7 สิงหาคม 2547 02:20 น.
Rainsummer
ชุ่มฉ่ำ สายน้ำ สายฝน
ร่วงหล่น ต้นไม้ สดใส
ทุกสิ่ง ในโลก เปลี่ยนไป
เติบใหม่ รากใบ ไม้งาม
ผีเสื้อ ปีกสวย หลากหลาย
ไม้ใหญ่ ช่างน่า เกรงขาม
แมงปอ บินวน ต้นน้ำ
โอ้ยาม นี้ช่าง รื่นรมย์
ดอกไม้ อวดสี สุดสวย
ระรวย ยลกลิ่น สุขสม
แสนหวาน ยวนตา น่าชม
เด็ดดม ชื่นใจ ไม่คลาย
ฝนพรำ ชุ่มฉ่ำ ชีวี
ฝนนี้ ชวนให้ หลับใหล
ง่วงเหงา หาวนอน เสียไร
หลับไป ใต้ผ้า ห่มเอย ........
1 สิงหาคม 2547 16:19 น.
Rainsummer
# เมื่อรักฉันเกิด #
( ๑ ) ก็เป็นคำถามที่ยังค้างคาใจ
ว่าทำไมฉันจึงต้องหลบหนี
แม้บางครั้งได้พบเจอคนดี
แต่ทุกทีไม่เคยมีแม้สายตา
คงเพราะเธอ ไม่สิ ไม่โทษเธอ
ที่มาเผลอมารักมาห่วงหา
จนถึงวันที่เราต้องจากลา
คำสัญญาย้ำหนักหนาว่าให้รอ
( ๒ ) คนคนนึงวันวันยังคงหวัง
ยังปิดขังหัวใจล็อคแน่นหนา
แต่กลับลืมมองผ่านวันเวลา
ไม่รู้ว่าใครคนนั้นเริ่มปันใจ
เจ็บปวดนักรู้ว่ารักที่เกิดนี้
อยากหลบหนีให้หายจะได้ไหม
เธอคนเดียวเป็นรักแรกของหัวใจ
กลายเป็นใครที่ทำร้ายซะเหลือเกิน
( ๓ ) รักของฉันครั้งนั้นที่เคยเกิด
ทุมเทเทิดทูนหวังมากแค่ไหน
แต่ลงท้ายพังลงมาเหลือเสี้ยวใจ
หายมลายจบไปใจอ่อนแรง
รักจะเกิด ช่างมันเถิด ไม่อยากมี
เห็นใครดี มีใจจริง ยิ่งกินแหนง
พอเสียเถอะพอกันทีเลิกมาแกล้ง
อย่าแสดงออกมาว่ารักเลย
( ๔ ) ยามแรกรักก็ล้วนมักดีทุกคน
พอเราสนกลับทำเป็นเมินเฉย
หมดแล้วใจไม่มีใครอย่างที่เคย
จบลงเอยอย่างสงบก็คงพอ
แค่อยากจะหนีมันไปให้ไกล
หนีออกไปจากใครที่รักหนอ
ก่อนที่เธอจะกลับมาให้ใจท้อ
อยากจะขอหลบหนีไปให้ห่างเธอ
( ๕ ) จะบอกว่าฉันเป็นหญิงไร้ใจ
ก็ตามใจเชิญพูดไปได้เสมอ
เพียงพอแล้วฉันไม่มีน้ำตาเอ่อ
มันพร่าเบลอจนหมดแรงจะแข่งใคร
แค่อยากจะหนีมันให้ไกลสุดกู่
ก่อนจะรู้ว่าไร้ค่ามากแค่ไหน
ก่อนที่ฉันจะเจ็บจะเสียใจ
มีสิ่งใดแย่กว่านี้มีไหมเธอ
( ๖ ) ไม่อยากให้รักมันเกิดอีกเลย
เพราะฉันเคยเจ็บช้ำย้ำเสมอ
ไม่อยากมีอีกแล้วไม่อยากเจอ
แต่เหมือนเธอยังคอยตามมาหลอนใจ
อย่าเกิดเลยรักนี้อยากพอที
ไม่อยากมีน้ำตากับคนไหน
ฉันเจ็บจำเข็ดหลาบเสียมากมาย
อยากหลบไปก่อนที่ใครจะมาเจอ
23 มิถุนายน 2547 00:57 น.
