17 พฤษภาคม 2550 11:24 น.
POOLUM
เสียงเพลงที่ดังกระหึ้มปลุกความรู้สึกของเธอให้คึกคักขึ้นมาอีกหลายเท่าหลังจากที่ เครื่องดื่มผสมแอลกอฮอร์ผ่านลงคอเธอไปแล้วหลายแก้ว สายตาที่หวานหยาดเยิ้ม ส่งสอดส่ายไปตามผู้คนที่แออัดยัดเยียดและมีอาการไม่ต่างไปจากเธอ ถึงแม้สภาพภายในห้องจะถูกออกแบบมาให้กว้างขวางโอ่โถง มีเพดานที่สูงเท่าตึก สองชั้น แต่ควันบุหรี่ที่หนาทึบก็ปกคลุม ไปทั่วบริเวณ บวกกับบรรยากาศที่มืดสลัว มีเพียงแสงไฟ กระพริบ อยู่ทั่วบริเวณ แต่เธอก็ยังพยามยาม เพ่งสายตามองลอดผู้คนที่อัดแน่นล้อมรอบบริเวณที่เธอนั่งอยู่ ออกไปตามจุดต่างๆ ภายในห้องนั้น บางครั้งเธอรู้สึกท้อใจไปกับความหนาแน่นของผู้คนที่แออัดกันแทบจะไม่มีที่ให้เธอได้เต้นไปตามจังหวะดนตรีที่เธอชอบ แต่อย่าว่าแต่ให้เธอได้เต้นเลย แค่ให้เธอเดินไปตามทางเพื่อจะไปห้องน้ำ เธอก็ยังไม่สามารถเดินไปได้เลย เพราะยิ่งเสียงเพลงดังขึ้นเท่าไหร่ผู้คนก็เหมือนกับจะพยายามเข้ามากัน จากห้องกว้างๆ ที่เธอเข้ามาในตอนหัวค่ำ ที่มีเพียงไม่กี่คน ตอนนี้อย่าว่าแต่โต๊ะที่จะนั่งเลย ที่ยื่นสำหรับบางคนก็ยังไม่มี ต้องสั่งเครื่องดื่มแล้วเกาะกันตามโต๊ะ หรือมุมเคาร์เตอร์ต่างๆ เพื่อวาง แก้วเหล้ากัน
เธอก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ จึงรู้ว่า เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ นี้เธอเข้ามาอยู่ในนี้ตั้งสามชั่วโมงแล้ว แต่มาคิดอีกทีก็คงไม่แปลกอะไรเพราะเธอเองก็รู้สึกมึนๆ ขึ้นมาพอสมควร หลังจากที่ ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ถูกผสมน้ำผลไม้เข้าไปหลายแก้วแล้ว
เธอไอออกมาเหมือนกับจะสำลักสองสามครั้ง เธอรู้ว่ารอบๆบริเวณที่เธอนั่งอยู่เต็มไปด้วยควันบุหรี่ เธอมองดูก็เห็นว่าเกือบทุกๆคนจะคาบมวนบุหร่ีที่จุดไฟแดงวาบอยู่รอบตัวเธอ บางครั้งเธอยังรู้สึกดีในเรื่องที่เธอไม่สูบบุหรี่เข้าไปด้วย เธอเคยเห็นเพื่อนๆ เธอหลายคน เมื่อเวลาเข้ามาในสถานที่อย่างนี้ ดื่มเครื่องดื่มไปก็บุหรี่สูบไปด้วย เธอสังเกตุดูว่าพวกเพื่อนๆ เธอจะเมาและมึนมากว่าเธอเสียอีก และก็นั้นอาจจะเป็นสาเหตุที่เธอเองไม่ชอบที่จะสูบบุหรี่ไปด้วยเวลาที่มาสถานที่อย่างนี้ เพราะมันจะทำให้เธอมึนเหมือนคนอื่นๆ ที่มาเที่ยวกัน ซึ่งสำหรับเธอ เธอไม่ได้ต้องการสภาพจิตใจอย่างนั้น
สายตาของเธอยังคงมองไปรอบบริเวณ ถึงแม้บรรยากาศภายในจะดูมืดสลัว แต่ถ้าเธอบีบตาลงอีกนิดก็จะทำให้เธอ เห็นภาพที่ชัดขึ้น
หลังจากที่เธอพยายามมองหาอยู่นาน จนเธอเองเริ่มไม่แน่ใจว่า เขา คนนั้นจะมาจริงหรือเปล่า ความรู้สึกผิดหวังก็ก่อเกิดขึ้น เธอรู้สึกเหมือนกับมีก้อนอะไรบางอย่างขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ แต่ไม่หรอก เธอมั่นใจว่าเขาต้องมาตามสัญญาแน่นอน เธอล้วงมือลงไปในกระเป๋าสะพาย แล้วหยิบกระดาษ แผ่นเล็กๆ แผ่นหนึ่งขึ้นมา กระดาษถูกพับ เป็นแผ่นสี่เหลี่ยมเล็กๆ เธอยังไม่เคยให้ใครได้เห็นหรือรับรู้เรื่องราวระหว่างเธอและเขาเลย มันผ่านมาได้ สองเดือนแล้วที่เธอกับเขา ได้รู้จักกัน และนั้นนับเป็นจุดเริ่มต้นของเธอ กับความรู้สึกใหม่ๆที่เธอได้รับจากเขา เธอไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายมันว่าอย่างไร เขา คือคนที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอ นับตั้งแต่ที่ได้รู้จักกัน
