....รอ....

ปราณรวี

เมื่อเจ็บป่วยไม่สบายเป็นไข้หนัก
ต้องหยุดพักกิจการงานทั้งหลาย
ไปหาหมอตรวจโรคให้โศกคลาย
ไม่ให้กลายเป็นมากจนยากนาน
มีผู้คนมากมายเรียงรายหน้า
ต่างเข้ามานั่งรอหมอหลายท่าน
บางคนถูกนำส่งโรงพยาบาล
ด้วยเหตุการณ์เร่งด่วนเรื่องจวนตัว
หมอก็น้อยแต่คนคอยมากมายนัก
ทั้งเบาหนักร้องครวญชวนปวดหัว
ไม่อยากมาเพราะว่าเรานั้นเฝ้ากลัว
บางครั้งมั่วซื้อหายาทานเอง
ทั้งเด็กเล็กคนแก่เฒ่าดูเศร้าหมอง
นั่นปวดหัวนั่นปวดท้องร้องโฉงเฉง
นั่นมีไข้นั่นไอมาน่ากลัวเกรง
นั่นนักเลงตัวดีตีกันมา
ทั้งพระสงฆ์องค์เจ้ามาเข้าแถว
หน้าส่อแววเหน็ดเหนื่อยดูเมื่อยล้า
นั่นแม่ค้าปากซอยพาลูกน้อยมา
ได้ข่าวว่าท้องเสียจนเพลียแรง
อีกหลายหลากมากหน้ามาไม่หยุด
บ้างรีบรุดบ้างหดหู่ดูหน่ายแหนง
กังวลว่าถ้ามัวคิดผิดสำแดง
โรคแทรกแซงจะหายยากฝากบอกมา
คนไข้มานั่งรอหมอไปไหน?
มาไวไวปวดท้องร้องเรียกหา
ทั้งโอดโอยโหยหวนชวนเวทนา
ป่วยกายาป่วยใจให้ทุกข์ทน
หนึ่งชีวิตลิขิตมาชะตามนุษย์
ไม่อาจหยุดหรือหนีหายไปทุกหน
ทั้งเด็ก แก่ ร่ำรวย หรือยากจน
หลีกไม่พ้นเจ็บป่วยไปด้วยกัน
จึงเป็นที่ที่ทุกคนดั้นด้นมา
เพื่อรักษาโรคภัยใช่แข่งขัน
เพราะเจ็บป่วยด้วยปัญหาสารพัน
รู้จักกันก็ที่นี่มีเพื่อนรอ
เสียงเรียกหมออยู่ไหนไม่มาหา
ช่วยรักษาก่อนได้ไหมไม่ไหวหนอ
ยังร้าวรวดปวดหัวจนตัวงอ
อย่าให้รอจนสิ้นแรงแห่งอดทน...
รูป: http://www.diaryhub.com/
diary/diary.php?diary_name=
rung&dhdate=17082006