31 กรกฎาคม 2552 22:13 น.
rachan
ดวงใจเอ๋ย.. เราแทบมิเคยเข้าใจเจ้าเลยใช่หรือไม่..?
เราปล่อยเจ้าไว้ เดียวดายภายในความเงียบงัน..
ดวงใจเอ๋ย.. เรามิเคยรักเจ้าเลยหรือไรกัน..?
ทั้งที่เรานั้น.. ควรรักเจ้ายิ่งกว่าสิ่งใด..
ดวงใจเอ๋ย.. เราละเลยเจ้ามานานถึงเพียงไหน..?
แม้ยามเจ้าบอบช้ำเจีบนตาย เราก็มิได้เหลียวแล..
ดวงใจเอ๋ย.. เราควรทำเช่นไร..?
ต้องชดใช้ให้เจ้าเพียงใด.. ถึงจะสมควรกัน..
ดวงใจเอ๋ย.. เราควรรูดียิ่งนัก..
บาดแผลที่กรีดลึกจัก..
..มิมีวันสมานได้ง่ายเลย..
31 กรกฎาคม 2552 22:12 น.
rachan
อะไรเล่า.. จะดับไฟให้ใจเราได้ หากมิใช่ตัวของเราเอง
อะไรเล่า.. จะล้างความเจ็บปวดหลังดวงตาออกไปได้ หากมิใช่หัวใจของเราเอง
แม้ดั่งตกอยู่ในอเวจีไร้หวัง อยู่ตัวคนเดียวท่ามกลางเงาหมอกม่านมัวมากมาย ใครก็ช่วยเราไม่ได้ นอกจากตัวเราเอง
ทว่า.. การจะลุกขึ้นนั้นยากนัก ที่จะเดินไปด้วยตัวเอง
มิใช่ง่ายเลย ที่จะฟันฝ่าทุกเรื่องราวไปด้วยตัวเองคนเดียว
ทว่า.. ทว่าก็ต้องทำให้ได้มิใช่หรือ..?
แม้แลดูสิ้นหวังเท่าใด ก็มิใช่เป็นไปไม่ได้มิใช่หรือ?
และเพราะผ่านเรื่องดูซีดจางห่างจากความเป็นจริงไปได้ไม่ใช่หรือ หัวใจเราจึงแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม..
28 กรกฎาคม 2552 19:50 น.
rachan
จินตนาการเอย.. ความฝัน จงนำพาซึ่งความหวัง
แม้ล้ม จงอย่าท้อ
แม้เจ็บ อย่าหยุดฝัน
หวังนั้นเต็มเปี่ยมเสมอ ณ ที่แห่งนั้น
ลุกเริงแรง สุกสว่างไร้สิ้นสุด
แห่งหนนั้น ซึ่งจินตนาการและความฝันประคองไว้
ถักทอ ประสานกันเป็นหนึ่ง
แม้มิใช่หนึ่งเดียว แต่มิอาจแยกจากกัน
ที่แห่งนั้น....
..ฝันของเธอจะเป็นจริงสู่ทุกโลกอันเป็นจริง
28 กรกฎาคม 2552 19:48 น.
rachan
บางครั้ง... ก็ได้สัมผัสว่า ความรู้สึกที่แทบไม่อาจจะบรรยายได้นั้นเป็นเช่นไร
บางครั้ง... ที่แทบพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว มีแต่ความรู้สึกที่อัดอยู่แน่นไปหมด
บางครั้ง... ที่สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวคือปล่อยให้น้ำตารินไหลลงมา ไม่มีแม้แต่บทเพลงจะขับกล่อม ไม่มีอะไรจะแทนหรือบรรยายสิ่งที่รู้สึกอยู่นี้ได้เลย..
ไม่อาจจะคร่ำครวญได้ดังเช่นผู้อื่น.. ทว่าก็ไม่อาจจะร่ายบทกวีอย่างที่เคยภูมิใจนักหนา
ไม่อาจจะแสดงความรู้สึกได้มากไปกว่าน้ำตา ที่ไหลลงมาเงียบๆอย่างไม่มีใครได้ยิน
เจ็บ.. เจ็บปวดยิ่งนัก..
ความรวดร้าวไหลปลาบไปทั้งร่าง กึ่งหนึ่งนิ่งขึงด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยาย อีกกึ่งหนึ่งร่ำร้อง พร่ำปลอบด้วยถ้อยคำที่ไม่อาจจะรู้สึกและเข้าใจ
เศษเสี้ยววินาทีเนิ่นนานเนิบช้า ราวเวลาจะหยุดนิ่งอยู่แต่ ณ ที่นี้ ความเจ็บปวดจะมิมีวันเลยผ่าน อนาคตมิมีวันจะมาถึง
ไม่มีอีกแล้ว อดีต อนาคต หรือปัจจุบัน มีแต่ห้วงความว่างเปล่าเวิ้งว้าง ถมเต็มด้วยความเศร้า เป็นโลกที่ไร้ทางออก
5 กรกฎาคม 2552 02:06 น.
rachan
มองไปบนฟ้า หยาดน้ำร่วงพราวดุจน้ำตา ใจของเราชาดุจไหม้ไฟ
ที่สุดแล้ว ก็มิมีใครอื่นนอกจากเราใช่หรือไม่
หลุมกว้างในหัวใจ ใครก็มิอาจเติมเต็ม
ที่สุดแล้วในโลกใบนี้ ก็มีเพียงตัวเราใช่หรือไม่
อยู่ท่ามกลางหัวใจ ที่ใครก็มิอาจกล้ำกราย
หทัยเอ๋ย.. ช่างเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย..
ในโลกที่กว้างใหญ่เช่นนี้ มิมีใครเลยสักคนเดียว
ความฝันไม่จริงหรอกหนา ใครก็มิอาจถมใจ
ไม่มีใครจริงๆนอกจากตัวเราเอง
ในโลกที่กว้างใหญ่เช่นนี้ มีเพียงเราคนเดียว
ที่อาจถมใจตนเอง..
ที่จะทำให้ได้เห็นโลกกว้างใหญ่ ยิ้มได้ไม่ว่าผ่านเรื่องใด
รักได้โดยไม่ต้องทำร้ายใคร
มิต้องทำร้ายตัวเอง
หัวใจเอ๋ย.. แม้จะโดดเดี่ยวยิ่งนัก
แต่เราก็จะเดินไป จะต้องเดินต่อไป
บนทาง บนชีวิตนี้
เดินเพื่อตัวเองจะได้เห็นอาทิตย์ขึ้นที่ริมขอบฟ้า
ได้จูงมือใครคนหนึ่ง ด้วยหัวใจที่ให้คนอื่นได้ทั้งใจ
..ไม่มีหลุมกว้างใหญ่ไร้ก้นบึ้งนั้นอีกต่อไป..
หน้าส่วนตัว
978