เสียงเพลง เสียงหัวเราะ อย่างมีความสุขของผู้คนที่อยู่รายล้อมเธอ บางครั้งมันทำให้เธอ สนุกสนานเพลิดเพลิน แต่ในบางครั้งมันก็ทำให้เธอรู้สึกกลัวจับใจขึ้นมา เธอสังเกตุเห็นสายตาบางคู่ จ้องมองมาทางเธอ หลายครั้งที่มีคนเดินเข้ามายังโต๊ะที่เธอนั่งอยู่แล้วขออนุญาติเอาแก้วมาชนกับเธอ แล้วก็ขอนั่งอยู่ด้วย แต่เธอก็ต้องรีบปฏิเสธ อย่างรวดเร็ว เธอไม่ต้องการให้เขาเห็นว่าเธอมีคนอื่น นั่งอยู่ด้วย ในเวลาที่เขามา มันอาจจะทำให้เขาโกรธ และไม่ต้องการจะคุยกับเธออีกเลยก็ได้ แต่บางทีคืนนี้ถ้าเขาไม่มาหรือไม่เจอกับเธอ เธอยังคิดอยากจะหาใครสักคนที่มาอยู่กับเธอในเวลานี้ และอาจจะลงเอยกันแบบที่ เขาเลยเธอเคยผ่านมันมาแล้ว ในจุดเริ่มต้นจากสถานที่นี่ก็ได้ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เธอก็ ต้องหยุดคิด ไม่ เธอไม่มีวันทำอย่างนั้นเด็ดขาด เธอไม่ใช้คนประเภทนั้น มันแล้วรายเกินไป เธอไม่อยากให้เรื่องราว ทำนองอย่างว่า เกิดขึ้นกับเธออีก เมื่อคิดได้อย่างนี้เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมาในหัวใจทันที
เธอก้มลงดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง เวลาผ่านไป อีกครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังพอมีเวลา เพราะถ้าถามว่าเธอกับเขาเจอกันครั้งแรก เมื่อ สองเดือนก่อน ก็น่าจะเป็นเวลาที่ดึกกว่านี้อีกสักเล็กน้อย แต่นั้นแหละ เหตุผลที่เธอรีบมาตั้งแต่ หัวค่ำในวันนี้ เพราะ กลัวว่าจะไม่ได้นั่งในที่นั่งเดิม ที่เธอกับ เขาเคยนั่งอยู่ด้วยกัน และนั้น อาจทำให้ นัดคืนนี้ เขาหาเธอไม่เจอก็ได้ เธอยกแก้วเครื่องดื่มที่เหลือเกือบก้นแก้ว กระดกจนหมด แล้วหันไปเรียก เด็กเสริฟ มาสั่ง เพิ่มอีกหนึ่งแก้ว เธอนับดู ก็เห็นว่าตอนนี้เธอดื่มไป เกือบ สี่แก้วแล้ว และเธอก็เริ่มรู้สึกมึนขึ้นเรื่อยๆ เธอก้มลงมองดูที่กระดาษสี่เหลี่ยมที่พับไว้ ทันใดนั้นน้ำตาหยดเล็กๆ ก็ไหลลงมาบนกระดาษที่วางอยู่บนโต็ะ
แก้วที่ห้าสำหรับเธอ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เธอไม่รู้ แต่เธอรู้สึกว่ามันก็ได้หมดไป อย่างรวดเร็ว กว่าแก้วที่ผ่านๆมา เธอเองก็รู้สึกว่ามึนขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็พอจะสังเกตุเห็นว่า มีสายตาของผู้ชายโต็ะตรงข้ามเธอประมาณสามสี่คน มองมาทางเธอบ่อยมากขึ้นอย่างไม่ยอมคลาดสายตา จากความรู้สึกกลัวที่มีในตอนแรก กลับกลายเป็นความรู้สึก เฉยๆ และบางครั้งก็รู้สึกสนุกกับเสียงดนตรี และโยกย้ายไปตามจังหวะดนตรี กับ การเคลื่อนไหวพร้อมๆ กับคนที่อยู่ในสภาพเดียวกัน
ถึงเวลานี้เธอเลิกใส่ใจที่จะมองหาเขาแล้ว เธอเริ่มมั่นใจว่าเขาคงลืมที่จะมาตามที่นัดกันในจดหมายที่เขาเขียนให้เธอ ในวันแรกที่เจอกันแล้ว แต่ลึกๆ บางช่วงเวลาเธอเองก็รู้สึกอย่างเจอ และอยากคุยกับเขา หรือบางทีอาจจะมีอะไรๆ กันเหมือนอย่างที่เคยเกิดขึ้นมาแล้ว ระหว่างเธอกับเขา ในวันนั้น.อีกสักครั้งก็ได้
กลุ่มชายหนุ่มที่นั่งจ้องมองเธอโต๊ะตรงข้าม เดินเขามาหาเธอคนแรก เขาพูดบางอย่างที่เธอไม่ได้สนใจจะฟัง เพราะเธอเองก็รู้สึกมึนๆ แต่สักพัก พวกเขาทั้งสี่คนก็เดินมานั่งข้างๆ เธอ ทั้งหมดพร้อมกัน เสียงหัวเราะ เสียงแก้วที่ดังชนกัน เหมือนกับ ฉลองความสำเร็จ ดังผสมกับเสียงเพลงและกลิ่นควันบุหรี่ยังคงคละคลุ้ง ไปทั่วบริเวณ ที่เธอนั่งอยู่..
