28 กรกฎาคม 2552 19:48 น.
rachan
บางครั้ง... ก็ได้สัมผัสว่า ความรู้สึกที่แทบไม่อาจจะบรรยายได้นั้นเป็นเช่นไร
บางครั้ง... ที่แทบพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว มีแต่ความรู้สึกที่อัดอยู่แน่นไปหมด
บางครั้ง... ที่สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวคือปล่อยให้น้ำตารินไหลลงมา ไม่มีแม้แต่บทเพลงจะขับกล่อม ไม่มีอะไรจะแทนหรือบรรยายสิ่งที่รู้สึกอยู่นี้ได้เลย..
ไม่อาจจะคร่ำครวญได้ดังเช่นผู้อื่น.. ทว่าก็ไม่อาจจะร่ายบทกวีอย่างที่เคยภูมิใจนักหนา
ไม่อาจจะแสดงความรู้สึกได้มากไปกว่าน้ำตา ที่ไหลลงมาเงียบๆอย่างไม่มีใครได้ยิน
เจ็บ.. เจ็บปวดยิ่งนัก..
ความรวดร้าวไหลปลาบไปทั้งร่าง กึ่งหนึ่งนิ่งขึงด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยาย อีกกึ่งหนึ่งร่ำร้อง พร่ำปลอบด้วยถ้อยคำที่ไม่อาจจะรู้สึกและเข้าใจ
เศษเสี้ยววินาทีเนิ่นนานเนิบช้า ราวเวลาจะหยุดนิ่งอยู่แต่ ณ ที่นี้ ความเจ็บปวดจะมิมีวันเลยผ่าน อนาคตมิมีวันจะมาถึง
ไม่มีอีกแล้ว อดีต อนาคต หรือปัจจุบัน มีแต่ห้วงความว่างเปล่าเวิ้งว้าง ถมเต็มด้วยความเศร้า เป็นโลกที่ไร้ทางออก
5 กรกฎาคม 2552 02:06 น.
rachan
มองไปบนฟ้า หยาดน้ำร่วงพราวดุจน้ำตา ใจของเราชาดุจไหม้ไฟ
ที่สุดแล้ว ก็มิมีใครอื่นนอกจากเราใช่หรือไม่
หลุมกว้างในหัวใจ ใครก็มิอาจเติมเต็ม
ที่สุดแล้วในโลกใบนี้ ก็มีเพียงตัวเราใช่หรือไม่
อยู่ท่ามกลางหัวใจ ที่ใครก็มิอาจกล้ำกราย
หทัยเอ๋ย.. ช่างเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย..
ในโลกที่กว้างใหญ่เช่นนี้ มิมีใครเลยสักคนเดียว
ความฝันไม่จริงหรอกหนา ใครก็มิอาจถมใจ
ไม่มีใครจริงๆนอกจากตัวเราเอง
ในโลกที่กว้างใหญ่เช่นนี้ มีเพียงเราคนเดียว
ที่อาจถมใจตนเอง..
ที่จะทำให้ได้เห็นโลกกว้างใหญ่ ยิ้มได้ไม่ว่าผ่านเรื่องใด
รักได้โดยไม่ต้องทำร้ายใคร
มิต้องทำร้ายตัวเอง
หัวใจเอ๋ย.. แม้จะโดดเดี่ยวยิ่งนัก
แต่เราก็จะเดินไป จะต้องเดินต่อไป
บนทาง บนชีวิตนี้
เดินเพื่อตัวเองจะได้เห็นอาทิตย์ขึ้นที่ริมขอบฟ้า
ได้จูงมือใครคนหนึ่ง ด้วยหัวใจที่ให้คนอื่นได้ทั้งใจ
..ไม่มีหลุมกว้างใหญ่ไร้ก้นบึ้งนั้นอีกต่อไป..
5 กรกฎาคม 2552 01:33 น.
rachan
เพราะเราใช่หรือไม่.. โลหิตจึ่งได้เจิ่งนองมากมาย...
เพราะเราใช่หรือไม่.. ผู้คนจึงต้องล้มตาย..
เสียงร่ำไห้ดังทั่วแผ่นดิน..
5 กรกฎาคม 2552 01:32 น.
rachan
เราฝากฝันเราไว้กับเจ้า
เจ้า..ย่อมเป็นผู้รู้ดีว่าชีวิตเรามิเหลือสิ่งใดอีกแล้ว
ทางที่เดินต่อไปนี้ เราฝันเพียงสิ่งเดียว
เป็นเพียงความหมายที่มีอยู่เพียงหนึ่งเดียว..
หลังดวงตานี้ เราเห็นแต่เพียงสีดำ
ความมืดไรที่สิ้นสุดยิ่งนัก
มองไปไม่เห็นแม้หนทาง
สิ่งที่กุมไว้ในมือนี้ มีเพียงความว่างเปล่า...
เรามิได้ทำเพื่อใคร เราทำเพื่อตัวเอง
เพื่อล้างคราบความเจ็บปวดหลังดวงตา
แม้จะต้องจมลงในความมืดอีกเท่าใด..
แปดเปื้อน และสูญเสียอีกเท่าใด
จุดมุ่งหมายมีเพียงหนึ่งเดียว และจะไปให้ถึงไม่ว่าใช้วิธีใด
5 กรกฎาคม 2552 01:31 น.
rachan
โลกโหดร้ายยิ่งนัก.. และเราก็ไกลกันยิ่งนัก
ยืนอยู่ได้ เป็นแต่เพียงผู้เฝ้ามอง
มิอาจแม้ยื่นมือเข้าไป มิอาจทำแม้ร่ำเรียกเป็นกำลังใจ
ได้แต่เพียงยืนอยู่ ณ ที่นี้ ไม่อาจทำสิ่งใด มองจากที่ไกล แม้ปวดใจมากมาย..
หน้าส่วนตัว
870
