30 พฤศจิกายน 2548 22:54 น.
poet_p
หลายวันแล้วไม่เจอหน้า...สบตา
หลายวันแล้วไม่โทรหา...ให้หวั่นไหว
หลายวันแล้วที่เสียงนาฬิกา...เดินไม่ตรงกับจังหวะของหัวใจ
หลายวันแล้ว...ที่หลอกตัวเองว่า ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เธอไม่ใด้สำคัญเท่าไหร่...แค่คนผ่านไป ผ่านมา
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...
ใจที่เคยด้านชา ไม่อ่อนไหว กลับมีปัญหา
เสียงสะอื้นจากดวงใจแข่งกับเสียง ตึก-ตัก ของเข็มนาฬิกา
ยิ่งเพิ่มรอบของเข็มเวลา...น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาทุกที ทุกที
ไม่เคยคิดว่าจะมีใคร
ทำให้คนไม่มีหัวใจเป็นแบบนี้
เธอคนเก่งหายไปไหน...กลับมาได้ไหมเธอคนดี
ก็เลือกเองนะทางนี้...ไหนบอกว่าจะไม่มี...ไม่มีวันเสียใจ
มีคนบางประเภท
มักชอบหาสาเหตุทำอะไรตรงข้ามกับสิ่งที่ตามหา
และจะผิดไหม...ถ้าฉันเป็นคนหนึ่ง...ที่ไม่ทำตามใจ...ตามเวลา
แม้มันวิ่งเข้ามาหา...ฉันก็ยิ่งหนีจากมาทุกที ทุกที
แม้เลือกเดินก้าวออกไป...
ใจก็ยังไม่ห่างไกลจากเธอคนนี้
รอยช้ำไม่เคยจางจากใจสักนาที
สมน้ำหน้าตัวเองละทีนี้...หาเรื่องสิ้นดี...เจ็บเอง
10 กรกฎาคม 2548 03:10 น.
poet_p
ครั้งแรกที่เจอเธอ
ใจมันก็เพ้อตะโกนว่าใช่
ครั้งแรกที่สายตาตรงใจ
รู้สึกว่าทำไมทำไม...หยุดมองเธอไม่ได้ ทำไมกัน
ทั้งที่คนก็พลุกพล่าน
แต่ในสายตาที่ผ่านมีแค่เธอคนนั้น
โธ่ หัวใจ นี่เป็นอะไรกัน
มันก็ตอบว่าเธอโดนใจฉัน...อย่างแรง
และแล้วในวันธรรมดาที่ไม่ธรรมดา
อยู่อยู่เธอก็เดินเข้ามานั่งข้างข้าง
ใจที่จืดชืดได้ถูกแต่งแต้มด้วยสีบางบาง
แต่ก็เพียงพอที่จะสุกสว่างกลางใจ
ไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยเจอคนที่ให้มองอย่างเดียวไม่ได้
ไม่เคยรู้สึกว่าต้องการมีใครใคร แต่เธอก็มารบกวนหัวใจ
แล้วใจมันก็สั่งไปว่า ชอบ เธอ
10 กรกฎาคม 2548 02:06 น.
poet_p
หลีกหนีความวุ่นวาย
ปล่อยใจในวันสบายตอนสายสายวันเสาร์
ฟังเสียงจากใบหญ้ากระซิบผ่านสายลมบางเบา
บอกผ่านข้อความเก่าเก่าที่คอยตามรุมเร้าหัวใจ
หลับตาสักครู่
แล้วจะเจอโลกส่วนตัวที่ซ่อนอยู่ใกล้ใกล้
ในท่ามกลางความสับสนจากข้างนอก ก็แอบมาพักข้างใน
ไว้พร้อมเมื่อไรค่อยก้าวออกไปแล้วสวมใจฝ่าฟัน
แต่ตอนนี้เวลานี้
ขอหยุดอยู่ที่โลกของฉัน
มีท้องฟ้า ปลายหญ้า กับจินตนาการที่โลดเล่นดั่งใจกัน
ไม่มีขอบเขตของความฝัน...ทำตามเสียงหัวใจฉัน และ ฉัน ก็พอ
@_@_@_@_@_@_@_@_@_@
#_#_#_#_#_#_#_#_#_#_#)#_#_#_#_#
5 มีนาคม 2548 23:16 น.
poet_p
สะพายเป้ใบเก่า
กับรองเท้าคู่เก๋าย่ำย่าง
ละเลียบเลาะลัดริมทาง
ผ่านหญ้าฟางผ่านพงไพร
ก้าวนี้หยุดที่ภู
เรียวไม้ลู่สู้ลมไสว
สอยสู่ละอองไอ
ถักทอใยเป็นไหมดาว>
แลบลิ้นใส่ริ้นร่าน
ส่งยิ้มหวานให้กวางขาว
นอนดูน้ำค้างพราว
สูดไอดาวสูดไอดิน
ขอบฟ้าที่ว่าไกล
ไม่เกินใจโผผกผิน
แจกรักยิ้มให้โบยบิน
แล้วลักยิ้มพิมพ์ในใจ
1 ตุลาคม 2547 00:41 น.
poet_p
เวียนวนเวียนแหวกว่าย กงกรรมกงเกวียน
วกวนพันผูกนำ เหนี่ยวไว้
ยึดยื้อยุดยอกย้ำ ยั้งหยุด ยังยอก
วอนเว้าอย่าว้าวุ่น เวียนว่ายวายวาง
@ _ @ _ @ _ @ _ @ _ @ _ @ _ @ _ @
หน้าส่วนตัว
1520
