16 เมษายน 2547 14:40 น.
poet_p
จากค่ำคืนที่หดหู่
สู่วันที่เปิดประตูรับฟ้าใส
ทำให้เราได้รู้
ได้ลุกขึ้นสู้และพร้อมที่จะก้าวต่อไป
จับเรื่องราวเก่าเก่าเก็บพับใส่กาลเวลาไว้
สวมวิญญาณดวงใหม่แล้วมุ่งไปด้วยใจทะนง
ค่ำคืนที่ยาวนาน
สอนให้คนที่เดินผ่านมาผ่านพบ
มองวิกฤตและความผิดพลาด
เป็นแค่บทเรียนชีวิตที่ต้องประสบ
แต่งแต้มรอยทางที่ผ่านพบ
มันย่อมไม่ใช่จุดจบของการเดินทาง
คนหลายคน........
เห็นอุปสรรค และ ความสำเร็จ
ในเก็จมุมมองที่แตกต่างกัน
สำหรับคนที่สร่างจากฝันแล้วนั้น
ย่อมมองมัน ( อุปสรรค ) เป็นแก้วมณีอันมีค่า
ไม่ทำให้ชีวิตอ้างว้างเหว่ว้า
เป็นแรงขับดันอันทรงคุณค่าให้กล้าฝ่าฟัน
ส่วนความสำเร็จ
คือ ผลตอบแทนของการลุแผน ไปถึงซึ่งที่หวัง
คือ บทสรุปก้าวหนึ่งจากพลัง
คือ เหรียญรางวัล
ที่มีอุปสรรคอยู่เบื้องหลัง ตั้งแต่ครั้งพายุแรง
16 เมษายน 2547 14:22 น.
poet_p
น้ำค้างระร่างโรย
พระพร่างโปรยชะอุ่มใบ
สุมทุมระดุ่มไสว
ระดะไว้ ณ แดนดิน
ดึกดื่นดาวแดโดย
ระยิบโรยระย้าใย
พลันพายพัดผ่านไพร
หวิวหวิวไหวให้วังเวง
14 เมษายน 2547 11:12 น.
poet_p
This is a way
I believe I really must go on
Sometimes it is very hot
Sometimes it is so cold
Sometimes it is a great time
And Sometimes it is nearly lonely
It s can t deter me
On the other hand,
it teaches me to a fantastic lesson
such takes me to worldwide
advices me to find real life
cheers up me to go and looking for my style
stimulates me dont cry and not shy to dare
In the present time
I understand some sign of today
I prompt to reach my dream in my favourite way
I really to go
I really must to go now
14 เมษายน 2547 10:58 น.
poet_p
ฉันชอบอ่านกวีนิพนธ์ของชนรุ่นเก่า
ทั้ง ไทย จีน แขก ฝรั่ง เราก็เอามาใส่ในสมอง
ได้คิดโน่นคิดนี่ไปตามครรลอง
แล้วก็กองเก็บประทับประดับในใจ
บ่อยครั้งที่คล้อยรักอักขรวิธี
ที่กวีบรรจงร้อยเรียงตามปราชญ์วิสัย
แม้ได้อ่านสักครั้งจะต้องติดฤทัย
เพราะท่านได้เสกสรรค์ให้วรรณกรรมมีชีวี
จากกรวดน้อยกลายเป็นลานกว้างใหญ่
จากต้นหญ้ากลายเป็นสวนสวยใสในพนาสี
จากเศษดินปั้นเป็นดาวประดับเหนือพื้นพสุธี
จากแม่น้ำสายนทีเกิดเป็นมหาชลธาร
จากวันนั้นถึงวันนี้
ไม่รู้กี่บทกวีได้เป็นแบบอย่างแก่อนุชนจนเล่าขาน
ท่านปูทางให้คนรุ่นใหม่ที่มีใจใฝ่ทยาน
จากใบลานผสานผสมสาส์นแต่ยังคงเข้ากับการณ์ปัจจุบัน
หลายบทนิพนธ์จากชนรุ่นเก่า
ไม่ว่าจะหยิบมาเล่ากี่ครั้งก็เหมือนส่องยุคฉัน
แตกต่างสมัยแต่แฝงคมความคิดอย่างน่าอัศจรรย์
ก็อยู่ที่คนรุ่นหลังว่าใครจะรังสรรค์ได้เป็น
10 เมษายน 2547 21:05 น.
poet_p
แค่ เพียงช่วงเวลาของความรู้สึก
ได้ ค้นพบจากส่วนลึกความหมายของวันนี้
คิด ไว้ว่าตัวฉันต้องสรรค์สร้างอะไรบางอย่างที่ดูแล้วน่าจะดี
ถึง ข้ามฟ้าข้ามนทีก็ยินดีที่จะทำ
ความงาม ของดาวน้อยลอยล่องยั่วทั่วราตรี
ที่ ซึ่งดาวริบหรี่แข่งแสงสีแลน่าขำ
ซ่อน ในไวหากว้างช่างเวิ้งว้างประจันประจำ
อยู่ ไปใช่จะสำราญระรื่นชื่นอย่างเคย
ฉัน เคยมองออกไปนอกหน้าต่าง
ใน ท่ามกลางความเวิ้งว้างกลับมีคำเฉลย
ร้าน เก่าเก่าข้างกายไฉนมองผ่านเลย
กาแฟ เอ๋ยที่แท้หวานแค่เพียงลองหลับตา
ตาม ค้นใจมุ่งไปปลูกไฟฝัน
หา ตะวันเที่ยวท่องก้องทิศา
หน้ากาก เก่าเก็บพับจับใส่ในกาลเวลา
ตัวเอง คว้าล่าตัวตนจนสุดทาง
หน้าส่วนตัว
1629
