13 สิงหาคม 2546 21:31 น.
poohkan
เพราะไม่เคยรักใครได้อย่างนี้
จึงไม่รู้ความพอดีอยู่ที่ไหน
อาจปรับตัวเพื่อนเธอน้อยเกินไป
น้อยเกินกว่าที่หัวใจเธอ...ต้องการ
เพียงอยากเอ่ยคำขอโทษสักหนึ่งครั้ง
ไม่คิดหวังว่าเธอจะมาสงสาร
เรื่องที่ทำลงไปในวันวาน
แค่เธอไม่โกรธพาลเท่านั้นพอ
รู้ตัวดีว่าฉันมันคนผิด
มัวแต่คิดเอาใจตน...จนเธอท้อ
คอยแต่หวังให้เธอเฝ้าพะเน้าพะนอ
ไม่ย้อนมองว่าเธอก็...มีหัวใจ
หากเวลาสามารถหมุนย้อนกลับ
ฉันอยากปรับตัวตนเป็นคนใหม่
แต่ความจริงเวลาผ่านแล้ว...เลยไป
ฉันจึงกลายเป็นคนอื่น...ที่(แอบ)ยืนมอง
8 สิงหาคม 2546 20:36 น.
poohkan
ความอยากได้มีอยู่ไม่รู้สิ้น
เฝ้าถวิลโหยหาน่าเศร้าหมอง
คิดสิ่งใดไม่ได้ดังใจปอง
หมายมั่นต้องขันแข่ง แก่งแย่งมา
ไม่ใส่ใจใครอื่น ฝืนทนทุกข์
เพียงตนสุข สมมาด ปรารถนา
เห็นเขาเจ็บร้าวรวด ปวดอุรา
ยังดีกว่าตนแพ้ แก่ผู้ใด
มุ่งแข่งขัน ฝึกฝนเพื่อตนเด่น
ให้โลกเห็น ข้าฯ นี่แหละ แน่แค่ไหน
เทคโนโลยี นวัตกรรม ก้าวล้ำไป
ด้วยเพราะใช้ปัญญา ข้าฯ สร้างมัน
จะตึกสูงตระการ ตระหง่านฟ้า
จะเวหา กว้างใหญ่ ไม่เคยหวั่น
ปมปริศนา ยาก ง่าย ไม่สำคัญ
ต้องบากบั่น หาวิธี มาคลี่คลาย
สัตว์สังคม ผู้เจริญเดิน สองขา
มีภาษา เป็นเครื่องมือสื่อความหมาย
มีสมอง คิดลู่ทางสร้าง - ทำลาย
แต่ลืมคิดว่า ร่างกาย ไม่นิรันดร์
คนหนอคน สวรรค์ปั้นมาเลิศ
เรียก ตน ว่า สัตว์ประเสริฐ ช่างน่าขัน
เดียรฉาน - ประเสริฐ เกิดต่างพันธุ์
แต่สุดท้าย วายชีวัน...เท่านั้นเอง
4 สิงหาคม 2546 13:44 น.
poohkan
โอ้ละเห่-ฟูมฟัก...ด้วยรักเจ้า
เมื่อยามเยาว์แม่ถนอมกล่อมจอมขวัญ
เอื้ออาทร-ร้อนร้าย แม่คลายพลัน
ภัยกางกั้นแม่กล้าฟันฝ่าไป
หวังเพียงแค่ คนดี ที่แม่รัก
จะมีหลักอนาคตที่สดใส
ยอมลำบากยากเย็นทุกข์เข็ญใจ
ด้วยสายใยรักแน่น ไม่แคลนคลอน
แม่จ๋า...ล้านความรักจากใครเขา
หลอมรวมเข้าอาจแกร่งยิ่งดั่งสิงขร
แต่... รัก หญิงที่ขนานนาม มารดร
แกร่งแน่นอน..กว่าสิ่งใดในโลกา
แม่จ๋า...แม่คือหญิงที่ยิ่งใหญ่
เหนือเทพไท้ ทั้งสามภพจบทั่วหล้า
พระคุณล้นเกินรำพันจำนรรจา
พรรณนาเทียบได้...ไม่เพียงพอ
จะหาทิพย์จากสวรรค์ ณ ชั้นสรวง
กรองเป็นพวงแทนพลอย...ทำสร้อยศอ
หรือหยิบดาวพราวฟ้ามาทักทอ
แทนป่านปอ....เป็นของขวัญ...นั้นด้อยไป
โอ้ละเห่..ที่ฟูมฟัก ลูกรักแม่
สัญญาแน่..เป็นคนดีมิเผลอไผล
เพื่อทดแทนคุณความรัก...จากดวงใจ
กราบด้วย มาลัยอักษรา บูชาเอย
หน้าส่วนตัว
1033
