............ที่โรงอาหารคณะพยาบาล............
"นนท์ที่ตรงนี้มีคนนั่งมั้ยจ๊ะ".....แหม่มสาวพยาบาลถามขึ้น
"ไม่มีหรอกนั่งสิ " นนท์ว่า
ขณะนั้นพิมกับแดและเรียวกำลัง เดินมาที่โรงอาหารพอดี
"อู๊ย....ดูสิ ....พิม ดูตานนท์ จี๋จ๋ากับเด็กพยาบาลลุยเลยเพื่อน" แดว่า
"นั่นสิเราจัดการกันมะพิม" เรียวเสริม
"ไม่......ไม่เด็ดขาด ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขา"
ว่าแล้วพิมก็เดินหนีไป
"ไม่ได้สิใช่มะ เรื่องดีๆแบบนี้ขาดเราได้ไง "
แดพยักหน้าให้เรียว
"อ้าว.......หวัดดีจ้ะนนท์ อุ้ยกินข้าวกับสาวด้วยนา" เรียวนั่งลงข้างนนท์
"จ้า..แหมไม่ชวนเราเลยนะนนท์" แดนั่งคั่นกลางแหม่มกับนนท์
นนท์มองสองสาวอย่าง งงๆ.... แล้ว......นนท์เอ่ยอย่างยากลำบาก
"เพื่อนสาวเธออีกคนไปไหน ไม่กินข้าวรึงัย"
"อุ๊ยตายแล้ว" เรียวทำเป็นมองซ้ายแลขวา
"สงสัยไปกินข้าวกะพี่หมอ ที่โรงแพทย์น่ะจ้ะ "
รายนั้นตอนนี้กะลังคบเด็กแพทย์"
เรียวใส่ไฟ แล้วแอบดูท่าทีนนท์
"เหรอ.." แววตานนท์เจ็บปวด
แดสังเกตได้ทันที แต่แค่แว๊บเดียวเท่านั้น
"ดีแล้วนี่ จบไปก็ไปเปิดคลีนิคทำงานด้วยกัน " นนท์ว่า
"ไม่ต้องลำบากหางานเหมือนเซฟตี้อย่างเรา...."
"เอ่อ..." แหม่มอึดอัดใจ
"เราไปก่อนนะนนท์ ว่างๆโทรมาหาเราบ้างนะ ไปล่ะจ๊ะ"
พอคล้อยหลังสาวพยาบาล.....แดตบไหล่นนท์อย่างแรง
"นายนนท์......."
"โอ๊ย...เธอเป็นอะไรของเธอยายนี่" นนท์ว่า
" ร้ายจริงๆ กระดูกฉันหักรึเปล่านี่"
เรียวเอ่ยว่า
" นนท์ถามจริงๆเถอะนะ นายเลิกชอบเพื่อนฉันแล้วเหรอ"
"ถ้าเลิกฉันจะได้บอกให้เจ้าพิมมันทำใจซะ ด้วยการมีแฟนใหม่"
"เฮ้ย......." นนท์ร้องเสียงดัง
"ใครว่า..พิมต่างหากล่ะที่ไม่ยอมฟังเรา"
"เมลไปก็ไม่ตอบกลับ ไม่สนใจเราเลย"
"เฮอะเมลสั่วๆของนายน่ะไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้นหรอกนะ....
.นายต้องเจอตัว..ตัวถ้าเป็นยายพิม ต้องบุกถึงที่ เข้าใจ๋ " เรียวว่า
"เมลนายมันช้าไปล้านปีแสงรู้มั้ย" แดเสริม
"เอางี้ " ......นนท์ถามสองสาว
" เธอ2คนว่าพิมเค้าจะยอมคุยกะเรามั้ย"
"โธ่.....นายนนท์ ฉันจะบอกให้นะ ยายพิมน่ะ
วันๆมันยิ้มกี่ครั้งฉันถามหน่อย"
"ไม่เห็นมันจะยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนที่เคยเป็น
เรียนเสร็จหมกตัวอยู่ห้องไม่พูดไม่จา
ฉันละจะบ้า....คนเคยพูดแจ้วๆ กลายเป็นคนเงียบ.......
