23 กันยายน 2549 20:28 น.
Princess_in-dream
When you came into the world, she held you in her arms.
You thanked her by wailing like a banshee.
เมื่อคุณกำเนิดมาในโลกนี้ เธออุ้มคุณไว้ในอ้อมอก
คุณขอบคุณเธอโดยการร้องไห้
When you were 1 year old, she fed you and bathed you.
You thanked her by crying all night long.
เมื่อคุณอายุ 1 ขวบ เธอป้อนข้าวและอาบน้ำให้คุณ
คุณขอบคุณเธอโดยการงอแงทั้งคืนวัน
When you were 2 years old, she taught you to walk.
You thanked her by running away when she called.
เมื่อคุณอายุ 2 ขวบ เธอสอนคุณเดิน
คุณขอบคุณเธอด้วยการวิ่งหนีเมื่อเธอเรียกหา
When you were 3 years old, she made all your meals with love.
You thanked her by tossing your plate on the floor.
เมื่อคุณอายุ 3 ขวบ เธอทำอาหารทุกอย่างให้คุณด้วยความรัก
คุณขอบคุณเธอด้วยการโยนจานลงพื้น
When you were 4 years old, she gave you some crayons.
You thanked her by coloring the dining room table.
เมื่อคุณอายุ 4 ขวบ เธอให้ดินสอสีคุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการระบายสีบนโต๊ะอาหาร
When you were 5 years old, she dressed you for the holidays.
You thanked her by plopping into the nearest pile of mud
เมื่อคุณอายุ 5 ขวบ เธอแต่งชุดเก่งให้คุณเพื่อไปเที่ยว
คุณขอบคุณเธอด้วยการทำชุดเก่งนั้นเปื้อนโคลนเลอะเทอะ
When you were 6 years old, she walked you to school.
You thanked her by screaming, "I'M NOT GOING!"
เมื่อคุณอายุ 6 ขวบ เธอเดินไปส่งคุณไปโรงเรียน
คุณขอบคุณเธอด้วยการกรีดร้องว่า "ไม่ไป!!!"
When you were 7 years old, she bought you a ball.
You thanked her by throwing it through the next-door-neighbor's window.
เมื่อคุณอายุได้ 7 ขวบ เธอซื้อบอลให้คุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการไปทำหน้าต่างของเพื่อนบ้านแตก
When you were 8 years old, she handed you an ice cream.
You thanked her by dripping it all over your lap.
เมื่อคุณอายุได้ 8 ขวบ เธอซื้อไอศกรีมให้คุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการทำมันหกเลอะเทอะไปทั่ว
When you were 9 years old, she paid for piano lessons.
You thanked her by never even bothering to practice.
เมื่อคุณอายุได้ 9 ขวบ เธอสอนเปียโนให้คุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการไม่เคยแม้แต่จะซ้อม
When you were 10 years old, she drove you all day, from soccer
to gymnastics to one birthday party after another.
You thanked her by jumping out of the car and never looking back.
เมื่อคุณอายุ 10 ขวบ เธอขับรถไปส่งคุณทั้งวัน ตั้งแต่สนามบอล, โรงยิม,
ยันงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนแต่ละคน
คุณขอบคุณเธอด้วยการกระโดดออกนอกรถ โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง
When you were 11 years old, she took you and your friends to the
movies.
You thanked her by asking to sit in a different row.
เมื่อคุณอายุ 11 ขวบ เธอพาคุณและเพื่อนคุณไปดูหนัง
คุณขอบคุณเธอด้วยการขอนั่งที่นั่งคนละแถว
When you were 12 years old, she warned you not to watch certain TV
shows.
You thanked her by waiting until she left the house.
เมื่อคุณอายุ 12 ขวบ เธอเตือนคุณอย่าดูทีวี
คุณขอบคุณเธอด้วยการรอเธอออกไปก่อน แล้วดูต่อ
When you were 13, she suggested a haircut that was becoming.
You thanked her by telling her she had no taste.
เมื่อคุณอายุ 13 เธอแนะให้คุณตัดผมให้มันดูดี
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่าเธอไม่มีรสนิยมเอาเสียเลย
When you were 14, she paid for a month away at summer camp.
You thanked her by forgetting to write a single letter.
