เหนือฟ้าสุดเสียดฟ้า...................ย่อมมี ฟ้าเฮย ลึกดิ่งโพ้นมหานที.....................ย่อมน้ำ หากมิรู้จักค่าดี............................ของสิ่ง ธรรมดา ย่อมเปรียบปราชญ์รู้ล้ำ..............ไป่ได้เพียงธุลี ............................................................... ............................................................... ............................................................... ............................................................... ดั่งเมฆีเคลื่อนคล้อย....................บนนภา รู้ว่าต้องรับมา.............................ซึ่งชื้น แต่เมฆไป่รักษา..........................น้ำชุ่ม ชอุ่มเอย จึ่งปล่อยน้ำสู่พื้น........................เหือดแห้งระเหยหาย ดั่งพื้นพรายแผ่นด้าว...................แดนดิน บ่รู้จักกักน้ำริน...........................เมฆให้ จึงปล่อยผ่านชั้นหิน...................ชอุ่มเหือด ผ่านสู่บาดาลไซร้.......................ผุดพื้นธารา ดั่งธาราลึกกว้าง.........................สุดคณา บ่รู้จักรักษา................................รสน้ำ ทิ้งน้ำสู่ชเลพา............................ให้กร่อย ชเลจึ่งให้สมุทรซ้ำ.....................รสข้นขื่นเค็ม สมุทรเต็มแต่น้ำ.........................จากชเล กว้างใหญ่สุดถ่ายเท....................ออกได้ จึงสมุทรสุดหันเห......................ยอมแดด ส่องเปลว- ร้อนระเหือดระเหยให้................สูบน้ำกลับนภา ............................................................... ............................................................... ............................................................... ............................................................... ให้ไปมาอยู่ซ้ำ............................นิจกาล ด้วยไป่ซึ้งคุณสาร.......................สิ่งน้อย ยอมถ่ายทั่วเถื่อนธาร..................เทท่าว หมดนา ชีพจึ่งเวียนเคลื่อนคล้อย.............อยู่เพี้ยงมิเพียงพอ ............................................................... ............................................................... ............................................................... ............................................................... รู้จักพอชีพใช้.............................ในตน สิ่งเล็กย่อมค่าปน........................อยู่บ้าง อย่าเป็นเช่นเหล่าคน...................ผู้มัก ใฝ่เกิน ลองเก็บสิ่งรอบข้าง.....................จึ่งรู้ค่าอนันต์
แดนไกล ไลบีเรีย 12 มี.ค. 2550 01:37 น. - ID 99672 
997
5
0
12 มีนาคม 2550 06:11 น. - comment id 668948
คิดได้มากกว่าคนแก่ๆแบบนี้นะ แดน
12 มีนาคม 2550 07:30 น. - comment id 668962
เยี่ยมค่ะ ยกนิ้วให้เลยให้คติข้อคิดดีมากเลยค่ะ
12 มีนาคม 2550 11:04 น. - comment id 669154
อยู่อย่างพอเพียง เท่านี้ก็สุขใจแล้วค่ะ อิอิ
12 มีนาคม 2550 11:18 น. - comment id 669168
เก่งเก่ง
12 มีนาคม 2550 12:28 น. - comment id 669225
มาตามหาของมีค่าที่หายไปจ้า เผื่อจะอยู่แถวนี้บ้าง
12 มีนาคม 2550 13:34 น. - comment id 669276
โอ้ทึ่ง ว่าไปน้องซ่าก้อคิดไรได้ลึกซึ้งกว่าพี่อีกน๊ะ หุหุ เก่งจังจ้า เพราะๆๆๆ สงสัยต้องหันมองรอบๆๆตัวหาสิ่งที่มองข้ามมั่งแล้วหล่ะ อิอิ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
