28 มกราคม 2548 20:07 น.
pranai_nz
หอมระรื่นชื่นกลิ่นเกษา
กลิ่นผกามิเปรียบเทียบเจ้า
กลิ่นแก้มพี่เคยแนบเนาว์
กลิ่นเจ้าหอมสนิทในหทัย
ยามยิ้มอิ่มโอษฐอ้อนหวาน
พจมานหวานเสนาะเสน่ห์ไฉน
สนิทแนบสถิตย์นางอยู่กลางใจ
ทั้งหทัยพี่จะน้อมเป็นจอมนาง
พี่อาภัพวาสนาเหมือนฟ้าสาป
พี่หยาบหยามใจหญิงแล้วทิ้งห่าง
เหมือนวานรได้แก้วแล้วปล่อยวาง
ดวงแก้วบาง ต้องแหลกยับลงกับตา
เฉกคนชั่วทรยศกบฏรัก
เห็นความภักดิ์ความจริงใจไร้ค่า
ทิ้งเพชรงามไปคว้าแก้วแล้วบูชา
สมน้ำหน้าที่ต้องช้ำระกำกาย
ยังจำได้สายตาเศร้าของเจ้าเอ๋ย
ถ้อยที่เอ่ยวอนพี่อย่าหนีหาย
เสียงสะอื้นร้าวเหน็บเจ็บเจียนตาย
ตราบาปนี้พี่จำไว้กับใจตน
พี่ขอทนยอมช้ำจำด้านหน้า
กลับมาขอเมตตาเจ้าสักหน
จะเย้ยเหยียดเหยียบย่ำพี่จำทน
ขอหน้ามลคืนรักมาอย่าคลาย
สำนึกได้ก็สายเกินไขว่คว้า
พี่มองหาเจ้าดวงเดือนกลับเลือนหาย
หวังเพียงสบตาเศร้ายามเจ้าปราย
กลับเมินห่างร้างหายจนคล้ายเงา
กลับมาเถิดคนดีพี่คอยหา
เจ้าจะฆ่าผ่าหัวใจพี่ไม่เศร้า
รู้อยู่ว่าโทษานี้มิใช่เบา
น้ำตาพี่ขอล้างเท้าเจ้ากานดา
ใจทั้งดวงวางไว้แทบปลายเท้า
ตามแต่ใจเจ้าจะพิพากษา
จะเหยียบย่ำเสียให้แหลกกับบาทา
หรือเมตตาช่วยกลับมารับคืน
เทพไทฯ...เป็นพยานสาบานข้าฯ
ตราบชาตินี้ชาติหน้าข้าไม่ฝืน
จะรักเดียวมอบมั่นเพียงขวัญยืน
หากคำคืนขอพระองค์จงลงทันฑ์
ได้โปรดเถิดแก้วตาอย่าเมินพี่
ทั้งชีวีมอบเจ้าแน่ไม่แปรผัน
แม้ดินฟ้า มิอาจพรากเราจากกัน
สิ้นชีวันจะขอตายข้างกายเธอ
ยังจำกลิ่นเกษาผกากรุ่น
จำตักอุ่นพี่หนุนนอนอ้อนเสมอ
จำวันเก่าพี่เคยกอดพลอดกับเธอ
เหลือเพียงเพ้อกอดลมชมแต่เงา
สัญญาพี่จะมอบไว้จำให้มั่น
พี่จะขอฟันฝ่าตามหาเจ้า
ถึงเจ้าเร้นซ่อนกายจนคล้ายเงา
แม้เป็นเถ้าก็จำได้ไม่มีเลือน
พระนาย ฯ
หน้าส่วนตัว
672