นายยังจะให้ฉันพูดอะไรอีกมั้ย...."
"อืมงั้นเรามาวางแผนกัน..."....ทั้งสามเริ่ม สุมหัวคุยกัน
........................
23 มกราคม 2547 16:46 น.
Rainsummer
นนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เคน พิมเค้าไปแล้ว ไปจากข้าแล้ว"
น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมาเป็นครั้งแรก
"เอาน่า เอ็งอย่าเพิ่งคิดมาก เค้าแค่ไปให้ไกลยายมิ้งค์ตะหากข้ารู้ดี
ยายนี่แหละที่พิมเล่าให้ข้าฟังว่าไปด่าเค้าที่ยูเซ็นเตอร์ "
"เหรอ"นนท์อึ้งไปพักใหญ่
เขาไม่เคยรู้เลยว่าเป็นมิ้งค์ หลังจากวันนั้น พิมก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย
เขาไม่คิดว่าเรื่องยุ่งๆมันจะเกิดขึ้น ทำไมพิมไม่บอกเขา เขาคิด
"เออแล้วเมื่อกี๊ ทำไมแกทำเป็นจำเค้าไม่ได้วะ ข้าไม่เข้าใจ". เคนถาม
"ข้าบังเอิญได้ยินว่าแฟนเก่าเค้าจะมานี่หว่า..อีกอย่าง ข้าก็..ไม่รู้ว่ะข้างอน.."
นนท์พูดตรงๆ "ไอ้บ้าเอ๊ย" เคนหัวเราะ
" เอ็งนี่น้าข้าล่ะเชื่อเอ็งกับพิมจริงๆ งอนกันไปงอนกันมา เฮ้อ ปวดหัวว่ะ "
นนท์ออกจากโรงพยาบาล ก็ตรงไปเมล์หาพิมทันที
พิม เราขอโทษนะ ที่ปล่อยให้เค้าคนนั้นมาวุ่นวายกับพิม เราสัญญาว่าจะไม่มีอีกแล้วล่ะ
เราไม่ว่าพิมหรอกที่พิมจะ ไปเที่ยวกับแฟนเก่าพิม เรารักพิมเสมอนะ อย่าลืมสิพิมเป็นแฟนเรา
คำพูดที่เราพูดกับพิมครั้งแรก ยังเป็นจริงเสมอ
แต่ถ้าพิมจะคบกับเค้าคนนั้นต่อไป
เราก็คงจะไม่มีสิทธิ์ไปว่าพิมได้นะ พิมทำตามที่ใจพิมต้องการเถอะ เรามั่นใจว่าเราคิดถูกแล้ว
พิม.ขอให้พิมโชคดีเถอะนะ..อย่าลืม เรายังยืนยันคำเดิม
.............................**********...........
ฉันรู้ตัวดี ว่าฉันไม่มีความหมาย ให้เธอสนใจ จะเทียบอะไรกับเขา
คนที่เธอห่วง หมดใจเธอคือเขา ฉันรู้และขอยอมลาโดยดี
ฉันไม่กล้าหรอก เรียกร้องอะไรจากเธอ ได้แต่นั่งเหม่อ บ่นเพ้ออะไรไปอย่างนี้
เผื่อนกได้ยิน จะคาบเอาคำนี้ ไปบอกให้เธอรู้ความในใจ
ที่หนึ่งไม่ไหว ฉันเต็มใจขอเป็นแค่ที่สอง ยอมเป็นคนสำรองตลอดไป
ที่หนึ่งให้เขา ขอที่สองให้ฉันจะได้ไหม รบกวนเธอเกินไปรึเปล่า
ขอแค่มีเธอ ให้ฉันไว้เพ้อและแอบซึ้ง ไม่ต้องที่หนึ่ง แค่ขอรักเธอในแบบเขา
เก็บไว้ในใจ เผื่อว่าเวลาเหงา ฉันขอมีเธอไว้คิดถึงก็พอ
เก็บไว้ในใจ เผื่อว่าเวลาเหงา ฉันขอมีเธอไว้คิดถึงก็พอ
..นนท์คนเดิม..................
