9 พฤศจิกายน 2545 22:52 น.
r-u-n
เสียงใสดังมาตามสาย ทำให้เด็กสาวที่ยืนฟังโทรศัพท์อีกข้างหนึ่งมีสีหน้าผิดหวัง
"เหรอ ไม่เป็นไรจ้ะ มุก" พายตอบเบาๆ
"ขอโทษด้วยนะ" อีกฟากหนึ่งพูดกลับมา
"เราอยู่ได้จ้ะ ไม่ต้องห่วงเลย เที่ยวให้สนุกนะมุก" พายแกล้งทำเสียงร่าเริง
หลังจากที่เด็กสาววางหูโทรศัพท์ลง เดินไปหยิบเค้กที่อยู่บนโต๊ะเก็บใส่ตู้เย็น แล้วลงมานั่งบนเตียงอย่างเหงือหงอย นาฬิกาที่ผนังบอกเวลาใกล้เช้าวันใหม่ ตึกทั้งตึกเงียบกริบมีแสงไฟจากห้องไม่กี่ห้อง เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงก่อนการเปิดเทอมภาคฤดูร้อน นิสิตส่วนใหญ่ก็จะเดินทางกลับบ้าน นอกจากบางคนที่ต้องการลงทะเบียนเรียนเท่านั้น และก็ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์ก่อนการเรียนในภาคฤดูร้อนจะเริ่มต้น...
พายนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนิ่ง ในใจเธอรู้สึกเหงาและเศร้าหมอง เธอนึกโมโหตัวเองที่ทำคะแนนในวิชาสำคัญของเมเจอร์ได้ไม่ดี จนเป็นสาเหตุให้เธอต้องมาติดแหงกอยู่เพียงเดียวดายเช่นนี้ ปิดเทอมนี้เป็นครั้งแรกที่เธอไม่ได้กลับบ้าน ทั้งๆ ที่คืนนี้เธอควรจะได้อยู่กับครอบครัวและมีงานฉลองเล็กๆ ในวันเกิดของเธอ พายมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแสงวาบจากบนท้องฟ้า
ตุ้บ!
เสียงเหมือนของหนักตกกระทบพื้นระเบียง พายสะดุ้งตื่นจากภวังค์ หันไปมองที่มาของเสียง
คงจะเป็นแมวน่ะ เธอคิด ท่าทางตัวใหญ่ทีเดียว
อีกไม่กี่อึดใจ เธอได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ ใช่ มันเป็นเสียงเคาะจริงๆ ด้วย ความกลัวแล่นจับขั้วหัวใจเด็กสาว สมองของเธอเริ่มคิดหาต้นเหตุของเสียงนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคน เพราะห้องพักที่เธออยู่ชั้น 8 ของตึกนี้ แล้วระเบียงก็ไม่ใกล้กับห้องข้างๆ มากพอที่จะให้คนปีนไปมาได้ เร็วเท่าความคิดเด็กสาววิ่งไปที่ประตู เธอชะงักนิดหนึ่งก่อนรวบรวมความกล้าเปิดประตูระเบียงที่แสนฝืดออกไปเต็มแรง
"Ouch!" เสียงห้าวๆ ดังขึ้นเมื่อประตูกระแทกอะไรบางอย่าง
ภาพหลังประตูที่พายเห็นคือ ชายหนุ่มร่างสูง ผมสีทราย กำลังยืนเกาะราวระเบียงด้วยท่าทางหมิ่นเหม่ นั่นก็ทำให้พายรู้สึกแปลกใจมากอยู่แล้ว หากแต่เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ ทำให้พายถึงกับอ้าปากค้าง
"superman!!!"
"yes" เสียงแหบแห้งพร้อมร่างที่โอนเอนใกล้เข้ามา ทำให้พายต้องหลบจากกรอบประตูตามสัญชาตญาณ
"May I come in?" ชายในชุดซูเปอร์แมนเอ่ยด้วยความยากลำบาก
พายทำอะไรไม่ถูก เนื่องจากชายคนนั้นก้าวข้ามบานประตูมาแล้ว เด็กสาวกลัวว่าหากโวยวายไป เธออาจจะเป็นอันตรายได้ เธอจึงพยักหน้า แล้วถอยมาหยิบกรอบรูปอันใหญ่ใกล้มือซ่อนไว้ข้างหลัง ยืนคุมเชิงอยู่กลางห้อง
ชายในชุดซูเปอร์แมนก้าวเข้ามากลางห้อง แล้วล้มตัวลงนั่งด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน เมื่อเขาเงยหน้าเห็นท่าทางและสีหน้าของเด็กสาวที่จ้องเขม็งอยู่
"ขอโทษ ที่ทำให้ตกใจ" แม้น้ำเสียงจะแปร่ง และค่อนข้างเพี้ยน แต่พายก็พอฟังออก ตาของเด็กสาวเบิกกว้างขึ้นอีก
"เอ้า พูดภาษาไทยได้ด้วยเหรอ"
ชายหนุ่มพยักหน้า
"I've hurt" เขาพูดพลางชี้ให้ดูร่องรอยตามเนื้อตัวและใบหน้า
พายขยับไปใกล้ จนเห็นร่องรอยเหล่านั้นถนัด
"ไปไม่ไหว พักที่นี่ก่อนได้ไหม"
"ไม่ได้" เด็กสาวเอ่ยเสียงเฉียบขาด แววตาที่แสดงร่องรอยเห็นใจหายไปอย่างเฉียบพลัน เธอไม่เคยคิดเชื่อว่าซูเปอร์แมนจะมีอยู่จริง และคงเป็นเรื่องที่น่าตลกมากหากเธอจะเชื่อว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า เป็นมนุษย์พิเศษ ก็อาจจะแค่ปีนรั้วเก่งเหมือนแมว เด็กสาวคิด
