เธอ คนที่ใจคงไม่ลืม

r-u-n

เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะจากกลุ่มเด็กสาวที่อยู่ในชุดนิสิตประมาณ 3-4 คนดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบยามเย็น ตะวันค่อยเก็บแสงเรืองรองที่ส่องสาดเตรียมตัวอำลาขอบฟ้า เมื่อเด็กกลุ่มนั้นเดินมาใกล้ตึกสีขาวหม่น หนึ่งในนั้นมองขึ้นมาบนตึกแล้วสะกิดเรียกเพื่อน ทันใดเสียงพูดคุยดังก็จางหาย กลายเป็นเสียงซุบซิบเบาๆ แทน
"รัน เห็นยัง นี่ไงพี่คนที่เราชอบ" เด็กสาวผมหยิกประบ่าพูดพลาง ทำสัญญาณให้เพื่อนเงยหน้าไปบนตึกเรืยน
"คนไหนเหรอ ว่าน" เด็กสาวที่ชื่อรันทำหน้างงเมื่อมองขึ้นไปที่ระเบียงตึกชั้นสอง เห็นเด็กผู้ชายเดินมาเป็นกลุ่ม
"คนที่ขาวๆ ที่เดินอยู่ข้างหน้าไง" เสียงตอบจากว่านเกือบเหมือนเสียงกระซิบ

ขณะนั้นที่ทั้งกลุ่มกำลังจ้องมอง "คนที่ว่านชอบ" อย่างตั้งใจ รันดูเหมือนจะเป็นคนสุดท้ายที่รู้ว่า "คนไหน" พอเห็นแล้วก็พูดขึ้นมา
"พี่เชน" รันทบทวนชื่อที่เพื่อนเคยบอก พี่เชน ชื่อพี่เชนนั่นแหล่ะ คนที่ว่านเคยบอกว่าชอบ
แม้เสียงที่รันพูดจะไม่ดังนัก หากแต่ขณะนั้นรอบข้างคงมีแต่ความเงียบ ทำให้คนที่ถูกเอ่ยชื่อมองลงมาด้วยแววตาสงสัยและประหลาดใจ คนอื่นๆ ในกลุ่มก็เริ่มมองตามลงมา รันเองก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะได้ยิน แต่แล้วเขาก็ละสายตาเดินต่อไป
"นี่แกเรียกซะดัง เค้าได้ยินเลยเห็นเปล่า" เด็กสาวอีกคนในกลุ่มหันมาต่อว่า
รันทำหน้าเหวอตามแบบฉบับและหันไปมองว่าน ซึ่งขณะนี้กำลังก้มหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว

นั่นคือวันแรกที่ฉันได้รู้จักเขา ก่อนหน้านั้นฉันคงจะเคยเห็นเขามาก่อนแต่ไม่ได้สนใจเพราะฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่บัดนี้ฉันรู้แล้ว และเขากำลังจะเข้ามาเป็นคนที่ทุกคนในกลุ่มของฉันสนใจด้วย เพราะเขาคือคนที่ว่านชอบ

วันนั้นเธอเหมือนคนแปลกหน้า
ผ่านเข้ามาในกรอบสายตา เหมือนคนไหนไหน
เดินมาให้พอรู้จักสักพักแล้วก็จากกันไป
ไม่เคยคิดไว้ ว่าเธอจะมาเป็นคนพิเศษของใจสักนิดเลย