แต่ทว่าพิมโกรธจนเธอไม่ยอมมาเช็คเมลนี้อีกเลย .......จึงไม่รู้ว่านนท์เขียนถึงเธอ
ทั้งสองไม่มองหน้ากัน.......จนถึงทุกวันนี้.....พิมกลับไปคบกับแซนเหมือนเดิมเพื่อหวังที่จะ
ให้นนท์คืนดีกับแฟนเขา นนท์เองก็เข้าใจว่าพิมได้ตัดสินใจเพราะอ่านเมลของเขาแล้ว
พิมไม่มีใจให้เขาจริงๆ ...นนท์คิดอย่างทรมานใจ ......พิมเองใช่ว่าจะสุขสบายใจ
เพราะเธอคิดเสมอว่า นนท์กลับไปคบกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว
ทั้งสองต่างนั่งถอดสมการใจอีกคนโดย ไม่สนใจตัวแปรของสมการกันและกัน
เคนเองเฝ้ามองดูเพื่อนทั้งสองอย่างห่วงใย แต่ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะ
เรื่องของจิตใจ เขาต้องพูดกันเอง.......แม้เขาจะรักพิมชอบพิมแค่ไหน แต่เคนก็รู้ดี
พิมคิดกับเขาแค่เพื่อนเท่านั้น......นนท์ไม่ได้มีใคร.....แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยปากอะไรกับพิม
แค่หวังลึกๆในใจว่า สักวันพิมจะยอมรับเขา ......สักวัน.....
23 มกราคม 2547 16:40 น.
Rainsummer
พิมยืนมองนนท์นิ่งนาน แววตาห่วงใย แล้วเดินไปดูโฟน
แล้วนี่มีคนรู้เรื่องอีกมั้ยนี่.. พิมถาม แจ้งความยัง เรามีสิทธิ์เอาผิดเค้าได้นะ
จำหน้าคนที่ทำร้ายได้มั้ย
ช่างเถอะพิมเราไม่อยากให้เสียประวัติเดี๋ยวเราก็จะไปฝึกงานกันแล้ว เคนว่า
ตามใจถ้านายไม่อยากสาวความ แต่ถ้าเป็นฉัน ฉันไม่ยอมหรอก พิมพูดเสียงแค้นๆ
แล้วนนท์กับโฟนไม่มีแผลเลยเหรอเคน ช้ำในหรือเปล่าเนี่ย พิมถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
."หมอ X-ray แล้วน่ะบอกว่าเลือดไม่ได้คั่งในสมอง แค่กระทบกระเทือนเฉยๆ พวกนี้มันหัวแข็งกันโดนฟาดตรงท้ายทอยน่ะพิม
อ๋อ .. โดนตรง cerebellum. สินะ พิมว่า
เอ่อพิม เค้าคนนั้นกลับหรือยัง. พิมยังไม่ทันได้ตอบ
เสียงมือถือก็ดังขึ้นตามด้วยเสียงตะแว๊ด ของคนที่พิมเรียกว่าเพื่อนรัก
นังพิมแกทำอะไรหา ใจคอแกจะไม่ปลุกฉันซักคำเหรองัยพ่อโฟนสุดสวาทขาดใจฉัน สลบทั้งที หล่อนก็ไม่ยอมบอกฉันนะ หนอยฉายเดี่ยวๆ เดี๋ยวเหอะ เอออีตาแซนโทรมาตอนตี5 ไม่รู้จะแหกตาตื่นมาทำไมแต่เช้า พอรู้ก็บอกว่าจะไปเยี่ยมแฟนแกที่โรงพยาบาลด้วย แกเตรียมรับมือไว้เลยนังพิม จบการรายงานจาก CNN ..เจอกัน
อ่ะ พิมอ้าปากค้างเพราะยังไม่ได้พูดอะไรเลย.
