30 ตุลาคม 2545 10:18 น.
r-u-n
เป็นเพราะแววตาเธอหรือเปล่า
หรือเป็นเพราะใจดวงเก่าของฉันยังห่วงหา
ทำให้วันนี้ตัดสินใจ ก้าวเดินกลับมา
ทิ้งความรักที่รออยู่ตรงหน้า จากใครบางคน
รู้ดีว่าอาจดูผิดไป
การมองผ่านน้ำตาที่ไหล อาจทำให้สับสน
หรือเป็นเพราะฉันเอาความรู้สึกของตัวเองมาปะปน
เห็นความหมองหม่นจากคนเคยคุ้นกัน
ประกายแวบหนึ่งจากคนเย็นชา
ฉันก็รู้ดีว่า มันอาจจะหมายถึงอะไรก็ได้ทั้งนั้น
อาจไม่ใช่รัก อาจไม่ใช่ความผูกพัน
เธออาจจะแค่เสียดาย ไหวหวั่น ฉันก็ยังไม่เข้าใจ
เธอเคยเป็นบ้างหรือเปล่า
เลือกทางเดินที่ปวดร้าว หวั่นไหว
กลับมาหารักช้ำๆ ที่ตั้งอยู่บนความไม่แน่ใจ
ก็ยังไม่รู้ว่าทำไม ฉันจึงกลับมารักสิ่งที่ไม่เข้าใจได้นะเธอ
28 ตุลาคม 2545 22:12 น.
r-u-n
ฉันเดินตามสายลมเอื่อย เอื่อย
เลาะเรื่อยมาจนถึงตรงนี้
แดดร่มลมตก อากาศกำลังดี
ด้วยความคิดถึงทบทวี วันนี้จึงแวะมา
ตึกเก่าสีขาวหม่นยังตระหง่าน
ใบโพธิ์พินลานดูเหงาหนักหนา
ม้าหินเก่า เก่า กระเทาะไปตามเวลา
ทางเดินคร่ำครา ด้วยรอยเท้าของผู้คน
คิดถึงเธอเหลือเกินคนดี
ความรู้สึกยังติดตรึงอยู่ทุกที่ ทุกหน
หวังว่าบางที อาจเจอเธอตรงนี้ท่ามกลางฝูงชน
อาจมีสักหน ที่ความคิดถึงของคนสองคนจะตรงกัน
28 ตุลาคม 2545 21:54 น.
r-u-n
เปิดอ่านบันทึกเล่มเก่า
จมอยู่กับเรื่องราวแต่หนหลัง
ความลับเล็กเล็ก ที่ไม่เคยบอกให้ใครฟัง
หากแต่มันตรึงฝัง ทั้งรอยยิ้มและคราบน้ำตา
มีความสุขในโลกแห่งความฝัน
ยึดติดกับความรู้สึกผูกพัน ห่วงหา
จะแปลกอะไร เมื่อในวันนี้เหลียวมองกลับมา
ยังเห็นสองเท้าไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าไกลกว่าเดิมเลย
เธอจะรู้ไหมความลับของฉัน
ซุกซ่อนในวารวัน ภายใต้ท่าทางอันเมินเฉย
เธอจะได้ยินไหม เสียงเต้นของหัวใจที่แปลกกว่าเคย
ทุกครั้งที่เธอเอื้อนเอ่ยเรียกชื่อกัน
วางสมุดเล่มเก่าในลิ้นชัก
กำความลับชื่อความรักไว้ที่เดิมตรงนั้น
วันนี้มันสายไป ทุกอย่างก็คงเป็นไปตามทางของมัน
เก็บความลับไว้หล่อเลี้ยงความฝันทุกวันคืน
25 ตุลาคม 2545 23:33 น.
r-u-n
ยังจำฉันได้หรือเปล่า
เด็กผู้หญิงคนเก่าที่เธอเคยเห็น
คนที่มีแต่ความสุข ทุกข์ร้อนอะไรไม่เป็น
คนที่เคยวิ่งเล่น ยิ้มแย้มอยู่ทุกวัน
ยังจำเรื่องนั้นได้หรือเปล่า
ที่ใครเขามาเล่า ว่าเธอคือคนที่ฉันฝัน
ทำเอาเธอหวั่นไหว จนไม่อยากทำดีต่อกัน
เรื่องราวในคราวนั้น สำหรับฉันยังฝังจำ
ฉันคือเด็กผู้หญิงช่างฝันคนนั้น
คนที่ต้องการลึกซึ้งกับความผูกพัน จนน่าขำ
ยอมทำเป็นยิ้มไม่ขมขื่น เก็บกลืนทุกถ้อยคำ
แสร้งเริงร่ากลบความช้ำในหัวใจ
ทุกอย่างผ่านไปเนิ่นนาน
เวลาเปลี่ยนฉันจากวันวาน มากใช่ไหม
ผู้หญิงตรงหน้า ดูเหมือนว่าเข้มแข็ง มั่นใจ
แววตาที่เห็นก็ไม่หวั่นไหว หรือมีเยื่อใยต่อเธอ
แต่ความจริงวันไหนก็ไม่ต่างกัน
ฉันก็เก็บงำความไหวหวั่น ที่ปรากฎในใจตรงนั้นอยู่เสมอ
คิดถึงคนรอบกาย แต่แล้วสุดท้ายต้องมาหยุดที่เธอ
กอดกับความหลังพร่ำเพ้อ น้ำตาเอ่ออยู่คนเดียว
หน้าส่วนตัว
1084