เธอไม่รู้ว่าเธอออกมาจากสถานที่นั้นได้อย่างไร แต่เธอจำได้ว่าเธอพูดประโยชน์เดียวหลายๆ ครั้งว่า เธอ กำลัง รอ เขา อยู่ เธอไม่รู้เหมือนกันว่า ชายสี่คนที่พาเธอออกมาจากร้านเหล้า จะพาเธอไปไหนต่อ แต่เวลานี้เธอไม่รู้สึกกลัวอะไรอีกแล้ว เธอรู้อยู่อย่างเดียวว่า พรุ่งนี้ก็จะเช้า และเธอเองก็ต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ เธออาจจะไปทำงานต่อหรือ อาจนอนอยู่ที่บ้านเพื่อพักผ่อนจากการดื่มมามากในคืนนี้ แต่เมื่อเธอรู้สึกตัวอีกครั้ง เธอก็พบว่า เธอมาอยู่ในห้องๆ หนึ่งที่ เธอไม่คุ้นมาหลายเดือนแล้ว มีร่างของคนที่ทับบนร่างของเธออยู่ เธอแทบจะไม่มีแรงแม้แต่จะบอกกับใครสักคนว่า อย่า และเธอก็ไม่รู้ว่าเธอได้พูดไปหรือเปล่า ร่างของคนแล้วคนเล่าที่ทาบลงบนตัวของเธอ บางครั้งทำให้เธอรู้สึกอึดอัด จนหายใจไม่ออก แต่บางครั้งเธอก็รู้สึกผ่อนคลายที่อีกคนผ่านไป แต่เมื่อมีคนใหม่เข้ามาอีก ความรู้สึกเดิมๆ ก็ กลับมาอีกครั้ง
เธอไม่รู้ว่าเธอผ่านเวลาที่อึดอัดนี้ไปนานเท่าไหร่แล้ว เธอได้ยินเสียงผู้ชายคุยกัน อยู่ที่ปลายเตียงที่เธอนอนอยู่ แล้วก็มีเสียงคนๆ หนึ่งเดินมาพูดข้างๆหูของเธอว่า พวกเราไปก่อนนะ เสียงหัวเราะในลำคอ ของผู้พูดและ จากปลายเตียงทำให้เธอพยายามที่จะยันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ความเจ็บปวดก็แปลบขึ้นมาแทนที่ รู้สึกระบมไปทั่วทั้งร่างกาย เธอพยายามจะตระโกนจนสุดเสียงแต่ก็ไม่รู้ว่าเสียงที่เธอจะพูดออกมานั้นมันหายไปไหนหมด มันเหมือนจุกอยู่แค่ลำคอ แล้วเสียงประตูห้องก็ปิดเงียบ เธอพยายามจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นอีกครั้งแต่มันดูเป็นเรื่องที่ยากเกินกำลังที่มีอยู่ เธอหันไปมองที่หัวเตียงเห็นกระเป๋าถือของเธอวางอยู่ เธอยังนึกขอบใจพวกนั้นที่ไม่เอากระเป๋าของเธอไปด้วย แต่คิดอีกทีก็ดีเหมือนกัน ถ้าพวกเขาเอากระเป๋าของเธอไป พวกเขาอาจจะนึกเสียใจกับการกระทำที่ทำกับเธอในวันนี้ก็ได้ เธอค่อยๆ เอื้อม ไปดึก หูกระเป๋าถือ ลากมาไว้ข้างๆ ตัว ล้วงลงไป หยิบ กระดาษแผ่นสี่เหลี่ยมแผ่นเดิมที่ยังคงมีคราบน้ำตาที่แห้งของเธอให้เห็นอยู่ มันคือจดหมายของเขาที่ให้กับเธอในวันแรกที่เจอกัน เธอใส่ไว้ในกระเป๋าหลังจากที่ผู้ชายทั้งสี่คนเข้ามานั่งกับเธอ เธอคลี่ออกมาดูอีกครั้ง แล้วก็ถอนใจ เธอไม่น่าทำอย่างนี้เธอเมื่อคืนเธอไม่น่าดื่มมากจนขาดสติแบบนี้ เธอสัญญากับตัวเองว่า ต่อไป เธอจะไม่ดื่มจนเมาอย่างครั้งนี้อีก
เธออ่านจดหมายที่ เขา เขียนอีก ครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วก็เผลอหลับไปพร้อมกับจดหมาย ซึ่งมีใจความที่ เขาเขียนเป็นลายมือของเขาเองว่า
หลังจากที่คุณไปตรวจเลือดกับหมอที่โรงพยาบาลแล้ว อีกสองเดือนถ้าคุณต้องการผม ผมจะมาพบคุณอีก ที่ผับเดิม..โต๊ะที่เราเจอกัน
16 พฤษภาคม 2550 12:03 น.