.เคนมองพิมงงๆ อะไรเหรอพิม
อืม เดี๋ยวแดกับแซนจะมาน่ะ นนท์ตื่นมาทันได้ยินประโยคนั้นพอดี
เลยเกิดอาการน้อยใจ คิดดูทำไมต้องพาผู้ชายคนนั้นมาหยามเขาด้วยนะ พิมเธอเป็นคนแบบไหนกันแน่ เธอรักใครกันแน่
ทำไมเธอถึงชอบทำร้ายจิตใจกันนัก นนท์คิดในใจอย่างน้อยใจ..
คิดไปคิดมาเขาเริ่มปวดหัว เลยเผลอร้องออกมาเสียงดัง โอ๊ย.
พิมหันหน้ามาทันที ยิ้มอย่างดีใจ ที่เห็นนนท์ฟื้น
" นนท์เป็นไงบ้างเราห่วงแทบแย่ เจ็บมากมั้ย ปวดตรงไหนหรือเปล่า"
แต่นนท์กลับมองพิมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
"ผมรู้จักคุณด้วยเหรอ" นนท์ถามเสียงเรียบๆ
พิมหน้าจ๋อย "นนท์ นนท์จำพิมไม่ได้เหรอ "
"เราเคยรู้จักกันเหรอ แล้วผมชื่อนนท์? เหรอ ?"
"นนท์จำเราไม่ได้จริงๆเคน ทำไงดี เรียกหมอดีกว่า" พิมว่า
แล้วพิมก็ถามย้ำ น้ำตาเริ่มเอ่อ..
"นนท์ นนท์จำพิมไม่ได้จริงๆเหรอ "นนท์มีสีหน้าว่างเปล่า
ส่ายหัวไปมาเล็กน้อยพิมเกือบจะร้องโฮถ้าแดกับแซนไม่โผล่มาก่อน
แซนยิ้มอย่างดีใจเมื่อเจอพิมมองไปทางนนท์แว๊บนึง
"น้องพิมทำไมไม่บอกพี่ล่ะ ขับรถคนเดียวมันอันตรายรู้มั้ย พี่เป็นห่วงแค่ไหน "
แซนต่อว่าพิมไม่จริงจังนัก นนท์เมินมองไปทางอื่น
เขาไม่อยากเห็นภาพบาดตาเคนคนเดียวเท่านั้นที่สังเกตเห็นปฏิกิริยาเพื่อนตัวเอง
ส่วนแดเดินเลี่ยงไปหาโฟน
"เป็นไงยะ ไม่ตายก็บุญแล้วนะนี่ไปกินเหล้าน่ะ เท่นักหรืองัย
ไปซ่าอีท่าไหนล่ะ ถึงได้ไปสะดุดไม้หน้าสามเค้าเข้า"
"นี่ๆเธอน้อยๆหน่อยฉันเจ็บอยู่นา กีต้าร์ไม่ใช่ไม้หน้าสาม
อ้อมาเยี่ยมกันถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องมา." โฟนทำงอนใส่แด
"อืมตาโฟนยังไม่สำนึกอีกนะ พาให้นนท์คนดีฉันเจ็บตัวยังไม่สลดอีกเอาอีกมั้ยล่ะแอลกอฮอล์"
"อ้าวๆเจ๊พูดงี้ได้ไง ใครมันจะไปตรัสรู้เล่าว่าเด็กช่างเค้าเหยียดสีผิว เข้าใจว่าเราเป็นเด็กวิดวะไปโน่น.." โฟนเถียงข้างๆคูๆ
"น้ำท่าไม่อาบล่ะสิไปนั่งดื่มกันฮี่โธ่ ...."แดว่าทำปากเบะ
"เฮ้ย." โฟนร้อง " เตะคนผิดมั้ยเนี่ย"
ก่อนที่เรื่องจะลามไปใหญ่ "จุ๊ๆ... ยัยแด โรงพยาบาลแก อย่าเพิ่งบู๊ "
พิมสะกิดแด
"โฟน นายไม่สบายอยู่นะอย่าออกแอ๊คชั่นให้มันมากหน่อยเลย "
