28 พฤษภาคม 2547 12:07 น.
poet_p
เสียงที่ได้ยินในวันนั้น........
มันยังก้องในใจฉันในวันนี้
วันแล้ว......วันเล่า......เสียงเพรียกจากสายลมที่หวังดี
ยังคงอยู่ตรงนี้ ตรงที่เราเคยสัญญา
เธอยังจำได้ไหม
ในวันที่ใจฉันอ่อนล้า.........โหยหา
มีเธออยู่ด้วยกันตรงนี้ เป็นคนที่คอยซับน้ำตา
ฟื้นดวงใจเติมไฟกล้า.....ให้ฉันลุกขึ้นท้าฝ่าฟัน
วอนสายลมที่พัดผ่าน
ช่วยหอบความชื่นบาน จากใจสรรค์
กลั่นเป็นเสียงของหัวใจฝากใส่ตะวัน
ส่งไปถึงเธอคนนั้นทุกๆวัน......จากฉันเอง
เมื่อก่อนไม่รู้....ไม่ชี้ รักนี้ คือ อะไร
เมื่อก่อน ไม่สน.......ไม่ใส่ใจ เหตุใดต้องมีใครคนนั้น
เมื่อก่อน ไม่หวง.......ไม่ห่วงหา จะมีใครเข้ามาก็ไม่กากั้น
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน มี เธอ มี ฉัน และ มีฝันที่จะก้าวเดิน
24 พฤษภาคม 2547 10:53 น.
poet_p
ถนัดแค่แอบรัก แอบชอบ
แต่ไม่ถนัดหอบดอกไม้ไปให้
ถนัดแค่มองหน้า มองตา แล้วก็เดินจากไป
แต่ไม่ถนัดผูกใจเราไว้ใกล้ใกล้กัน
ถนัดแค่คิดถึงคนึงหา
แต่เจอเธอซึ่งซึ่งหน้าขายังสั่น
ถนัดนะถนัดนักพร่ำเพ้อรำพึงรำพัน
เป็นโคลงกลอนกาพย์ฉันท์แต่มันก็ยังไปไม่ถึงเธอ
ถนัดแค่แอบจ้องมองห่างห่าง
แอบแย้มยิ้มให้บ้างถ้าเธอไผลเผลอ
ถนัดแค่ส่งใจละไมละเมอ
แต่ทำหน้าไม่ถูกเลยสิเออ.......เมื่อเธอหันมามอง
ถนัดแค่ห่วงหาห่วงใย
ถนัดแค่ฝันฝากใจใส่สี่ห้อง
ฝังในจินตนาการมิจักสานจักจับจอง
ปล่อยจมกองลึกหยุดตรงสุดใจ
ถนัดแค่รักข้างเดียวเหมือนเกลียวเชือก
แต่ไม่ถนัดเป็นตัวเลือกให้ชิดใกล้
แค่คนคนหนึ่งที่แอบส่งเรดาห์อยู่ไกลไกล
เป็นคลื่นใจคราอ่อนไหวคราอ่อนแรง
ก็ถนัดผนึกใจฝากในสายลม
พร้อมเสียงของหัวใจผสมผ่านสุรีย์แสง
หอบความปรารถนาดีที่มีอยู่เต็มแรง
ไปแสดงแจ้งประจักษ์รักนิรันดร์
ยังย้ำถนัดแค่แอบรักแอบชอบ
ทุกอย่างจึงถูกตีกรอบครอบไว้ในฝัน
สุดท้ายได้แค่เดินผ่านกันไปวันวัน
โอ้สวรรค์ทำไมสั่งฉันไม่ให้บอกรักเธอ
ก็ฉันมันถนัดไม่ค่อยจะเข้าท่า
ใจมันจึงไม่กล้าเสนอเสมอ
ถ้าสามารถเปลี่ยนใจไม่ให้ละเมอ
อาจมีสักวันที่ฉันคงเผลอเปิดใจ
หน้าส่วนตัว
1243