POOLUM
ผู้(ถูก)ทำลาย
ดวงอาทิตย์ลับลงเหลี่ยมเขานานแล้ว แสงตะเกียงน้ำมันตามบ้านเริ่มส่องประกายเป็นจุดเล็กๆ เมื่อมองจากระยะไกล เหมือนดวงดาวสวยที่ส่องแสงอยู่ตามพื้นดิน บุญทานชายชรานั่งมวนยาอยู่บนระเบียงไม้เก่าๆหน้าบ้าน ใบจากจวนจะหมดอยู่แล้ว พรุ่งนี้แกคิดว่าจะใช้ให้ลูกชายไปซื้อมาเพิ่ม ไฟแช๊คน้ำมันเบนซินถูกจุดอยู่ปลายมวนยา แกอัดควันเขาไปเต็มแรง แล้วปล่อยออกมาอย่างผ่อนคลาย
พ่อ ข้าวสุกแล้วจะกินก่อนเลยไหม เสียงเรียกดังมาจากข้างในครัว
เดี๋ยวรอไอ้บุญนำมันก่อนจะได้กินพร้อมกัน แกตอบกลับไปโดยไม่ได้หันกลับไปมองลูกสาวที่กำลังจัดเตรียมถ้วยกับข้าวอยู่ที่พื้นกลางบ้าน
แกนึกถึงช่วงชีวิตที่ผ่านมาแล้วท้อใจ ถ้าแกยังหนุ่มแน่นมีเรี่ยวแรงเหมือนแต่ก่อน แกก็คงไปนั่งอบรมกับบุญนำลูกชายของแกด้วยหรอก นึกแล้วก็อยากแต่จะโทษตังเอง สมัยก่อนแกทำลายป่าไม้ไว้เยอะ โดยไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลย จนเจ้าหน้าที่จากอำเภอเข้ามาอบรมปลูกฝัง โครงการอะไรสักอย่างที่ชื่อเรียกยากเอาการ แกพยายามนึก อ๋อโครงการอนุรักษ์ป่าไม้แกไม่ค่อยจะคุ้นกับคำว่าอนุรักษ์ อนุเร็ก อะไรนี่เท่าไหร่ แกรู้แต่ว่า ทุกวันนี้ป่าหมดไปมากแล้ว เจ้าหน้าที่บอกกับชาวบ้านที่เรียกประชุมกันวันก่อนว่า ต้นเหตุมาจากคนอย่างแก พวกที่เข้าไปหาของป่ามาขาย ครั้งแรกที่ฟังแกแทบไม่อยากเชื่อ ก็แกเคยได้ยินจากรุ่นพ่อรุ่นแม่ที่สั่งสอนว่าให้รักป่า เพราะป่าเป็นเหมือนบ้านของเรา ต้นตระกูลแกก็เกิดในป่า เป็นชาวป่า ทำมาหาเลี้ยงชีวิตกับป่ามานานแสนนาน แกมีลูกก็ไม่เคยสอนให้ทำลายป่า แต่ทำไมปู่ย่าตายายของแกก็หาของป่า ล่าสัตย์ มาเนิ่นนาน แต่ดันมาหมดเอารุ่นแก และกลายเป็นว่ารุ่นแกนี่เองที่เป็นคนทำให้ป่าหมด ต้นไม้แกก็เอามาสร้างเป็นบ้านคุ้มหัวนอนเท่านั้น เก้งกวางแกก็ออกไปหาสัปดาห์ละครั้งสองครั้งเอง ได้ทีก็ไม่เคยเอาเกินตัวสองตัว แต่คิดไปคิดมาในมี่สุด แกก็ว่าเจ้าหน้าที่ที่มาอบรมพวกชาวบ้านพูดถูก ถูกตรงไหนหรือแกก็ไม่รู้ แกรู้แต่ว่าผู้ใหญ่บ้านของแกก็เห็นด้วย ต้นตระกูลของแกผู้ใหญ่บ้านคนนี้ก็เป็นผู้ใหญ่บ้านมาตั้งแต่แกยังไม่เกิด พ่อแม่ก็บอกให้เชื่อผู้ใหญ่บ้าน ท่านจะว่ายังไงก็ต้องว่าตาม นี่ยังไม่ต้องพูดถึงเจ้าหน้าที่ข้าราชการ ถ้าท่านว่าอย่างไรก็ต้องเป็นอย่างนั้น ในที่สุดแกก็ต้องเห็นด้วยและก็ต้องเป็นหน้าที่ของแกที่จะต้องบอกให้ไอ้บุญนำเห็นด้วยตามที่แกว่า
บุญนำไปเข้าอบรมอาสาสมัครพิทักษ์ป่าที่บ้านผู้ใหญ่ตั้งแต่สายๆ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับ ยังไม่ทันที่แกจะคิดอะไรต่อ แสงตะเกียงน้ำมันส่องตรงมาจากในความมืด เงาที่แสงตะเกียงส่องกระทบเผยให้เห็นร่างของชายหนุ่ม