เคนปรามเพื่อนบ้าง
"สวัสดีจ้ะนนท์" เสียงใสๆของใครบางคนทักขึ้นมา
"อ้าวเธอ." . เคนเป็นฝ่ายงงบ้างเมื่อเห็นหน้ามิ้งค์
"มาได้ไงนี่ รู้ได้ไงว่าเจ้านนท์ป่วย"
" ลืมไปหรืองัยว่าฉันมีเพื่อนเรียนพยาบาลเหมือนกันนะอีกอย่างนนท์เจ็บทั้งทีฉันจะไม่มาเยี่ยมได้งัย เนอะจ๊ะนนท์"
นนท์ยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นแล้วเหล่..มองมาทางพิม พิมจ้องเขม็งเพราะผู้หญิงคนนี้เองที่ไปร้องด่าเธอเหย็งๆที่ U-center เธอจำได้ดี อ๋ออย่างนี้นี่เอง พิมคิด มิน่าทีกับเธอล่ะจำไม่ได้
แต่จำผู้หญิงคนนี้ได้ เค้าคงจะไม่ลืมกันเลยสินะ ..แล้วแซนก็พูดขึ้นมาว่า
"พิมพี่ว่านะ คนป่วยเอ่อ เพื่อนพิมเค้าคงไม่เป็นไรมากหรอก งั้นเราไปดูหนังกันเถอะพิม
พิมสัญญากับพี่แล้วนา น่าไปเถอะนานๆพี่จะมาที.พิมน่ะค่อยมาเยี่ยมเพื่อนอีกก็ได้
เค้ามีคนดูแลออกเยอะแยะ เห็นมั้ยล่ะ"
"นั่นน่ะสิคะ พิมก็ว่าอย่างนั้นแหละให้คนที่เค้าจำกันได้มาดูแลกันดีกว่านะคะเรามันคนอื่น"
พิมย้ำคำว่าคนอื่น "ไปเถอะค่ะพี่แซน" แล้วพิมก็เกี่ยวแขนแซนเดินออกไป
"อ้อ.แดแกจะไปกับเค้ามั้ย ไปดูหนังด้วยกัน"
"ไปเถอะแด" แซนชวน "ไปกันหลายๆคน "
"อืม.ดีเหมือนกัน ไปก่อนนะตาบ้า ยี้" หันไปแขวะโฟน แล้วจากไป
"โด่.ยัย.เฮ้อ". " พอแล้วโฟน แกไปติดเชื้อบ้าที่ไหนมาว่ะโฟน หืม." เคนบอกโฟน
"นนท์น่ะไปทำอะไรที่หน้ามอ ดึกๆดื่นๆ " มิ้งค์คาดคั้น
นนท์ทำหน้าเซ็ง "เราอยากพักน่ะเคน" ว่าแล้วก็หันข้างให้เธอคนนั้น
"ดูสิเคน เราอุตส่าห์มาหานนท์น่ะไม่ยอมคุยกับเราเลย นนท์โกรธมิ้งค์เหรอ
แหม..ดูสิ เค้าอุตส่าห์ง้อนะนี่ ยัยคนนั้นมันมีดีตรงไหน
ไม่สวยก็ไม่สวยคำพูดคำจาก็งั้นๆ นนท์น่ะ
ไม่เห็นเหรอว่าเค้าไม่สนใจนนท์เลย นนท์."
"หยุดเลยนะมิ้งค์ ผมปวดหัวจะแย่แล้ว ผมอยากพัก เข้าใจมั้ย แล้วก็ไม่ต้องถามอะไรให้มากอีก ผมรักเค้าเพราะที่ตรงนี้"
นนท์ชี้มาที่หน้าอกข้างซ้าย
"เข้าใจดีแล้วก็กลับไปได้ผมจะพัก" นนท์ นอน หันหลังให้ไม่ใส่ใจมิ้งค์อีกเลย
"นนท์ เฮอะโง่ไปเถอะเห็นๆอยู่ว่าแฟนเขามาทวง ยังจะดื้อดึง แล้วอย่ามาง้อเราทีหลังแล้วกัน"
แล้วมิ้งค์ก็จากไป.
