22 เมษายน 2551 12:10 น.
Postman2008
ดั่งแสงดาว เฝ้ามอง แสงอาทิตย์
ดุจฉันคิด ถึงเธอ เสมอเหมือน
เปรียบลมฝน จากฟ้า มาแชเชือน
อยากจะเอื้อน เอ่ยคำ จำนรรจา
จากวันแรก ที่พบเห็น ใจเต้นหนัก
สุดจะหัก ห้ามจิต คิดกังขา
เฝ้ารำพึง ถึงเธอ ทุกเวลา
ทุกเพลา ไม่พบหน้า ฉันเหงาใจ
ครั้นจะปราม ตัวเอง ให้สงบ
มิอาจลบ เสียงเธอ จากไปได้
มิอาจลืม มือน้อย ร้อยละไม
ที่แตะไหล่ ในวันนั้น ฉันอิ่มเอม
ต้องสานต่อ สัมพันธ์ ไมตรีจิต
อย่างที่คิด พี่น้อง ปองเกษม
เรียนรู้จัก สนิทสนม จนเติมเต็ม
ให้ปรีเปรม จนจิต คิดชื่นบาน
อยากให้หวัง ครั้งนี้ เป็นจริงได้
จงเข้าไป ทายทัก สมัครสมาน
อย่าเก้อเขิน เอินเอียงอาย กลายเสียการ
จำจะพาล ให้เสียดาย เสียเวลา
ขอฝากกลอน บทนี้ แด่น้องนาง
มิอำพราง ปกปิด คิดสรรหา
มีแต่ความ จริงใจ ไร้ราคา
แต่มูลค่า เหลือล้น พ้นทวี
22 เมษายน 2551 12:03 น.
Postman2008
จุดพลังความหวังของวันใหม่
ให้สดใสสุขสว่างกระจ่างสวย
จุดดวงไฟแห่งศรัทธาพาอำนวย หลอมรวมหน่วยความสำเร็จในจิตใจ
ก้าวเดินไปด้วยความหวังด้วยใจมั่น จงตั้งมั่นถึงจุดหมายอันสดใส
ลุกขึ้นสู้แม้เหนื่อยแทบขาดใจ ขอจงไปสู่เป้าหมายสมดังปอง
19 เมษายน 2551 01:21 น.
Postman2008
นั่งเหม่อมองท้องฟ้าคราม สีสดงดงาม
พลันนึกถึงรำพึงไป
วันเก่าที่อยู่ในใจ คืนวันสดใส
อดีตช่างน่าจดจำ
อดีตฉันโศกระกำ สุดแสนเจ็บช้ำ
อยากลืมให้เลือนลับไป
มีวันนี้มีวันใหม่ ย่างก้าวเดินไป
พรุ่งนี้ดีกว่าวันวาน
19 เมษายน 2551 01:17 น.
Postman2008
จะขอหลับกับใจที่ลอยเหม่อ
ถึงตัวเธอเพ้อพร่ำน้ำตาไหล
ค่ำคืนนี้ท้องฟ้านภาลัย
จงรู้ไว้ว่าฉันคิดถึงเธอ
โอ้ดวงดาวพราวพร่างกระจ่างฟ้า
มองจันทราพาจิตคิดพลั้งเผลอ
แอบหวนคิดถึงแรกที่พบเธอ
อยากเจอะเจออีกสักครั้งคงสุขใจ
ยินสำเนียงเสียงลมที่พัดแผ่ว
คล้ายจะแว่วเสียงเธอเพ้อหวั่นไหว
เหงาจับจิตจับกายจำทนไป
ทำเช่นใดมิได้หายคิดถึงเธอ
ทุกทุกลมหายใจที่เข้าออก
มันบ่งบอกความในใจไว้เสมอ
ทุกค่ำคืนกล้ำกลืนฝืนละเมอ
รักล้นเอ่อขอเธอมาชิดเคียง
หน้าส่วนตัว
1748
