8 ธันวาคม 2547 11:03 น.
raindrop
เมื่อครั้งฉันยังเด็ก ฉันยังจำได้ดีว่ามีครั้งหนึ่งที่ฉันต้องรับการฉีดยาที่โรงเรียน ตอนนั้นฉันกลัวเข็มฉีดยามากตามประสาเด็ก ๆ ทั่วไป แต่ดูเหมือนว่าฉันจะกลัวมากกว่าเด็กคนอื่น ๆ คุณครู 2 ท่าน ต้องมาเล่นวิ่งไล่จับกับฉันในห้องเรียน จนทั้ง 2 ท่านเหนื่อย คุณครูพยายามจะอธิบายว่าเราเราควรจะรับวัคซีนเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันโรคต่าง ๆ แล้วบอกว่าถ้าฉีดยาเสร็จจะมีขนมกับลูกโป่งแจกให้ ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไมต้องฉีดยา แต่ฉันก็ยอมไปฉีดยาเป็นคนสุดท้ายของห้อง (คงเดากันไม่ยากนะคะ ว่าเพราะอะไร)
จนฉันโตขึ้นพอที่จะรักใครสักคนหนึ่งได้ ฉันได้พบกับใครคนนั้น คนที่ฉันแสดงความเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุดโดยไม่ต้องปิดบังอะไร คนที่ฉันอยากจะเก็บรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเขาไว้ให้นานที่สุด ช่วงเวลาที่เราคบกันถึงแม้เราจะอยู่ไกลไม่ได้พบกันทุกวัน แต่ฉันก็มีความสุข ฉันเชื่อแล้วหละว่าความรักทำให้คนยิ้มได้ แม้กระทั้งการยิ้มให้กับตัวเอง ในแต่ละวันฉันจะจดจำสิ่งต่างๆ ที่ฉันได้เจอได้ทำ และรอเวลาที่เราจะได้คุยกันทางโทรศัพท์ ทุกครั้งที่โทรศัพท์ฉันดัง ถ้าเสียงเรียกเข้าที่ฉันได้ยินเป็นเสียงเพลงของเขา ฉันจะดีใจเป็นพิเศษ ในเวลาไม่นานฉันก็ก้าวเข้าไปอยู่ในโลกของเขาเต็มตัว ฉันรู้สึกดีที่ได้ได้เข้ามาอยู่ในโลกของเขา ได้รับรู้เรื่องราวต่าง ๆ ของเขา รู้ว่าฟุตบอลทีมโปรดของเขาคือทีมใด รู้ว่าเขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ทุก ๆ อย่างทำท่าจะไปได้ดี แต่ความสัมพันธ์ของเรา 2 คน ก็ได้จบลงแค่ตรงนี้ ทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกดี ๆ ของฉันยังคงมีอยู่
ฉันเป็นคนเลือกที่จะก้าวออกมาเอง หลังจากที่ทุก ๆ อย่างเริ่มจะไม่เหมือนเดิม ตอนแรกฉันหลงคิดไปว่า ฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่งี่เง่า ที่ไม่เซ้าซี้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เรายังรักกันเหมือนเดิมหรือเปล่า แต่จริง ๆ แล้ว ฉันก็เป็นผู้หญิงที่ขี้ขลาดซะมากกว่า ที่มีความกล้าไม่มากพอที่จะถามเขา ฉันกลัวคำตอบ ที่จะต้องรู้ว่า ไม่รักกันแล้ว ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว เรื่องของเราเลยจบแบบที่ฉันก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่า ... เพราะอะไร และสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือ รอยแผลเป็นในใจ แต่รอยแผลนี้ จะทำให้เรามีหัวใจที่เข้มแข็งมากขึ้น