Rainsummer
กลางสายฝนพรำ กำลังทบทวน
เรื่องราวหลากล้วน ชวนคิดพิจารณา
ใคร่ครวญกี่ครั้ง ฉันยังสับสน
จิตใจวกวน ยากล้นคิดได้
น้ำตาเริ่มปริ่ม ที่ตรงริมน้ำ
นึกถึงทุกยาม คำถามจากเธอ
ใจเอยว่างเปล่า เธอเล่าทำไง
ความรักจากไป ไม่หวนกลับมา
ร้องไห้ในสายฝน อีกคนอยู่ไหน
รู้สึกว่าใคร ห่วงใยน้อยลง
ฉันเหนื่อยฉันท้อ ไม่ขอกลับหลัง
ชีวิตที่ยัง มีลมหายใจ
ขอใช้คนเดียว เลิกยุ่งเกี่ยวไหม
คำถามหลุดไป พร้อมในน้ำตา
ร้องมันออกมา เงียบ-เงียบคนเดียว
ทำตัวเปียกฝน ผู้คนมองเหลียว
แลเห็นอย่างเดียว คือฝนบนหน้า
กลบเกลื่อนน้ำตา ที่มันเอ่อนอง
ให้ฝนชะล้าง เจือจางความหมอง
จิตใจใสผ่อง ของเราให้ลืม
ลำบากเหลือล้น ทีคนอื่นเขา
ลืมแม้เรื่องเก่า หากเรากลับจำ
แสนทรมาน สงสารหัวใจ
จะทำเช่นใด ให้ลืมเสียที
ลืมเขาให้หมด ลดลงไม่ได้
ไม่รู้ทำไม ใจถึงดื้อดึง
ฝนเอ๋ยได้โปรด ลงโทษได้ไหม
มันเจ็บในใจ จากใครเหลือเกิน
ทุกทุก ย่างก้าว ทุกคราวที่เดิน
ไม่อยากเผชิญ หน้าเธออีกเลย
ออกไปได้ไหม จากใจของฉัน
ห้ามรักทุกวัน ใจนั้นอยากเมิน
เธอรักหรือหลอก อย่ามาบอกฉัน
ไม่อยากรับมัน เข้ามาในใจ
สายฝนโปรยปราย ละลายใจฉัน
ร้องไห้เพื่อนกัน หลั่งไหลลงมา
สายฝนสร่างซา น้ำตาจางไป
นับหนึ่งเริ่มใหม่ ไม่ให้รักเธอ
http://music.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=2698
23 มิถุนายน 2547 00:55 น.
Rainsummer
ความสัมพันธ์สั่นคลอนไม่เคยรู้
หรือว่าที่เป็นอยู่รู้ใช่ไหม
เราสองคนยังวังวนไม่ไปไกล
แค่อยู่ใกล้แต่หัวใจไม่เคยเจอ
ดังเขาว่าคนรักกันไกลเขาเขียว
เหมือนหนึ่งเดียวอยู่ข้างกันเสมอ
ส่วนคนเกลียดแม้ใกล้แม้พบเจอ
ก็มองเหม่อเมินกันเหมือนฝันไป
จะมาโวยเอาอะไรในตอนนี้
เมื่อตอนที่ปล่อยฉันคิดพิศวง
ไม่เคยถามมาสักครั้งยังมางง
เหอะ..ตกลงเชอะไม่สนคนอย่างเธอ
มันสายไปเกินใจจะหวนกลับ
เธอลองนับวันเวลาที่พลั้งเผลอ
ฉันก็ทำทุกอย่างดีแล้วเออ
ก็เพราะเธอไม่เคยถามถึงความใน
เห็นเขามาเต้นเร่าอยากเอาชนะ
รู้ไว้ซะฉันไม่ใช่สื่อสิ่งของ
วางทิ้งไว้ไม่ใส่ใจแค่มามอง
ตกเป็นรองเขากัดลิ้นจะดิ้นตาย
เห็นเฉย-เฉยใครจะคิดว่าเธอรัก
ให้ทึกทักคนเดียวอย่างไรไหว
ถึงวันนี้จบกันแล้วสายเกินไป
มีคนใหม่แล้วเธอ...เธ่อหลีกไกล
**.................**
17 กุมภาพันธ์ 2547 19:35 น.
Rainsummer
การที่เธอเข้ามาทำดีให้
มาใส่ใจดูแลอยู่เสมอ
แม้เจ็บป่วยแสนเศร้ายามฉันเบลอ
คงมีเธอเพียงคนเดียวที่เหลียวมา
ยามเหน็บหนาวในใจใครกันเล่า
มาปัดเป่าเรื่องราวเคล้าน้ำตา
ใจเย็นเยียบเหมือนเหยียบบนธารา
เธอยังมาให้อบอุ่นในใจพลัน
พอวันนี้ฉันอยากทำดีบ้าง
ยามอ้างว้างเห็นหน้าเธอโศกศัลย์
อยากจะช่วยแบ่งใจหายเศร้ากัน
เลยเอ่ยมันออกมาวาจาไป
เป็นอะไรให้ช่วยได้หรือเปล่า
เธอเงียบเหงาเล่ากันฉันรับไหว
เธออาจมีปัญหาค้างคาใจ
บอกกันได้บอกมาอย่านิ่งงัน
เชื่อหรือไม่คำนั้นที่เธอกล่าว
ความปวดร้าวแล่นลงสู่ใจฉัน
บอกกันมาว่าไปให้ไกลกัน
อย่าแลหันกลับมาไม่อยากมอง
เธอบอกว่าไม่อยากเจอฉันแล้ว
ไม่มีแววเหลืออยู่เลยห่วงหา
ไม่มีอีกแล้ววันคืนเวลา
อยากหลบหน้าหนีฉันไปให้ไกล
จะเอาแบบนั้นเลยก็ได้
ไม่เป็นไรถือว่าฉันยังทนไหว
ยอมรับแล้วว่าฉันมันคิดไป
หลงเข้าใจว่าเธอก็ห่วงกัน
ในเมื่อเธออยากจะหนีไปให้พ้น
คนอย่างฉันรับมันได้เสมอ
อยากตอบแทนความดีจากใจเธอ
ที่เคยเพ้อเผลอใจมอบให้เรา.........
หน้าส่วนตัว
1585