คิ้วที่ขมวดอยู่กลับต้องคลายลงเมื่อสายตาเธอกระทบกับดวงตาสีฟ้าที่อ่อนล้าคู่นั้น มันเหมือนมีประกายของการอ้อนวอน ขอร้อง
"งั้นอยู่ระเบียงนะ" เด็กสาวตอบสั้นๆ แล้วหันกลับไปหยิบยาทาแผลและอุปกรณ์ทำแผลมาวางกองให้ แล้วถอยออกมาดูห่าง อย่างกลัวๆ นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นมองมาเหมือนเข้าใจ ชายหนุ่มหยิบขวดยาทั้งหลายเดินออกไปนอกประตูระเบียงอย่างว่าง่าย เมื่อประตูปิดลง เธอวิ่งไปล็อคกลอนอย่างแน่นหนา และลากโต๊ะและเก้าอี้มากั้นไว้ ก่อนที่จะล้มตัวลงบนเตียงนอนของเธอ คืนนั้นเธอพลิกตัวไปมา กระวนกระวาย จนกลายเป็นหงุดหงิดที่ข่มตานอนลงไม่ได้ ในสมองของเธอสับสน วันนี้ช่างเป็นวันที่แย่จริงๆ ถูกเพื่อนทิ้ง ไม่มีงานวันเกิด ต้องมาจมอยู่กับวิชาบ้าๆ ตลอดฤดูร้อน เท่านั้นยังไม่พอยังมีเรื่องเหลือเชื่อเกิดขึ้นอีก ถ้าเธอวิ่งออกไปบอกใครตอนนี้จะมีใครเชื่อไหมว่าเธอมีซูเปอร์แมนอยู่ในห้อง คงไม่มีหรอก เธอพยายามคิดในแง่ดี ถ้าเป็นซูเปอร์แมนจริงๆ คงไม่เป็นไรหรอก ซูเปอร์แมนเป็นคนดี ช่วยเหลือคนอ่อนแอคงไม่เป็นพิษเป็นภัยต่อเธอ ไม่แน่นะ บางที พรุ่งนี้เธอตื่นมาอาจจะไม่เจอแล้วก็ได้ เธอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยวกไปวนมา ก่อนจะผล็อยหลับไปในเวลาใกล้รุ่งสาง
31 ตุลาคม 2545 01:11 น.
r-u-n
เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะจากกลุ่มเด็กสาวที่อยู่ในชุดนิสิตประมาณ 3-4 คนดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบยามเย็น ตะวันค่อยเก็บแสงเรืองรองที่ส่องสาดเตรียมตัวอำลาขอบฟ้า เมื่อเด็กกลุ่มนั้นเดินมาใกล้ตึกสีขาวหม่น หนึ่งในนั้นมองขึ้นมาบนตึกแล้วสะกิดเรียกเพื่อน ทันใดเสียงพูดคุยดังก็จางหาย กลายเป็นเสียงซุบซิบเบาๆ แทน
"รัน เห็นยัง นี่ไงพี่คนที่เราชอบ" เด็กสาวผมหยิกประบ่าพูดพลาง ทำสัญญาณให้เพื่อนเงยหน้าไปบนตึกเรืยน
"คนไหนเหรอ ว่าน" เด็กสาวที่ชื่อรันทำหน้างงเมื่อมองขึ้นไปที่ระเบียงตึกชั้นสอง เห็นเด็กผู้ชายเดินมาเป็นกลุ่ม
"คนที่ขาวๆ ที่เดินอยู่ข้างหน้าไง" เสียงตอบจากว่านเกือบเหมือนเสียงกระซิบ
ขณะนั้นที่ทั้งกลุ่มกำลังจ้องมอง "คนที่ว่านชอบ" อย่างตั้งใจ รันดูเหมือนจะเป็นคนสุดท้ายที่รู้ว่า "คนไหน" พอเห็นแล้วก็พูดขึ้นมา
"พี่เชน" รันทบทวนชื่อที่เพื่อนเคยบอก พี่เชน ชื่อพี่เชนนั่นแหล่ะ คนที่ว่านเคยบอกว่าชอบ
แม้เสียงที่รันพูดจะไม่ดังนัก หากแต่ขณะนั้นรอบข้างคงมีแต่ความเงียบ ทำให้คนที่ถูกเอ่ยชื่อมองลงมาด้วยแววตาสงสัยและประหลาดใจ คนอื่นๆ ในกลุ่มก็เริ่มมองตามลงมา รันเองก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะได้ยิน แต่แล้วเขาก็ละสายตาเดินต่อไป
"นี่แกเรียกซะดัง เค้าได้ยินเลยเห็นเปล่า" เด็กสาวอีกคนในกลุ่มหันมาต่อว่า
รันทำหน้าเหวอตามแบบฉบับและหันไปมองว่าน ซึ่งขณะนี้กำลังก้มหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
นั่นคือวันแรกที่ฉันได้รู้จักเขา ก่อนหน้านั้นฉันคงจะเคยเห็นเขามาก่อนแต่ไม่ได้สนใจเพราะฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่บัดนี้ฉันรู้แล้ว และเขากำลังจะเข้ามาเป็นคนที่ทุกคนในกลุ่มของฉันสนใจด้วย เพราะเขาคือคนที่ว่านชอบ
วันนั้นเธอเหมือนคนแปลกหน้า
ผ่านเข้ามาในกรอบสายตา เหมือนคนไหนไหน
เดินมาให้พอรู้จักสักพักแล้วก็จากกันไป
ไม่เคยคิดไว้ ว่าเธอจะมาเป็นคนพิเศษของใจสักนิดเลย
หน้าส่วนตัว
1139