บุญนำเหรอลูก แกตระโกนฝ่าความมืด ชายหนุ่มตอบรับแล้วรีบก้าวเดินผ่านรั้วกระถินหน้าบ้านเข้ามา
มากินข้าวพร้อมกันพอดีน้องเอ็ง ทำกับข้าวเตรียมไว้แล้ว ชายชราลุกขึ้นช้าๆ ด้วยอาการปวดหลังที่นั่งมานาน
เป็นอย่างไรบ้างพี่ วันนี้เขาสอนอะไรบ้าง ฉันละอยากไปเรียนกับเขาบ้างจังเลย เด็กสาวสนใจจนออกหน้า
อีนางคนนี้ เขาไม่ได้เรียกว่าเรียนโว้ย เขาเรียกว่าอบรม แค่นี้ยังเรียกไม่ถูกยังอยากจะไปกับเขาอีก ชายหนุ่มตะคอกใส่น้องสาวจนเธอหน้าเจื่อนลง ไม่กล้าจะถามอะไรต่อ
ชายชรายิ้ม แล้วตัดบทการทะเลอะเบาะแว้งระหว่างลูกทั้งสองลง เอากินข้าวกันได้แล้ว เดี๋ยวจะเย็นซะก่อน
เสียงรถขับเคลื่อนสี่ล้อ ที่เคยเข้าออกภายในหมู่บ้านเป็นประจำ ดังลากเสียงตรงใกล้มาเรื่อยๆ ผิดแต่วันนี้เข้ามาในหมู่บ้านเช้ากว่าปกติ
สวัสดีครับคุณธาร วันนี้มาแต่เช้าเลยนะครับ ผู้ใหญ่บ้านรีบวิ่งออกมารับ ผมเผ้ายังไม่ได้หวี เมื่อเห็นหัวหน้าหน่วยอบรมลงมาจากรถ
วันนี้มีธุระอะไรเร่งด่วนหรือเปล่าครับ
ชายหนุ่มยืนมองไปรอบบริเวณเหมือนจะค้นหาอะไร จนเขามั่นใจ
ไม่มีอะไรด่วนหรอกผู้ใหญ่วันนี้ช่วยบอกลูกบ้านที่มาอบรมด้วยแล้วกันว่า งดหนึ่งวัน พอดีวันนี้มีธุระในจังหวัดหน่อย
ผู้ใหญ่บ้านเปลี่ยนสีหน้าจากเดิมเป็นกระปี้กระเปร่าขึ้น
ต้องให้ผมไปด้วยหรือเปล่าครับ ผู้สูงวัยกว่ารีบเสนอตัว
ครั้งนี้เห็นจะไม่ต้องหรอก ผมจะไปกับพวกไม่กี่คน ผู้ใหญ่คอยดูพวกลูกบ้านแล้วกัน บอกพวกเขาว่าไว้วันพรุ่งนี้ผมจะรีบกลับมาอบรม ชายหนุ่มพูดแล้วจ้องตามาทางผู้สูงอายุกว่าเหมือนจะขอความเห็น
อ๋อเรื่องนั้นไม่เป็นไรครับ นี้ก็อบรมกันมาได้ตั้งหลายวันแล้ว ถือว่าให้หยุดสักวัน พักผ่อนกันก็ได้ครับ ผู้ใหญ่พูดเหมือนจะให้ถูกใจคนที่รอฟังคำตอบ
แล้วอย่าลืมบอกด้วยล่ะว่าวันนี้ทางอำเภอเขาจะเข้ามากวาดล้างพวกลักลอบตัดไม้ ห้ามให้ใครในหมู่บ้านเข้าไปในป่าเด็ดขาด เดี๋ยวจะโดนลูกหลงเอา ชายหนุ่มพูดจบ สีหน้าผู้ใหญ่บ้านยิ่งกว่าการรับรู้ ครับผมจะจัดการให้เรียบร้อยครับ
อ้าววันนี้ไม่ได้ไปอบรมกับเขาหรอกหรือ บุญทานถามลูกชายที่เพิ่งเดินขึ้นบันได นั่งลงตรงหน้าพ่อ
ก็วันนี้เห็นลุงผู้ใหญ่แกบอกว่า งดหนึ่งวัน คุณธารน่ะพ่อ แกมีธุระในตัวจังหวัด ก็เลยไม่มีคณะของแกเข้ามาอบรม แหมกำลังสนุกทีเดียว ชายหนุ่มอดเสียดายไม่ได้
เออดีแล้ว วันนี้เห็นน้องเอ็งมันว่าจะแกงหน่อไม้ไก่ให้กิน วันนี้ว่างๆ เอ็งเข้าไปตัดหน่อไม่ในป่ามาให้หน่อย บุญทานบอกลูกชาย ขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะนั่งลงตรงระเบียงไม้เก่าๆ หน้าบ้าน
ชายหนุ่มนิ่งเหมือนจะคิดอะไร จนชายชราจับสีหน้าได้
เป็นอะไรล่ะคิดอะไรอยู่
