.....ค่ำคืนของฉัน...ผ่านมาถึงชั่วขณะแห่งความเศร้า ดวงตาของฉันก็หน่ายเหนื่อย อา....หัวใจอันอ่อนล้าของฉัน ทุกข์ระทมเกินกว่าจะพบกับรุ่งอรุณที่เปี่ยมท้นด้วยความสุขได้ เมฆหมอกเอย......ขอได้คลุมม่านฟ้าปกปิดแสงแห่งตะวันเหล่านั้นลงเสียเถิด เพื่อทิ้งฉันไว้กับแสงสีและชีวิตที่โลดแล่นเหล่านี้ ความมืดอันบอบบาง ... ขอได้เผยเสื้อคลุมของท่าน ห่มร่างฉันเอาไว้ด้วยเถิด ห่มคลุมฉันเอาไว้จากความปวดร้าวเพียงชั่วขณะ.... .....จากโลกที่แสนจะโหดร้ายนี้
9 มีนาคม 2550 17:18 น. - comment id 668175
ให้ความมืดห่มคลุมชั่วขณะพอนะคะ..และจากนั้น แสงแห่งตะวันจะมาเยือนค่ะ.. เป็นกำลังใจให้ค่ะ..
9 มีนาคม 2550 17:37 น. - comment id 668196
หอบเอากำลังใจมาให้ค่ะ แถมผ้าห่มด้วย เพือ่ที่ว่าในค่ำคืนที่อ่อนล้าคุณจะได้ไม่หนาว
20 มีนาคม 2550 15:36 น. - comment id 673655
น้อยนักที่จะได้พบพานกับผู้มีอัตถรสกวีเช่นเดียวกัน.......ซาบซึ้งค่ะ