29 พฤศจิกายน 2545 22:38 น.
poohkan
เจ้าแสงแดดอุ่นอุ่นยามเช้า
เจ้าขับไล่ความเหงาได้บ้างไหม
เหมือนทุกวัน...เจ้าขจัดความมืดให้หมดไป
ฉันจะเปิดม่านรับให้เจ้าเข้ามา
แต่พอสาย...แดดอุ่นอุ่นกลับกลายเป็นแผดเผา
ปิดม่าน...จมอยู่กับความเหงาคงดีกว่า
ตรงนี้...ตอนนี้...ถึงจะหนาว...เหงา...อ่อนล้า
คงดีกว่า...ถ้าจะมีใครเข้ามาแล้วแย่กว่าที่เป็น
29 พฤศจิกายน 2545 22:09 น.
poohkan
ที่บอกว่าการกระทำแทนความรู้สึก
คงบอกเป็นนัยลึกๆว่าเหมือนเดิมไม่ได้
หากต้องการให้เห็นชัดเจนว่าเปลี่ยนไป
บอกตรงตรงดีกว่าไหม...พร้อมจะฟัง
ยืนยันนะ...ไม่ขอเวลามากกว่านี้
จะยอมจากไปโดยดี ไม่เหนี่ยวรั้ง
อย่าสงสาร อย่าเห็นใจ ถ้าเธอไม่จริงจัง
อย่างสร้างความหวัง แล้วเป็นคนพังมันเสียเอง
29 พฤศจิกายน 2545 21:56 น.
poohkan
ร้าวรานลึกลึกในหัวใจ
ยามใครถามว่าทำไม เธอไม่มาหา
เงียบหายไปนานกับการเวลา
หรือความรักร้างลาแล้วจากใจ
....ได้แต่เงียบงัน
จะให้ตอบคำถามนั้นอย่างไรได้
แต่หากจะต้องเดาตามความเข้าใจ
ฉันคงไม่มีความหมายพอที่เธอจะใส่ใจจริงจัง
29 พฤศจิกายน 2545 21:43 น.
poohkan
อนาคตอยู่เหนือการคาดเดา
ระหว่างเราจึงไม่อาจคงมั่น
ผู้คนมากมาย...ระยะทางที่ไกลกัน
วันเวลาที่เนิ่นาน....
อาจทำให้ความรู้สึกของเธอนั้นเปลี่ยนแปลงไป
การเดินทางบนถนนชีวิต
อะไรอะไร ก็มีสิทธิ์ผลิกผันได้
รู้เพียงไม่ว่า วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
จะยังวางตัวเองไว้.....
ในฐานะคนที่รักเธอ
24 พฤศจิกายน 2545 18:48 น.
poohkan
เคยแหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า
ทำให้รู้สึกว่าโลกไม่เหงา
ดาวเคียงจันทร์หยอกล้อ พะน้อพะเนา
กระพริบแสงแกล้งเย้ากันและกัน
แต่คืนนี้แหงนมองบนทองฟ้า
กลับพบว่าจิตใจต้องไหวหวั่น
ท้องฟ้ากว้างไร้ดาว...เหงาไหมจันทร์
เหงาเหมือนฉัน....ที่ตรงนี้ไม่มีเธอ
หน้าส่วนตัว
672