คือ..วันนี้น่ะพ่อ ผู้ใหญ่เขาว้าทางอำเภอจะเข้ามากวาดล้างพวกตัดไม้ เขาห้ามไม่ให้พวกชาวบ้านเข้าไป เดี๋ยวจะโดนลูกหลงเอา ชายหนุ่มบอก แล้วเหมือนจะคิดอะไรได้ จึงพูดต่อ แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั่ง ไม่ได้เข้าไปลึกสักหน่อย เย็นๆ ก็กลับ
ชายชราพยักหน้าให้ลูกชายเป็นเชิงเห็นด้วย
ยังไงถ้าเข้าไป ก็เอาปืนของพ่อไปด้วย เผื่อเจอไอ้พวกมาลักลอบ จะได้ป้องกันตัวได้ ชายชราเตือนก่อนที่จะลุกเข้าไปหยิบปืนภายในบ้าน
ชายหนุ่มเดินลงจากบ้าน มีมีดพร้าเหน็บอยู่ด้านหลัง ย่ามใบเก่าที่เขาใช้มันมานานตั้งแต่เริ่มเป็นหนุ่ม ถูกเขาสะพายกระชับอยู่ที่ไหล มือข้างหนึ่งถือปืนลูกซองยาว มันเป็นของพ่อตั้งแต่พ่อของเขาเริ่มเข้าป่าเป็นพรานใหม่ๆ สนิมเริ่มจับอยู่ตามกระบอกยาวเพราะระยะหลังไม่ได้ถูกใช้งาน พ่อแกจึงไม่ได้ดูแล แกยังเคยบอกว่าจะเอาไปให้เขาซะ จะได้เป็นการทำบุญ แต่ในที่สุดหลังจากคิดอยู่นาน พ่อแกก็ไม่เอาไปให้ แกว่าเก็บไว้ที่บ้านก็ไม่เห็นเสียหายอะไร เผื่อบางทีจะได้เอาไว้ป้องกันตัวด้วย ชายหนุ่มมองตั้งแต่ด้ามปืนจนถึงปลายกระบอก เขาไม่เคยใช้มันมานานเหมือนกัน พักหลังเวลาเข้าไปในป่าก็จะมีแต่มีดเล่มเดียว ส่วนใหญ่ก็จะเข้าไปเอาแต่สมุนไพร แต่ครั้งนี้ข่าวที่จะมีคนมาลักลอบตัดไม้ ทำให้ความไว้วางใจในป่าของเขาน้อยลง
ชายชรานั่งมองลูกชายที่กำลังเดินออกจากบ้านอยู่บนระเบียง ในใจแกนึกถึงตอนเย็นที่จะได้กินแกงหน่อไม้ฝีมือของลูกสาว อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
ภาพกอไผ่ขึ้นครึ้มอยู่เบื้องหน้า บุญนำเห็นแต่ไกล ขณะที่เข้ากำลังเดินเข้าไป พลันเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น มันมาจากทางด้านหลัง ชายหนุ่มหันไปตามเสียงนั้น เขาเห็นช้างสามเชือก เดินตามกันเข้าไปในป่า สัญชาติญาณบอกให้รู้ว่า น่าจะเป็นพวกที่ผู้ใหญ่บอกไว้ พวกลักลอบ ห่วงความรู้สึกแรกเขาอยากจะเข้าไปด้วยตัวเอง แต่เขาคนเดียวจะไปสู้อะไรกับพวกมันตั้งหลายคนได้ ทันความคิด เขารีบวิ่งกลับสู่หมู่บ้าน เป้าหมายแรกคือบ้านผู้ใหญ่
ผู้ใหญ่ผู้ใหญ่อยู่หรือเปล่า เสียงตะโกนจากข้างล่าง ทำให้คนที่อยู่บนบ้านต้องรีบโผล่หน้าออกมาดู
มีอะไรว่ะไอ้บุญนำ ร้องตะโกนเอะอะ โวยวายไปได้ ชายร่างท้วมเดินลงมา ปากบ่นงุมงำอย่างอารมณ์เสีย
ชายหนุ่มหยุดหอบหายใจ รอจนตั้งสติได้
คือผมเดินเข้าไปในป่าเมื่อกี้ ชายหนุ่มหยุดพูดเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้
คือผมจะเข้าไปหาหน่อไม้มาแกงกินน่ะครับผู้ใหญ่ ชายหนุ่มมองสีหน้าผู้อาวุโสกว่าจนแน่ใจจึงพูดต่อ
ผมเห็นพวกที่มาลับลอบตัดไม้
ชายหนุ่มหยุดพูดเหมือนจะรอคำตอบแต่กลับนิ่งเฉย
