26 พฤษภาคม 2546 19:34 น.
poohkan
อยากให้ฟากฟ้าเป็นอ้อมแขน
ลมพัดพริ้วเป็นตัวแทนสื่อภาษา
แสงระยิบระยับของดาวคือดวงตา
เฝ้ามองเธอตลอดเวลา...อย่างห่วงใย
ถ้าคืนนี้เธอแหงนหน้าขึ้นมองฟ้า
ก็หวังเธอจะรู้ว่า...มีความรักฝากมาให้
ถึงแม้ระยะทางจะกั้นเราจนห่างสักเพียงใด
เธอคงรับรู้ได้...ว่าคนไกลคิดถึงเธอ
21 พฤษภาคม 2546 10:22 น.
poohkan
ขอร้องนะ...ได้ไหม
อย่ารีบร้อนจากไปตอนนี้
หากแม้ว่าอย่างไร...คือเธอจะจากไปอยู่ดี
แต่วันนี้...ตอนนี้..ฉันไม่มีแล้วกำลังใจ
บอบช้ำ...จากผู้คนรอบข้าง
อ้างว้าง...เหว่ว้านะรู้ไหม
อย่างน้อย...สงสาร ฉันไม่มีใคร
เธออีกคนจากไป...ฉันจะอยู่อย่างไรได้...คนเดียว
*** เดินไปสะดุดขาตาคนนี้มาหนะค่ะ เลยนึกถึงเรื่องราวตอนนั้นขึ้นมาค่ะ T_T
19 พฤษภาคม 2546 20:02 น.
poohkan
เคยคิดว่าเวลาจะบ่มความเข้มแข็ง
ช่วยให้ใจที่อ่อนแรงแกร่งกล้า
หากสักวันเธอเดินเข้ามาบอกลา
ไม่มีหรอก...น้ำตา...จะพร่างพราย
แต่วันนี้...เธอกลับมาทำดีอีกครั้ง
ความเข้มแข็งที่บ่มสร้าง...ก็พังลงง่ายง่าย
หรือเวลา...ไม่อาจช่วยเยียวยาได้มากมาย
เพราะสุดท้าย...ก็ร้องไห้...ไม่ต่างอะไรจากเดิม
หน้าส่วนตัว
910