เมื่อคุณอายุ 14 เธอจ่ายค่าซัมเมอร์แคมป์หนึ่งเดือนให้คุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการไม่ได้เขียนจดหมายมาหาเลยสักฉบับนึง
When you were 15, she came home from work, looking for a hug.
You thanked her by having your bedroom door locked.
เมื่อคุณอายุ 15 เธอกลับบ้านหลังเลิกงาน อยากได้กอดสักครั้ง
คุณขอบคุณเธอด้วยการล็อกห้องนอนขังตัวเองในห้อง
When you were 16, she taught you how to drive her car.
You thanked her by taking it every chance you could.
เมื่อคุณอายุ 16 เธอสอนคุณขับรถ
คุณขอบคุณเธอด้วยการเอารถไปขับทุกเวลาที่คุณจะเอาไปได้
When you were 17, she was expecting an important call.
You thanked her by being on the phone all night.
เมื่อคุณอายุ 17 เธอกำลังรอโทรศัพท์สายสำคัญ
คุณขอบคุณเธอด้วยการใช้สายตลอดคืนนั้น
When you were 18, she cried at your high school graduation.
You thanked her by staying out partying until dawn.
เมื่อคุณอายุ 18 เธอร้องไห้ในวันที่คุณเรียนจบมัธยม
คุณขอบคุณเธอด้วยการฉลองยันเช้า
When you were 19, she paid for your college tuition, drove you
to campus carried your bags.
You thanked her by saying good-bye outside the dorm so you
wouldn't be embarrassed in front of your friends.
เมื่อคุณอายุ 19 เธอจ่ายค่ากวดวิชา ขับรถไปรับไปส่ง
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกลาข้างนอกเพื่อที่จะไม่ได้อายเพื่อน
When you were 20, she asked whether you were seeing anyone.
You thanked her by saying, "It's none of your business."
เมื่อคุณอายุ 20 เธอถามคุณว่ามีแฟนหรือยัง
คุณขอบคุณเธอด้วยการพูดว่า ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย
When you were 21, she suggested certain careers for your future.
You thanked her by saying, "I don't want to be like you."
เมื่อคุณอายุ 21 เธอแนะนำอาชีพให้คุณสำหรับอนาคต
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า คุณไม่อยากเป็นอย่างเธอ
When you were 22, she hugged you at your college graduation.
You thanked her by asking whether she could pay for a trip to Europe.
เมื่อคุณอายุ 22 เธอกอดคุณวันรับปริญญา
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า อยากได้รางวัลไปเที่ยวยุโรปสักครั้ง
When you were 23, she gave you furniture for your first apartment.
You thanked her by telling your friends it was ugly.
เมื่อคุณอายุ 23 เธอให้เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งในอพาร์ตเมนท์แห่งแรกของคุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกเพื่อนๆ ว่า มันช่างน่าเกลียดเสียนี่กระไร
When you were 24, she met your fiance and asked about your plans for
the
future.
You thanked her by glaring and growling, "Muuhh-ther, please!"
เมื่อคุณอายุ 24
เธอพบคู่หมั้นคู่หมายของคุณและถามคุณเกี่ยวกับแผนการในอนาคตน
คุณขอบคุณเธอด้วยการจ้องมองเขม็งพร้อมพูดว่า "แม่
โปรดเถอะอย่ายุ่งกับเรื่องนี้"
When you were 25, she helped to pay for your wedding, and she cried
and told you how deeply she loved you.
You thanked her by moving halfway across the country.
เมื่อคุณอายุ 25 เธอช่วยคุณจ่ายค่าใช้จ่ายงานแต่งงานและสินสอด
ร้องไห้และบอกคุณว่าเธอรักคุณแค่ไหน
คุณขอบคุณเธอด้วยการย้ายไปอีกฟากหนึ่งของประเทศ
When you were 30, she called with some advice on the baby.
You thanked her by telling her, "Things are different now."
เมื่อคุณอายุ 30 เธอโทรมาหาพร้อมกับแนะนำเรื่องการเลี้ยงเด็ก
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า สมัยนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
When you were 40, she called to remind you of an relative's birthday.
You thanked her by saying you were "really busy right now."