มึงเข้าไปทำไมว่ะ ผู้ใหญ่บ้านตะคอกใส่อย่างหัวเสีย กูสั่งห้ามแล้วไม่ใช้หรือว่าวันนี้ห้ามไม่ให้เข้าไป เดี๋ยวเกินเป็นอะไรขึ้นมา กูเป็นผู้ใหญ่บ้านก็ต้องโดนคนอื่นเขาด่าเอาอีกว่าไม่คอยเตือนลูกบ้าน ก็จะว่ากูไม่ดูแล
ชายหนุ่มมีสีหน้าเจื่อนลง ไม่กล้าแม้จะสบตากับผู้ที่ยืนคุยด้วย
ถ้ามันมากันจริง เดี๋ยวทางอำเภอเขาก็จัดการกันเองนั้นแหละ มึงไม่ต้องไปยุ่งกับเขาหรอก เดี๋ยวจะตายไปเปล่าๆ สีหน้าผู้พูดยังคงขึงขัง จริงจัง
ผมก็เข้าอบรมเป็นอาสาฯ ของทางอำเภอแล้วนี้ครับ ผมคิดว่าผมน่าจะช่วยอะไรได้บ้าง ชายหนุ่มก้มหน้ารู้สึกเหมือนสิ่งที่พูดไปดังเบาๆ อยู่แค่ในลำคอ
สายลมยามเย็นพัดผ่านมาวูบหนึ่ง ทั้งสองคนยังคงยืนนิ่งเหมือนจะค้นหาคำพูดที่ดีที่สุด แล้วผู้สูงวัยกว่าก็พูดขึ้นก่อน
บุญนำ กูพูดกูเตือนนี้ไม่รู้เรื่องหรือ - - วันนี้มึงกลับบ้านก่อนนะ แล้วถ้ามีข่าวคราวคืบหน้าอย่างไร พรุ่งนี้ กูจะไปบอกตอยอบรมกัน น้ำเสียงของผู้ใหญ่บ้านเริ่มอ่อนลง
บุญนำเดินออกมาจากบ้านผู้ใหญ่ ความคิดของเขายังไม่เห็นด้วยกับที่ผู้ใหญ่พูด ทำไมจะไม่ใช้หน้าที่ของเขา ก็ตอนอบรม ทางอำเภอยังบอกให้ท่องเลยว่า- - เราจะอุทิศตัวเพื่อปกป้องป่าไม้ของเรา - - เขายังจำได้ดี- แล้วตอนนี้ที่เขาได้เห็นกับตาว่ามีคนเข้ามา ลักตัดไม้ เข้ามาทำลายป่าของเขา ของบรรพบุรุษของเขา แล้วเขาทำไมถึงต้องปล่อยให้มันทำต่อหน้าต่อตา แล้วถ้าจะรอให้ทางอำเภอเข้ามาปราบปรามเอง เขาจะรู้หรือว่ามันตัดกันแถวไหน ป่าแถวนี้เขาเกิดและโตมาตั้งแต่เด็ก พวกทางอำเภอยังไงก็ไม่รู้จักพื้นที่ดีเท่าเขาแน่
ชายหนุ่มไม่ได้แวะเข้าบ้าน เขาเดินเข้าไปคนเดียว เขาตัดสินใจแล้ว พ่อของเขาก็สอยอยู่ทุกวันว่าให้กลับเนื้อกลับตัว ถ้าเขาเข้าไปจับพวกที่มาลักลอบได้พ่อเขาคงจะภูมิใจ และจะไม่ต้องมีใครมาหาว่าบรรพบุรุษของเรา เป็นคนทำลายป่าของชาติ
เสียงเครื่องยนต์ดังมาจากแถวโน้น เขารู้จักมันดี เขาเคยเข้าไป ป่าแถบนั้นมีต้นไม้ใหญ่ที่เขาเคยประมาณว่าสามสี่คนโอบก็ยังไม่รอบ เขาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น พร้อมกระชับปืนในมือให้พร้อมต่อการจู่โจม
ดวงอาทิตย์ใกล้ลับจากขอบฟ้า แสงสีแดงเข้มเหมือนม่านกั้นอยู่หลังเขา บรรยากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ เสียงเครื่องยนต์ดังสลับกับเสียงล้มลงของต้นไม้ใหญ่ บุญนำก้าวเท้าเข้าไปอย่างช้าๆ เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
มีคนอีกสามคนกับช้างอีกสองเชือก ชายหนุ่มคิด เขาคิดว่าสามารถจัดการได้ แค่ยิงขู่ ขี้คร้านไอ้พวกนั้นจะเปิดหนีไปหมด มันคงไม่ต่างจากพวกขโมยที่แอบขึ้นบ้านหรอก เขาเคยร่วมกับผู้ใหญ่ ตามจับโจรที่เข้ามาขโมยควายในหมู่บ้าน เขามั่นใจ
