16 กุมภาพันธ์ 2554 02:27 น.
Pommaichaisian
รักละมุนอุ่นอกเจ้า เหมือนดั่งเงาเฝ้าประสาน
พนอเคล้าเจ้าเนิ่นนาน หน้าแสนหวานพลันสุขใจ
กอดน้องประคองอก พี่งันงกมิห่างหาย
แนบชิดสนิทกาย อยู่หนไหนใคร่เคล้าคลอ
จุมพิตชิดเรียวปาก พี่สุขมากจากเจ้าหนอ
คราไกลใจเฝ้ารอ ไม่ย่นย่อขอมาเจอ
รักน้องจนสิ้นหมด มิเคยลดรักเสมอ
ชื่นใจเมื่อใกล้เธอ พี่พร่ำเพ้อละเมอครวญ
9 กุมภาพันธ์ 2554 09:43 น.
Pommaichaisian
เหมือนดลใจให้พานพบ ประสพน้อง
ชะตาต้อง ใจระทึก นึกหวั่นไหว
คราแรกเจอ เผลอรัก ปักหัวใจ
แห่งหนไหน เคยใกล้ชิด สนิทนาน
เห็นหน้าน้อง จ้องตา หาคำตอบ
ใจนึกชอบ นวลหน้าน้อย รอยยิ้มหวาน
อยากพันผูก ปลูกรัก ประจักษ์นาน
ใคร่ประสาน สัมพันธ์แท้ แม่เนื้อนวล
อยากหอมน้อง พรมจูบ ลูบสัมผัส
เมื่อแรกนัด พบกับน้อง ต้องผันผวน
ยามเคียงใกล้ เรือนกายนิด ใคร่ชิดชวน
ทุกสิ่งล้วน หวั่นไหวจิต อยากพิศปรางค์
เมื่อแรกคบ กับน้อง ต้องสงสัย
ทำไมใจ ใฝ่เห็นหน้า จนฟ้าสาง
รักรักรัก แม่นวลเนื้อ ไม่เจือจาง
มิอยากห่าง แม้เพียงนิด นิจนิรันดร์...
5 กุมภาพันธ์ 2554 15:14 น.
Pommaichaisian
ฝากบทกลอน เตือนใจ ให้คลายเหงา
ในตัวเรา เฝ้าคิด จิตหยั่งถึง
จะก้าวเดิน หนทางไหน ให้คำนึง
ผิดเพียงครึ่ง ถึงลาลับ กลับไม่ทัน
จะถอยหลัง มองทางรัก ช่างน่าเบื่อ
ถอยหลังเพื่อ อดีตเศร้า ไม่เฝ้าฝัน
แม้นเดินหน้า หาทางรัก ยากอนันต์
ทางเดินนั้น มั่นแค่ไหน ใคร่ทบทวน
จักลิขิต ชีวิตไป ให้เดินหน้า
ใฝ่ฝันหา รักแท้ แค่ลมผวน
เป็นรักเศร้า ไม่แน่แท้ แค่เชิญชวน
ทุกสิ่งล้วน ลวงหลอก ชอกช้ำใจ
ยอมเดินหน้า แม้จะเหงา ไม่ก้าวกลับ
ยอมลาลับ ดับดิ้น สิ้นสงสัย
กายของเรา ใจของเรา ใช่ของใคร
ที่มอบให้ ไม่ถนอม ตรอมฤดี....
ชีวิตเราแม้ว่าในปัจจุบันจะอยู่ในภวังค์แห่งความเหงาและความอ้างว้าง เราก้ต้องยอมรับ...
เพราะถึงเวลาเหงามากๆจะไม่มีใครที่ไหนจะมาช่วยเราให้ปราศจากความเหงาและความอ้าง
ว้างได้ นอกจากตัวของเราเอง...
ขอฝากบทกลอนนี้เป็นการแนะนำตัวเอง ของกระผมในบ้านหลังนี้ สำหรับสมาชิกทุกๆ
ท่านนะครับ ผิดพลาดประการใดกระผมขอน้อมรับคำติชมของทุกๆท่านนะครับ....
หน้าส่วนตัว
1597
