เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในห้องเรียนสีน้ำเงิน

กรกฎายน

เ ห ตุ ก า ร ณ์ นี้ เ กิ ด ขึ้ น ใ น ห้ อ ง เ รี ย น สี น้ำ เ งิ น
      
 
ฉันเว้นที่ว่างไว้ให้เธอ
ระลึกถึงเสมอแม้ไม่รู้อยู่ไหน
ดีชั่วสุขทุกข์ประการใด
ตั้งแต่จากไกลกาลก่อน
กาลนั้น
เพียงมีใยโยงกันหมดโอกาสกลับย้อน
รักเร้นอยู่ในลมละมุนอุ่นอ่อน
ห่วงหาอาทรราตรี-ทิวา
หลับตา.
นึกหน้าไม่ออกเลย
คล้ายไม่เคยปะพบคบหา
ที่ว่างเว้นไว้ตลอดเวลา
เตรียมไว้ท่าเธอเกลอแท้
และแม้นไม่มีวันนั้นล่ะก็
จะเป็นอย่างไรหนอ..เอาน่า..แล้วแต่
นกบินลงเกาะเหลือบตาชำเลืองแล
ไม่มีข้อแม้ผูกมัด
ฉันจะอยู่กับฉัน
ตราบจนนิรันดร์กาลไร้จำกัด
คลื่นลมระดมโถมซัด
ขอยืนหยัดโล้โต้คลื่น
ชำแรกตนไปในความเปล่าเปลี่ยว
ถึงทางแยกก็เลี้ยวลอยไปไหลลื่น
เพียงชั่วดาวกะพริบก็ผ่านผันวันคืน
มีสิ่งกลายเป็นอื่นมีสิ่งไม่เปลี่ยน
นั่งสัปหงกในห้องเรียนสีน้ำเงิน
นั่งวาดฝันเพลิน ไม่เป็นอันอ่านเขียน
เก้าอี้ตัวข้างๆสำหรับฝุ่นมาเยือนเยียน
ใครๆว่าฉันเพี้ยน  ใครๆว่าบ้า
ไส้เอ๋ยใส้ติ่ง
เถอะอยู่นิ่งๆอย่าแกว่งไกวไปหนา
การแตกของเจ้ากระทบกระเทือนถึงฟ้า...
ไส้ติ่งมีค่า...เกินคาด