5 กรกฎาคม 2552 01:33 น.
rachan
เพราะเราใช่หรือไม่.. โลหิตจึ่งได้เจิ่งนองมากมาย...
เพราะเราใช่หรือไม่.. ผู้คนจึงต้องล้มตาย..
เสียงร่ำไห้ดังทั่วแผ่นดิน..
5 กรกฎาคม 2552 01:32 น.
rachan
เราฝากฝันเราไว้กับเจ้า
เจ้า..ย่อมเป็นผู้รู้ดีว่าชีวิตเรามิเหลือสิ่งใดอีกแล้ว
ทางที่เดินต่อไปนี้ เราฝันเพียงสิ่งเดียว
เป็นเพียงความหมายที่มีอยู่เพียงหนึ่งเดียว..
หลังดวงตานี้ เราเห็นแต่เพียงสีดำ
ความมืดไรที่สิ้นสุดยิ่งนัก
มองไปไม่เห็นแม้หนทาง
สิ่งที่กุมไว้ในมือนี้ มีเพียงความว่างเปล่า...
เรามิได้ทำเพื่อใคร เราทำเพื่อตัวเอง
เพื่อล้างคราบความเจ็บปวดหลังดวงตา
แม้จะต้องจมลงในความมืดอีกเท่าใด..
แปดเปื้อน และสูญเสียอีกเท่าใด
จุดมุ่งหมายมีเพียงหนึ่งเดียว และจะไปให้ถึงไม่ว่าใช้วิธีใด
5 กรกฎาคม 2552 01:31 น.
rachan
โลกโหดร้ายยิ่งนัก.. และเราก็ไกลกันยิ่งนัก
ยืนอยู่ได้ เป็นแต่เพียงผู้เฝ้ามอง
มิอาจแม้ยื่นมือเข้าไป มิอาจทำแม้ร่ำเรียกเป็นกำลังใจ
ได้แต่เพียงยืนอยู่ ณ ที่นี้ ไม่อาจทำสิ่งใด มองจากที่ไกล แม้ปวดใจมากมาย..
หน้าส่วนตัว
884