23 มกราคม 2547 16:34 น.
Rainsummer
คืนนั้นหลังจากที่โทรหาพิมแล้วนนท์กลับมานั่งดื่มเหล้ากับเพื่อนสนิทของเขาที่ หน้ามอ หรือคนมักเรียกกันว่าสีฐาน เพื่อนสนิทที่ว่านี่คือโฟนและเคนนั่นเอง
เฮ้ยเป็นงัยมั่งวะ นนท์ พิมเค้ากลับหอหรือยัง
เคนถามด้วยความเป็นห่วงอย่างไม่ปิดบังสื่ออกมาทางแววตาชัดเจน นนท์มองหน้าเพื่อนแล้วถอนใจเฮือก .
. อือ กลับแล้วล่ะ แต่นายนั่นคงยังไม่กลับมหาลัยเค้ามั้ง
เฮ้อ.อย่าคิดมากดิว้า..เค้าคงจะไม่มีอะไรแล้วล่ะแค่แฟนเก่า เอ็งน่ะเลิกดื่มเหอะมันดึกแล้ว
พรุ่งนี้วันเสาร์นัดกับพิมว่าจะไปอ่านหนังสือด้วยกันไม่ใช่เหรอวะ เดี๋ยวเค้าโกรธเอานานนท์
เคนว่ายิ้มๆแต่นัยน์ตาเศร้าไม่แพ้นนท์ นนท์มองหน้าเคนสงสารเพื่อนจับใจเพื่อนเขาคนนี้คงจะทุกข์ใจไม่น้อยไปกว่าเขาหรอกนะแต่ทำไงได้เมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้
ข้าว่าเค้าคงลืมนัดไปแล้วล่ะ อีกอย่างแฟนเค้าก็ยังอยู่ที่นี่นี่นา ข้าน่าจะรู้ชะตากรรมตัวเองตั้งนานแล้วว่าข้าก็แค่คนที่รักเค้าข้างเดียวเค้าไม่เคยรักข้าเลย ใจเค้าคงจะมีแต่เจ้านั่น นนท์ว่า
สองสหายนั่งซึม โฟนเห็นท่าไม่ดีเลยเสนอความคิดว่า เฮ้ยๆ ข้าว่าเรามาเล่นกีต้าร์กันมะ
อากาศแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้มันต้องร้องเพลงเฟ้ยมาเร็วพวกเรา..
แต่เราไม่มีกีต้าร์นะโฟน นนท์สงสัย
ไม่ยากเอ็งเห็นพวกนั้นมะ น่ะพี่พวกนั้น เราไปยืมเค้าก็ได้ ว่าแล้วโฟนก็เดินดุ่มๆไปคนเดียว
โดยไม่ฉุกคิดเลยว่าเสื้อที่เขาใส่มันสะดุดตากลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้นแค่ไหน
พี่ครับๆ ขอยืมกีต้าร์ได้ป่าวครับ คือพวกผมอ่า โฟนถามนอบน้อม ยังไม่ทันขาดคำ
กีต้าร์โปร่ง จากมือใครบางคนก็ฟาดเข้าที่ท้ายทอยของโฟน พลั่ก !! ..เคนและนนท์มองไม่เห็นโฟนเพราะกลุ่มวัยรุ่นยืนล้อมโฟนอยู่..ทั้งสองจึงวิ่งไปดูเพื่อน.ยังไม่ทันได้ทำอะไร นนท์ก็โดนฟาดเข้าที่ท้ายทอยเช่นเดียวกับโฟน พลั๊ก..ตุ๊บสลบไป2เว้ย ฮ่าๆๆๆ.เออเอ็งอีกคนไอ้หน้าหล่อ ...เจ๋งเหรอ เคนเองใช่ว่าจะรอด เลือดไหลอาบหน้าเพราะโดนใครไม่รู้ลอบกัด ฮึ่ม!