เมื่อเราได้ได้ทำความเข้าใจกับเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา ก็คงเหมือนกับที่เราได้รับวัคซีน เพื่อสร้างภูมิคุ้มกัน แล้วนี้ ก็เป็นวัคซีนเข็มที่ 2 ที่ฉันได้รับตั้งแต่จำความได้ และ ขนมกับลูกโป่งที่ได้รับเพื่อเป็นของขวัญปลอบใจเด็ก ๆ หลังจากฉีดยา ก็คงเปรียบได้เหมือนภาพวันดี ดี ที่ฉันเคยมี กับ กำลังใจ ความห่วงใย จากคนรอบข้างที่ทำให้ฉันผ่านความเจ็บจากการรับวัคซีนครั้งนี้มาได้
ฉันเองก็ไม่อาจรู้ได้ว่า ความรักอีกครั้งของฉันจะเป็นอย่างไร ทำได้แค่คอยบอกกับตัวเองว่า ถ้าจะมีความรักอีกสักครั้ง ฉันจะรักให้ยากกว่าเดิม ... แต่จะรักให้มากกว่าเดิม นี่คงเป็นเพราะหัวใจที่เข้มแข็ง หลังจากที่ได้รับวัคซีนคอยบอกฉัน และเมื่อใครคนนั้นสามารถทำให้ฉันรักเขาได้ จึงไม่น่าแปลกที่ฉันจะให้ความรักเขามากกว่าความรักครั้งเก่าที่ฉันเคยมีมา จริงอยู่ที่เรื่องของความรักไม่มีอะไรแน่นอน และไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัว แต่เมื่อเราได้ลองรู้จักกับความรักแล้ว สักครั้งหนึ่ง ... เราจะสามารถเรียนรู้ และจะมีความรักที่สวยงามได้ในครั้งต่อไป ... ฉันเชื่อว่าอย่างนั้นนะ
6 ธันวาคม 2547 13:28 น.
raindrop
หลังจากที่เราเลิกกัน....ฉันเลือกที่จะท่องเที่ยวไปตามที่ต่างๆ เพื่อหนีให้พ้นจากสิ่งเดิม ๆ .... เพื่อทำให้ลืมเธอ ฉันหวังในใจว่า เมื่อฉันเดินทาง จะทำให้ฉันได้เจอสิ่งต่าง ๆ ในมุมมองที่แตกต่างกันไป ซึ่งจะทำให้ ฉันเข้าใจตัวเอง ... เข้าใจเธอ ... เข้าใจโลกมากขึ้น และฉันอยากแอบคิดเล่น ๆ ว่า ถ้าความเศร้าของฉันหล่นหายไปตามทางที่ฉันได้เดินทางไปก็คงดีสินะ
เมื่อฉันได้เดินทางไปในหลาย ๆ ที่แล้ว ฉันรู้สึกได้ว่า ฉันสบายใจขึ้น แต่คงไม่ได้เป็นเพราะว่าความเศร้าของฉันหล่นหายไปตามทางอย่างที่ฉันคิดหรอกนะ แต่เป็นเพราะ ความเศร้านั้นถูกแทนที่ด้วย มิตรภาพ และ มุมมองต่างๆ ที่ฉันได้เก็บเกี่ยวมาตลอดในทุก ๆ ครั้งที่ได้ออกเดินทาง
จริง ๆ แล้ว ฉันยังคงคิดถึงเธออยู่นะ ฉันอยากให้เธอมาร่วมเดินทางไปกับฉัน ไปเห็นสิ่งต่าง ๆ ด้วยกัน แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ อยากให้เธอรู้นะ ว่าฉันจะจดจำเรื่องราวระหว่างฉันกับเธอไว้ ให้เป็นเหมือนบันทึกการเดินทางหน้าหนึ่งของฉัน เสียใจเหมือนกันนะ ที่ไม่ได้เดินทางต่อไปบนถนนสายหัวใจของเธอ แต่ก็ดีใจที่อย่างน้อย ฉันก็เคยได้เดินทางไปบนเส้นทางนั้นแล้ว ... เพราะบางครั้ง ความสุขในการเดินทาง อาจไม่ใช่เพียงเพราะว่าเราได้ไปถึงที่จุดหมาย แต่เรื่องราวที่เราได้เจอระหว่างการเดินทางซิเป็นสิ่งสำคัญ
หน้าส่วนตัว
791
