3 มีนาคม 2554 00:01 น.
Pommaichaisian
กาลเวลา หมุนเปลี่ยนไป ใครกำหนด
ไม่เคยลด รักแต่เจ้า เฝ้าโหยหา
คราไกลเจ้า ใจพี่แพ้ แม่แก้วตา
อยากเห็นหน้า เหมือนเช่น เป็นอาจิณ
พี่เฝ้าฝืน ตัดใจ ห่างไกลน้อง
แต่ใจต้อง โหยหาย มลายสิ้น
เจ้ามิเจ็บ พี่หงอยเหงา เศร้าชีวิน
ภูผาหิน ดั่งใจน้อง ต้องเปรียบปาน
พี่มีใจ ให้น้องเจ้า เฝ้าจงรัก
มิเคยหัก รักเพียงเจ้า อย่างห้าวหาญ
พี่เคยคิด ปริตชีพนี้ ที่ทรมาน
เคยเฝ้าฝัน เจ้ารักแท้ แคร์พี่ยา
มีรักแท้ เพียงรักเดียว เทียวปกปัก
ให้ประจักษ์ ดังดวงจิต คิดใฝ่หา
รักเพียงเจ้า เฝ้าเชยชิด ติดกายา
ขอแก้วตา เพียงพะเน้า เฝ้าประคอง
อยากเอาใจ ยกให้น้อง ประคองจิต
ให้ครุ่นคิด พี่ผิดใด ใยต้องหมอง
รักเป็นพิษ จิตพี่ช้ำ น้ำตานอง
แล้วใยน้อง มิตรองนิด ถึงจิตใจ
ขอเจอน้อง ต้องใจ ในวันหน้า
ครุ่นคิดว่า รักจักแจ้ง แถลงไข
เพียงเราสอง น้องกับพี่ นี้คู่กาย
ดังต้นไม้ มีคู่นก ปกป้องกัน ...
หากว่าเรารักใครสักคน...เราจะเฝ้าถนอมใจของ
คนที่เรารักและเอาอกเอาใจทุกอย่าง..เราแคร์และ
เป็นห่วงคนที่เรารักเสมอและเราก็ต้องการให้คน
ที่เรารัก...แคร์ใจและความรู้สึกของเราบ้าง...ไม่ใช่
การกระทำที่ไม่แคร์เรา...และไม่เห็นเราอยู่ในสาย
ตาเลย........เราก็มีชีวิตจิตใจเหมือนกันไม่ใช่หรือ?
หรือว่า...ใจของเราและของเขามีคุณค่าที่ไม่เท่ากัน
16 กุมภาพันธ์ 2554 02:27 น.
Pommaichaisian
รักละมุนอุ่นอกเจ้า เหมือนดั่งเงาเฝ้าประสาน
พนอเคล้าเจ้าเนิ่นนาน หน้าแสนหวานพลันสุขใจ
กอดน้องประคองอก พี่งันงกมิห่างหาย
แนบชิดสนิทกาย อยู่หนไหนใคร่เคล้าคลอ
จุมพิตชิดเรียวปาก พี่สุขมากจากเจ้าหนอ
คราไกลใจเฝ้ารอ ไม่ย่นย่อขอมาเจอ
รักน้องจนสิ้นหมด มิเคยลดรักเสมอ
ชื่นใจเมื่อใกล้เธอ พี่พร่ำเพ้อละเมอครวญ
9 กุมภาพันธ์ 2554 09:43 น.
Pommaichaisian
เหมือนดลใจให้พานพบ ประสพน้อง
ชะตาต้อง ใจระทึก นึกหวั่นไหว
คราแรกเจอ เผลอรัก ปักหัวใจ
แห่งหนไหน เคยใกล้ชิด สนิทนาน
เห็นหน้าน้อง จ้องตา หาคำตอบ
ใจนึกชอบ นวลหน้าน้อย รอยยิ้มหวาน
อยากพันผูก ปลูกรัก ประจักษ์นาน
ใคร่ประสาน สัมพันธ์แท้ แม่เนื้อนวล
อยากหอมน้อง พรมจูบ ลูบสัมผัส
เมื่อแรกนัด พบกับน้อง ต้องผันผวน
ยามเคียงใกล้ เรือนกายนิด ใคร่ชิดชวน
ทุกสิ่งล้วน หวั่นไหวจิต อยากพิศปรางค์
เมื่อแรกคบ กับน้อง ต้องสงสัย
ทำไมใจ ใฝ่เห็นหน้า จนฟ้าสาง
รักรักรัก แม่นวลเนื้อ ไม่เจือจาง
มิอยากห่าง แม้เพียงนิด นิจนิรันดร์...
5 กุมภาพันธ์ 2554 15:14 น.
Pommaichaisian
ฝากบทกลอน เตือนใจ ให้คลายเหงา
ในตัวเรา เฝ้าคิด จิตหยั่งถึง
จะก้าวเดิน หนทางไหน ให้คำนึง
ผิดเพียงครึ่ง ถึงลาลับ กลับไม่ทัน
จะถอยหลัง มองทางรัก ช่างน่าเบื่อ
ถอยหลังเพื่อ อดีตเศร้า ไม่เฝ้าฝัน
แม้นเดินหน้า หาทางรัก ยากอนันต์
ทางเดินนั้น มั่นแค่ไหน ใคร่ทบทวน
จักลิขิต ชีวิตไป ให้เดินหน้า
ใฝ่ฝันหา รักแท้ แค่ลมผวน
เป็นรักเศร้า ไม่แน่แท้ แค่เชิญชวน
ทุกสิ่งล้วน ลวงหลอก ชอกช้ำใจ
ยอมเดินหน้า แม้จะเหงา ไม่ก้าวกลับ
ยอมลาลับ ดับดิ้น สิ้นสงสัย
กายของเรา ใจของเรา ใช่ของใคร
ที่มอบให้ ไม่ถนอม ตรอมฤดี....
ชีวิตเราแม้ว่าในปัจจุบันจะอยู่ในภวังค์แห่งความเหงาและความอ้างว้าง เราก้ต้องยอมรับ...
เพราะถึงเวลาเหงามากๆจะไม่มีใครที่ไหนจะมาช่วยเราให้ปราศจากความเหงาและความอ้าง
ว้างได้ นอกจากตัวของเราเอง...
ขอฝากบทกลอนนี้เป็นการแนะนำตัวเอง ของกระผมในบ้านหลังนี้ สำหรับสมาชิกทุกๆ
ท่านนะครับ ผิดพลาดประการใดกระผมขอน้อมรับคำติชมของทุกๆท่านนะครับ....
หน้าส่วนตัว
1615
