19 กุมภาพันธ์ 2554 12:59 น.
Pommaichaisian
เมื่อแรกได้พบได้เจอ ในใจคิดอยู่เสมอว่า...ใช่แล้วคนที่เราฝันหามานาน...
ใบหน้าเธอน้อยๆยิ้มหวานๆจมูกโด่ง น่ารักมาก ชะตาต้องกัน จนคิดว่าเรา
มีความคุ้นเคยกันมาแต่ชาติหนไหนกันแน่ความรู้สึก แววตา ประสานกัน
ทำให้เราใกล้ชิดกัน มากขึ้น มากขึ้น ในเวลาอันรวดเร็ว ทำให้ก่อเกิดเป็น
ความรักขึ้นมา เราคบกันเรื่อยมา...และในใจของเราขณะนี้มีแต่เธอเพียง
ผู้เดียวเท่านั้นที่เรารัก คอยโหยหา หวง ห่วง และคอยดูแลชิดใกล้ อบอุ่น มี
ความสุขมาก.......เมื่อยามไกลกันก็จะทำให้ใจหงุดหงิดอยากจะกลับมาหา...
เราเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า ...ทำไมเราเป็นแบบนี้...ใช่แล้ว!ก็เพราะเรารัก
เขาไงล่ะ ความรู้สึกของเราในขณะนี้เหมือนกับว่าจะขาดเธอเสียไม่ได้...
และอยากเข้ามาอยู่ใกล้ชิดเธอตลอดเวลา...แต่ด้วยภาระและหน้าที่ของ
เราทั้งสองทำให้บางเวลาเราต้องห่างกันบ้างเป็นบางเวลาบางขณะ...ซึ่งมัน
ไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการเลย...ในช่วงระยะเวลาของการห่างกันนั้นเราไม่เคย
คิดถึงใครเลย นอกจากเธอเท่านั้น ในใจหงุดหงิดว้าวุ่น โทรหากัน คุยกันก็
ไม่เป็นเหมือนช่วงที่เราเคยปฏิบัติต่อกันเมื่อยามที่เราเคยใกล้ชิดกัน.... และ
แล้วยามที่เราได้มีโอกาสเข้ามาพบกันอีก ใกล้ชิดกันอีก มันกลับไม่เป็นอย่าง
ที่เราหวังจะให้เป็น....จากที่เคยหวานต่อกัน ออเซาะ เอาใจกัน กลับกลายเป็น
ความแข็งกร้าว เมินเฉย เย็นชาต่อกัน....มีแต่คำพูดที่ไม่เข้าใจกัน...เราถามใจ
ตัวเองอีกครั้งเพื่อที่จะหาคำตอบ..ทั้งๆที่ใจเรามีเพียงเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น
...ในเวลานี้ใจของเรารู้สึกรักเธอมากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า...รู้สึกดีใจมาก
เมื่อเรามาพบกันและมาอยู่ใกล้ชิดกันอีกครั้ง....แต่ความเมินเฉย แข็งกระด้าง
และเย็นชาของเธอทำให้บั่นทอนกำลังใจของเรามาก....มันทรมานใจและเจ็บ
ปวดใจมาก..ยิ่งใกล้ แต่เหมือนยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ..ในใจเราตอนนี้ คิดจะตัด
ปัญหาอย่างใดอย่างหนึ่งให้มันสิ้นไป....ให้ความรักนี้ก็จะยังคงตราตรึงให้กับ
เธอเพียงผู้เดียว...ในเมื่อภพนี้เรายังเจ็บปวดใจ และทรมานใจอยู่แบบนี้.......
ก็ขออธิษฐานจิตให้เราและเธอไปพบกับความรัก ความสุข ความเข้าใจกันใน
ภพหน้าก็แล้วกัน...
ขอขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านบทความนี้..และขอคำแนะนำสำหรับปัญ
หาชีวิตรักบ้างนะครับ.........
หน้าส่วนตัว
1858