เขานึกโมโหในใจ ทำไมเขาถึงได้แย่อย่างนี้นะ ไม่สามารถทำอะไรได้เลย พวกนี้มากันหลายคนเคนก็ไม่ใช่พระเอกหนังไทย เขาติดจะออกดูเป็นคุณชายด้วยซ้ำไป เรื่องชกต่อยนี่เขาไม่เคยแต่แบบนี้มันหยามกันไปเขาคิด แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองกลุ่มวัยรุ่นอย่างแค้นๆ เขาต้องรักษาชีวิตไว้เพื่อที่จะช่วยเพื่อนทั้ง2คน.ด้วยความที่ไม่อยากให้มันเป็นเรื่องขึ้นมาเพราะอีกไม่นานพวกเขาก็จะออกฝึกงานแล้ว ฮ่าๆพวกแกทีหลังไม่เจ๋งอย่ามาเบ่ง โถ่ วิดวะ ม.ข. ไม่แมนนี่หว่า ไหนเค้าว่ามันเจ๋งนักงัย โถ่ ไม่สมคำลือ เก่งแต่เรียนเหรอน้องไหนล่ะไปดูงานถึงต่างประเทศน่ะเจ๋งแค่ไหน โถ่. ไอ้หน้าอ่อนเอ๊ย.. ปล่อยมันด่าไปเคน ..ปล่อยมัน .ผู้ชายต้องมีใจอดทน ..เราจะต้องฝึกงานๆท่องไว้ เคนบอกตัวเอง..มันเข้าใจว่าเราเรียนวิดวะนี่เอง พวกนี้มันเด็กข้างนอกนี่นา.
.
ตี4 กริ๊ง.ๆ..ๆ.พิมสะลึมสะลือ ควานมือไปคว้าโทรศัพท์
ฮาลโหล พิมเหรอนี่เคนนะ คือว่าตอนนี้อยู่ที่โรงบาลศรีฯนะ พิมเจ้านนท์กะโฟนโดนตีสลบอยู่นี่ยังไม่ฟื้นเลย ปลายสายน้ำเสียงร้อนรน
ห๊า. พิมตาลุก..
เคน อยู่ตึกไหน ห้องไหนเหรอ อืมๆ จ้ะๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละจ้ะแล้วเจอกัน.
พิมลุกขึ้นไปล้างหน้าอย่างรวดเร็วเหมือนจรวดติดเทอร์โบ.เขียนโน้ตทิ้งไว้ให้แดอย่างลวกๆแล้วรีบบึ่งรถไป โรงพยาบาลศรีนครินทร์ ซึ่งเป็นโรงพยาบาลของคณะแพทย์ ในมอนี่เอง
อืมไปเป๋เค้าอีท่าไหนนะตานนท์ บอกหลายครั้งแล้วว่าไม่ให้กินเหล้าก็ไม่ฟังกันเล้ยเฮ้อ .
.ที่โรงพยาบาล
พิม. เคนยิ้มออกเมื่อเห็นหน้าพิมที่กำลังเดินมาอย่างร้อนรน
เคน.อุ๊ย.เคนหัวเคนเลือดออกเหรอเนี่ย ใครทำน่ะ บอกเรามาหน่อยสิ แล้วไปกินเหล้ากันมาใช่มั้ย กลิ่นงี้ .. เคนยิ้มเหยๆ มันเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะพิม อย่าไปถือเราเลยนะ
ว่าแต่ตานั่นล่ะ โฟนล่ะ พิมถามถึงใครอีกคนแถมท้ายด้วยโฟน เพราะพอจะรู้ว่า เคนเองคิดยังงัยกับตนเคนซึมลงไปอย่างเห็นได้ชัด รู้ทั้งรู้ว่าเค้าห่วงใยกันแต่ทำไมเขาถึงตัดใจไม่ได้ซักทีนะ
เคนพยักหน้าบุ้ยใบ้ไปที่เตียงข้างๆ โน่นน่ะพิม ยังไม่ฟื้นเลย..
