26 เมษายน 2553 10:55 น.
rachan
คนคนหนึ่ง
นักเขียนที่เราปลื้มที่สุดคนหนึ่งนั้น
บอกว่า
อย่าเอาตัวเองเข้าไปขวาง
เขาเขียนบลอคนั้น
เขียนให้ตัวเอง
เขียนให้คนมากมาย
เขาว่า
รู้สึกอย่างไรก็เขียนไปอย่างนั้น
อย่าได้กลัวว่าคนอ่านจะมองเราอย่างไร
เราเอง
แม้จะซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตน
แต่ก็ยังมิอาจทิ้งความกลัวนี้ได้
จริงแล้ว
เรากลัวคนจะเห็นตัวตนของเรา
กลัวจะเสียความเป็นส่วนตัว
กลัวคนจะเห็นว่า
จริงแล้ว
เรามิได้เป็นดังภาพที่เราสร้างขึ้น
ทว่า
จริงแล้ว
เราก็เป็นเช่นนี้เอง
ทั้งด้านที่ดีและไม่ดี
ด้านที่ตัวเองปรารถนาและไม่ปรารถนา
ก็ล้วนแต่เป็นตัวของเราเอง
เราก็เป็นเช่นนี้
เราเองก็ควรจะยอมรับตัวของเราเอง
เราไม่อาจสมบูรณ์แบบ
ได้ดังเช่นที่เราวาดภาพไว้
เพราะไม่สมบูรณ์แบบ จึงได้สวยงาม
คนคนนั้นก็เคยพูดเช่นนี้
เราว่า
สักวันหนึ่ง
เราคงทำได้กระมัง
คงมิได้เพียงตื่นมาตอนเช้า
แล้วก็ได้ในทุกสิ่งที่ปรารถนา
ชีวิต มิได้ง่ายดายดังนั้นหรอกหนา
ทว่า เพราะลำบาก
เพราะซับซ้อนและวุ่นวาย
ชีวิตจึงดั่งต้องมนตรา
จึงน่าหลงไหลราวกับเปลวเพลิง
เช่นนั้นเอง
ปล. "คนคนนั้น"
26 เมษายน 2553 10:12 น.
rachan
อยู่ในสายลมเช่นนี้
ราวว่าเราจะสัมผัสเธอได้
ราวว่าเธออยู่ใกล้แสนใกล้
ราวมิใช่เป็นภาพลวงตา
ในสายลมเช่นนี้
ในบรรยากาศเช่นนี้
ราวว่าโลกทั้งสองจะเชื่อมต่อกัน
ราวว่าจะมิใช่เพียงความฝันอีกต่อไป
ราวว่าจะไม่ต้องเสียใจ
ที่ไม่อยู่ในที่แห่งนั้น
ราวว่าจะไม่ต้องเสียใจ
ที่รักในสิ่งที่ราวจะไม่มีตัวตนจริง
อา.. ทว่า ความจริงก็อยู่ ณ ที่นี้
ไกลเช่นไรก็ไกลอยู่เช่นนั้น
ไม่เปลี่ยนแปลง
ความหวังยามอยู่ท่ามกลางสายลมนั้น
ก็เป็นเพียงหมอกควัน
ก็เป็นเพียงฝันกลางฤดูร้อน
ทว่า..
แม้รู้เช่นนั้น
ก็มิอาจคิดได้เสียที
ว่าทั้งหลายนั้นเป็นเพียงมายา...
มิอาจลืมสิ้น
ด้วยยังคิดถึงอยู่ในทุกห้วงเวลา
25 เมษายน 2553 21:35 น.
rachan
เร็วจริงหนอ
เพียงพริบตาเดียวก็เลือนหาย
ได้เห็นเพียงเสี้้ยวนาที
หากมิอาจจับไว้ได้
ก็จะเลือนหายไปในอากาศ
ไม่กลับมาอีก
ดั่งสายลมที่พัดอยู่รอบกาย
ดุจสายน้ำที่ไหลเรื่อยริน
ดั่งกาลเวลา
ไม่มีวันกลับมาอีก
หลายคราเราก็เสียดาย
เสียดายยิ่งนัก
ความคิดที่ปรากฏวูบขึ้น
ราวความลับที่ยิ่งใหญ่
ราวของขวัญอันล้ำค่านั้น
อยากบันทึกไว้
อยากเขียนมันออกมา
อยากจะใช้ ไฟ ที่มีนี้
อยากจะใช้จนหยดสุดท้าย
17 เมษายน 2553 16:45 น.
rachan
เสี้ยวนาที
ยาวนาน
ดุจนิรันดร์
ความคิดนับพัน
ฟุ้งฟ่อง
ราวฝุ่นทราย
ยากจะ
ถ่ายทอด
ให้รับรู้ได้
14 เมษายน 2553 11:48 น.
rachan
Little by little
Let's go that place
The place we promised
Little by little
Let's join our hands
Together
Let's go to our promised land
Let's be together
Never ever again
Seperate
Let's go
Let's be together
Frome this moment on
Till the end of the world
Since we longed
So long
To meet again
Since we are here
Now, at last
Together
Let's never again
Seperate
From this moment on
I'll never again
Go anywhere
Frome this moment on
I'll never again
Let go of your hand
From this moment on
I'll be with you
Protect you with all my might
Let my presence embrace you
Please rest assured
Till the end of this world
We will be togethe
หน้าส่วนตัว
991