ขณะที่เขาก้าวเท้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ จนสามารถเห็นชายทั้งสามได้อย่างถนัด พลันสีหน้าของเขาต้องถอดสี หัวใจชาไปทั้งความรู้สึก ไม่อย่างเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น
ชายสามคนที่เขาคุ้นเคย คนที่ยืนอยู่ข้างไม้ท่อนใหญ่ - - คุณธาร - - เขาจำได้ พยายามขยี้ตาตัวเอง แต่ภาพชายคนนั้นไม่ผิดแน่ คุณธารคนที่ผู้ใหญ่บอกว่าแกเป็นคนรักป่า ให้ทุกคนดูตัวอย่างเอาไว้ อีกสองคนเขาก็จำได้เป็นพวกที่เคยเข้ามาอบรมกับเขาเหมือนกัน ผิดแต่ครั้งนี้พวกเขาแต่งตัวเหมือนชาวบ้านธรรมดา ไม่ได้ใส่ชุดข้าราชการ ที่น่าเกรงขามเหมือนเคย บุญนำไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็น ส้นเท้าที่เขาระวังตอนย่างกรายเข้ามา
กลับอ่อนยวบลง เสียงกิ่งไม้ดังแทรกเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงเลื่อยยนต์ดับลง ชายทั้งสามคนหันมามองในทิศทางเดียวกัน
ทันที่สติกลับคืน บุญนำรีบโกยออกจากมุมที่ตัวเองอยู่ ปืนในมือของเขาหลุดลงหล่นอยู่ตรงกองไม้นั้น ปืนยาวของชายทั้งสามถูกเตรียมประทับอยู่ตรงบ่า แทนที่ เป้าหมายของทั้งสามกระบอกเล็งไปที่จุดๆเดียว กล้องอินฟาเรท ส่องตรงกลางแผ่นหลัง เมื่อมันมั่นใจในเป้าหมายเสียงปืนก็ดังขึ้นแทนร่างอีกร่างที่กำลังทรุดฮวบลง
พ่อพ่อ หญิงสาววิ่งหน้าตื่นขึ้นมาบนบ้าน วันนี้ในหมู่บ้าน เขามีข่าวใหม่ เธอหยุดหอบหายใจ แต่ยังคงความตื่นเต้นเอาไว้กับข่าวที่จะบอก คุณธารที่มาเป็นหัวหน้าหน่วยอบรมของเราน่ะพ่อ เขาว่าวันนี้แกจะได้ออกทีวีด้วย หญิงสาวพยายามเก็บความตื่นเต้น
เขาว่าที่เมื่อวานพอแกกลับจากตัวจังหวัด ก็เข้าไปตามจับกุมพวกที่แอบมาลักตัดไม้ในป่าเรากับทางอำเภอ ผู้ใหญ่แกก็ชื่นชมของแกจังว่า หัวหน้าคนนี้เป็นคนขยัน รักป่าไม้ของเราจริงๆ น้ำเสียงของเธอยังคงตื่นเต้นกับข่าวที่ได้รับ
ที่สำคัญนะพ่อ เมื่อคืนคุณธารกับพวกเขาจับคนที่เข้ามาลักตัดไม้ได้ด้วย เขาว่ายิงกันตายไปคน เย็นๆนี้เห็นว่าจะออกทีวี เดี๋ยววันนี้ ฉันขอพ่อเข้าไปดูทีวีบ้านผู้ใหญ่หน่อยนะ
ชายชราไม่ตอบ มองดูลูกสาวที่เพิ่งพูดเสร็จ แล้วเดินกลับเข้าไปในครัว
ไม่รู้ว่าพี่เรามัวไปทำอะไรอยู่ ถึงไม่ได้ไปช่วยเขา สงสัยหนีไปเที่ยวแหงๆ ดูซิเนี้ยแกงหน่อมงหน่อไม้เลยไม่ได้ทำกัน
ชายชรานั่งนิ่งเหมือนไม่ได้ยินที่ลูกสาวพูด สายตาแกเหม่อลอยออกไปในป่าติดภูเขาที่แกเคยเข้าไป ใบยาที่ลูกชายเพิ่งไปซื้อมาใหม่ แกเพิ่งมวนเป็นตัวแรก กลิ่นมันหอมมากกว่าปกติที่เคยสูบ
ถ้าพรุ่งนี้มันยังไม่กลับมา แกจะออกไปตามในป่าเอง ชายชรานึกแล้วอัดควันเข้าไปเข้าไปเต็มแรง
หน้าส่วนตัว
510