เมื่อคุณอายุ 40 เธอโทรมาเตือนความจำคุณเกี่ยวกับวันคล้ายวันเกิดญาติ
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า ตอนนี้ไม่ว่างเลย
When you were 50, she fell ill and needed you to take care of her.
You thanked her by reading about the burden parents become to their
children.
เมื่อคุณอายุ 50 เธอเริ่มชราและไม่ค่อยสบาย ต้องการให้ดูแล
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่ามันเป็นภาระแค่ไหนที่จะต้องเลี้ยงดูเธอ
And then, one day, she quietly died. And everything you never did
came crashing down like thunder.
"Rock me baby, rock me all night long."
และแล้ว วันหนึ่ง เธอจากไปอย่างเงียบสงบ และทุกอย่างที่คุณไม่เคยกระทำ
จะเหมือนฟ้าผ่าในใจคุณอ
"เรียกแม่ไปเถอะลูก เรียกตลอดทั้งคืนนะ"
Please paid little bit attention to the one you called "mom" .
โปรดใช้เวลาสักนิด แสดงออกถีงความลึกซึ้งแด่คนที่เราเรียกว่าแม่
แม้จะไม่กล้าพูดออกมาก็ตามเถอะ
Nothing can replace her although sometimes she is not the one who
mostly understand in you.
ไม่มีอะไรแทนที่เธอได้
แม้ว่าบางคราวเธออาจจะไม่ได้เป็นคนที่เข้าใจคุณมากที่สุด หรืออาจไม่เห็น
Or she may not agree with your thought but she still your "mom" and you
can
believe that she can do everything for you.
ด้วยกับความคิดของคุณ แต่เธอก็คือแม่ของคุณ
และเชื่อได้ว่าเธอจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อคุณ รับฟังทุกปัญหาทุกความกังวล
Listen to your problems, every anxious . Do you have more time to
listen to her worry from work?
ถามตัวคุณเองดูเถิด
คุณมีเวลาที่จะฟังความเศร้าความกังวลใจของเธอจากการทำงานหรือจากในครัวไหม
Do you used to concern about her tired? Please love her so much
althoughshe and you have the conflict because when she pass away.
คุณเคยคิดถึงความเหนื่อยยากของเธอไหม
รักเธอให้มากแม้ว่าจะคิดเห็นแตกต่างกัน เพราะเมื่อเธอจากไป
It's remain the memory and sad. Do not ignore the one who closely to your
heart?
Love her more than you love yourself
จะเหลือเพียงความทรงจำและความเสียใจเท่านั้น
อย่าเพิกเฉยกับคนที่ใกล้หัวใจคุณที่สุด รักเธอให้มากกว่าที่คุณรักตัวเอง
23 กันยายน 2549 12:05 น.
Princess_in-dream
.....เสียงพระทวารเปิดออกเบาๆ เสียงแพรส่าย และกลิ่นที่กรุ่นกำจายนำเข้ามา ทำให้พระหัตถ์เรียวขาวรีบรวบกระดาษชิ้นนั้นไว้ในอุ้งหัตถ์อย่างรวดเร็ว เสียงเก้าอี้ทางมุมห้องเลื่อนอย่างรีบร้อน ทำให้ "ครู" หันไปมอง พลางลุกขึ้นถวายคำนับ
"เป็นไงบ้างจ๊ะ"
เจ้าฟ้าหญิงประทับยืนขึ้นช้าๆ สีพระพักตร์เฉยเมย
"หญิงชอบวิชานี้ไหมลูก"
"ยังไม่ทราบเลยค่ะ"
"อ้าว...ทำไมล่ะ ?"
"ก็เพิ่งเรียนวันนี้เป็นวันแรก ยังไม่พูดอะไรกันเท่าไร แม่ก็เข้ามานี่ค่ะ"
"เอาละ...เอาละ เป็นอันว่าหญิงหาว่าแม่เข้ามากวน...ครูคิดว่าลูกศิษย์เป็นอย่างไรบ้าง ?"
ทรงหันไปไล่เลียง "ครู" ซึ่งทูลตอบเรียบๆว่า
"พระเจ้าค่ะ !"
