25 มกราคม 2547 00:47 น.
Rainsummer
มันคงเป็นลิขิตรักจากฟากฟ้า
ส่งเธอมาได้รู้จักกับฉัน
ได้รู้ว่ามีกันทุกคืนวัน
แล้วจากนั้นพลันให้เราต้องห่างไกล
ฉันหลงคิดไปเองอยู่เสมอ
นึกว่าเธอนั้นคิดไม่ผิดฉัน
หลงเข้าใจว่าเธอนั้นก็ผูกพัน
แต่ความฝันมันสลายภายพริบตา
**************.....Love...You ...But....?......ไม่รู้คำตอบเลย.......
24 มกราคม 2547 23:49 น.
Rainsummer
ปลอบใจตัวเองเพียงลำพัง
นั่งหันหลังไม่สนใครอื่นเขา
แม้มีคนมาสะกิดสะเกา
แต่ตัวเราก็ยังเฉยเมยเย็นชา
หรือว่าถึงเวลาคราหมองหม่น
คนอย่างฉันจึงทนไม่ไหว
คิดถึงเขาไปซะมากมาย
อยากลืมไปแต่ทำไมลืมไม่ลง
24 มกราคม 2547 22:07 น.
Rainsummer
ไม่อยากให้พูดอะไรมากกว่านี้
เธอคนดีพอทีเห็นแก่ฉัน
หยุดวาจานั้นซะแล้วฟังกัน
ไม่มีวันที่ฉันจะเข้าใจ
ยิ่งเอ่ยมายิ่งตอกย้ำระกำนัก
เธอเลิกรักแล้วให้ฉันหักใจไหม
เรื่องแบบนี้มาบอกกันทำไม
ฉันเสียใจรู้มั้ยเธอคนดี
บอกว่าใจสลายตายไปทั้งที่ห่าง
เธออ้างว้างเหลือเกินกลับเมินหนี
แล้วหวนมาหากันนั้นอีกที
บอกว่าฉันนี้คือที่หนึ่งในใจ
ใจล้มเหลวใจพังเธอยังบอก
โปรดอย่าหลอกกันอีกจะได้ไหม
เมื่อไม่รักกันแล้วไม่มีใจ
ไปหาใครคนไหนที่เธอแคร์
22 มกราคม 2547 02:26 น.
Rainsummer
ปลื้มใจจังนั่งข้างหนุ่มวิดวะ
หนุ่มทันตะมาขนาบอีกข้างฉัน
เยื้องไปอีกนั่นแน่หนุ่มพยาบาล
นั่งสำราญในใจเลือกใครดี
คนนี้เท่คนนั้นดีคนนี้เก่ง
ไม่อวดเบ่งแถมน่ารักไม่อยากหนี
จะเลือกใครสักคนมาทั้งที
คงต้องมีน้ำใจให้แก่กัน
ทันใดนั้นฉันเป็นต้องแทบหุบยิ้ม
เหมือนเข็มทิ่มเล่มใหญ่ในใจฉัน
สุดที่รักเข้ามาไล่เขาไปพลัน
บอกเขาหันออกไปให้ไกลเลย
ฉันหน้าจ๋อยคอยฟังพิพากษา
เธอทำท่าจะพูดแต่นิ่งเฉย
บอกแค่เพียงไปเถอะไม่เสบย
ทำเฉยเมยแล้วเธอก็เงียบไป
รู้สึกผิดขึ้นมาว่าตัวฉัน
ผิดที่ปันสายตามองคนไหน
ขอโทษนะต่อจากนี้และต่อไป
คงจะไม่มีอีกเช่นนี้เอย
..
21 มกราคม 2547 08:39 น.
Rainsummer
เด็กคำนวณเดินสวนชวนให้หลง
นั่นตัวยงนักคณิตคิดหลักแหลม
ฉันไม่เกี่ยวไม่เอี่ยวแต่มาแจม
มาสอดแนมเพราะมีเรียนที่ภาคเธอ
แหมอุตส่าห์ตกหลุมรักนักฟิสิกส์
มาตามจิกขลุกขลิกอยู่เสมอ
ตั้งใจมาตั้งตาเรียนนั่งข้างเธอ
แอบเสนอหน้ามาคราเช้าเลย
พออาจารย์สั่งนักให้พักเบรค
แกล้งหยิบเลขยกกำลังนั่งเงียบเฉย
ทำหน้าตาดูไม่ดีไม่เสบย
แล้วเอื้อนเอ่ยออกวาจาอย่างเกรงใจ
ทำยังงัยกันจ๊ะโจทย์ข้อนี้
ช่วยฉันทีช่วยกันจะได้ไหม
กี่มารยาร้อยเล่ห์เหลี่ยมก็ว่าไป
ไม่ใส่ใจไม่ใจอ่อนให้รู้กัน