......................................................................................................
17 มกราคม 2547 14:07 น.
Rainsummer
ยินดีด้วยใจจริง ทุกสิ่งที่เป็นไป ...
ขอบคุณเธอด้วยใจ ที่เคยให้สิ่งดีดี
ยินดีด้วยนะเธอ เมื่อพบเจอเขาคนนั้น
ฉันแค่เคยสำคัญ จงลืมมันวันเก่า--เก่า
อย่าเอ่ยอย่ามองมาที่ฉัน รู้มั้ยมันจะร้องไห้
บ่อน้ำตาของฉันมันตื้นไป แม้จะดีใจที่เธอรัก
แต่ต้องหักใจออกไป เมื่อเธอพบเจอใคร
....ที่ดูแลเธอได้ดีกว่าฉัน .........
เธออย่ามาฝากความหวัง ฝังไว้กับคนสับสน
เพราะฉันเป็นแค่คน ที่ไม่รู้ใจตัวเอง
เพื่อนเอยเพื่อนรัก ขอบใจนักเมื่ออ่อนแอ
ขาดไร้คนเหลียวแล มีเธอแคร์คอยห่วงใย
ฉันเพียงคนผ่านมา ไม่คิดว่าอยู่ในใจ
เธอเจอเขานั่นไง คนที่ได้ใจของเธอ
เขาคนนั้นแสนดี มีใจให้เธอก่อน ..
ฉันเพียงหลงมาแค่บางตอน...เหมือนละครที่เธอดู
ฉันเพียงคนผ่านทาง ที่อ้างว้างแค่มืดมน
แค่เพียงคนหนึ่งคน ที่ไม่แลไม่สนใคร
เธอคงอยากได้ใจ ฉันเฉไฉไม่เคยมอง
ตอนนี้มีหลายคนจับจองอยากเป็นเจ้าของหัวใจเธอ
ไปเถอะไปเถอะเธอ อย่าละเมอเพ้อถึงฉัน
ไม่อยากให้ดื้อรั้นรอถึงวันฉันเปลี่ยนใจ
เธอเป็นคนแสนดีที่ฉันนั้นไม่เคยรัก ...
เขานั้นเคยอกหักอยากรักเธอเธอเห็นใจ
รู้มั้ยเพื่อนที่แสนดีทั้งสองของฉัน
....เธอรักกันฉันยินดีเสมอ........เป็นเพราะฉันแค่รู้สึกดีที่เธอรักเท่านั้นเอง.......
ฉันไม่รู้หรอกว่าเผลอทำร้ายใจใครรึเปล่า รู้แค่เพียงว่าเธอรักเขานั่นแหละคือสิ่งที่ถูก..
รักเขาให้มาก...อยากบอกแค่นี้ ....หนังสือเล่มดีดีวางอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
เธอจะไม่หยิบมันมาอ่านเชียวหรือ...อย่าเลยอย่ารอฉัน...
ซึ่งเปรียบดังหนังสือที่ปิดไว้ใส่กุญแจ...ล็อคแน่นหนา..
...ยังไม่พร้อมจะให้ใครเปิดอ่าน.........
ป่วยการ...เปล่าประโยชน์ที่เธอจะรอ....เมื่อมีคนดีดี..เข้ามา.
.....เธอจงรับเขาไว้ในใจฉันเชื่อว่าเขารักเธอ...
ฉันเชื่อเช่นนั้น.....เขาปวดร้าว....เขาหึงหวง..เสมอเมื่อเธอใกล้ฉัน...รักกันเถิดเธอ...
.
ก็ขอยินดีด้วยละกันนะจ๊ะเธอทั้งสอง...
ขอให้เธอโชคดี.....อยู่กับเขาแล้วเธออย่าเอาแต่ใจ...
ฉันแค่คนไกลเธออย่าหวั่นไหวมามอบใจให้กันเลย
.........อืมจบซะทีสำหรับบทนางร้ายทำลายรักเขา........
หน้าส่วนตัว
893