คำตอบนั้นม่ได้กระจ่างอะไรทั้งสิ้น พระพักตร์ของพระราชเทวี จึงปรากฎริ้วรอยไม่พอพระทัยนัก
"ที่แม่เข้ามานี่เพราะจะบอกหญิงว่า บ่ายนี้จะต้องไปเยี่ยมโรงพยาบาลกับแม่"
"ค่ะ"
"เท่านั้นแหละ...ครู...ถ้าจะช่วยสอนให้ลูกเขาพูดอะไรกับแม่ให้มากกว่านี่ แล้วก็ดีกว่านี่สักหน่อยละก็จะดีมากทีเดียว"
รับสั่งแล้วก็เสด็จออกไปโดยด่วน ด้วยสีพระพักตร์แสดงว่าเริ่มกริ้ว
"ครูค่ะ ครูมีลูกไหมค่ะ ?"
"มีพระเจ้าค่ะ" น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนนัก
"ผู้หญิงหรือผู้ชายคะ ?" ดวงพระเนตรจับจ้องรอคำตอบอยู่อย่างแน่วแน่
"ผู้ชายพระเจ้าค่ะ"
"อายุเท่าหญิงได้ไหมค่ะ ?"
"แก่กว่าพระเจ้าค่ะ ตอนนี้เกือบจะรุ่นหนุ่มแล้ว"
"ตอนที่เขาอายุเท่าหญิง เขาต้องทำอะไรมั่งคะ ?"
"เขาไม่มีแม่มาตั้งแต่เล็ก เขาเลยต้องทำอะไรหลายอย่างด้วยตัวของตัวเองพระเจ้าค่ะ กรอบของมนุษย์นั้นไม่เหมือนกันและจะใช้อย่างเดียวกันก็ไม่ได้พระเจ้าค่ะ แต่มนุษย์จำเป็นต้องมีกรอบอันนั้น เพราะจะทำให้เรารู้ว่าอะไรผิด อะไรถูก"
.....คำอธิบายเพียงเท่านั้นทำให้เจ้าฟ้าหญิงพระองค์น้อยถอนพระอัสสาสะเบาๆ
"นานไหมค่ะครู กว่ามนุษย์เราจะไม่ต้องมีกรอบอย่างที่ครูว่า ?"
"ชั่วชีวิตพระเจ้าค่ะ"
"เอ๊ะ...ทำไมล่ะค่ะครู ?"
"เพราะยิ่งมนุษย์เราโตขึ้นเท่าไหร่ เราก็ยิ่งวางกรอบสำหรับตัวเองมากขึ้นเท่านั้น"
"หญิงไม่มีวันหรอก พอโตขึ้นหญิงจะทำอะไรๆ ตามสบายเชียวคอยดูนะ"
รับสั่งพลางย่นพระนาสิกเล็กน้อย พระสุรเสียงมีรอนเด็ดเดี่ยว
"ทรงทอดพระเนตรเห็นต้นไม้ข้างนอกไหม พระเจ้าค่ะ ?"
เจ้าฟ้าหญิงทิพยรัตนฯยืดพระองค์ทอดพระเนตรออกไปนอกพระบัญชร
"เห็นค่ะ กรมวังเขากำลังตัดต้นไม้ ฝนตกมันวันก่อนมันก็เลยลงมาเกะกะ"
"คนเราก็เหมือนกับต้นไม้นั้นแหละพระเจ้าค่ะ ถ้าได้รูปได้ทรงเท่านั้นแหละก็สวย แต่ถ้าเกะกะออกไปนอกลู่นอกทางก็ตัดทิ้งเสียบ้าง"
"แหม...ครูค่ะ แล้วทีต้นไม่ใหญ่ๆไม่เห็นมีใครไปตัดทิ้งเสียบ้าง"
ทรงเลี่ยงถามอย่างฉลาด เพราทรงรู้พระองค์ว่ากำลังถูกต้อนจนจนมุม
"แต่เมื่อมันเล็กๆอยู่ก็ต้องตัดพระเจ้าคะ ถึงโตขึ้น ถ้ามันยังเกะกะเขาก็ยังขึ้นไปรานยกเว้นต้นไหนเติบโตขึ้นงามเขาก็จะทิ้งไว้อย่างนั้น"
"จริงนะคะครู" ทรงยอมรับโดยดี
(จากหนังสือ "เลือดขัตติยา" ของ ลักษณวดี)
หน้าส่วนตัว
1275
