โลกนี้คือโรงละครอันใหญ่ยิ่ง ชีวิตจริงที่พรหมสร้างวางเอาไว้ ตัวแสดงแสงสีเสียงดูเกรียงไกร มีฉากจัดเอาไว้ให้ทุกคน หลายชีวิตในละครอาจย้อนยอก มีคนบอกให้แสดงทุกแห่งหน ทำได้เหมือนถึงแม้นไม่ใช่ตน ได้เป็นคนมากมายหลายหน้าตา เป็นนางเอกพระเอกหรือตัวโกง ต่างเชื่อมโยงหลายหลากมากปัญหา ตัวตลกคนรับใช้ใคร่พรรณนา ต่างร่วมมาดำเนินเรื่องประเทืองใจ คือบทบาทสมมุติเขาขุดคุ้ย มาพูดคุยกล่าวแจ้งแถลงไข เล่นละครย้อนยอกหลอกใครใคร ผู้กำกับนั้นไซร้ให้บทมา แต่ชีวิตตามความจริงยิ่งกว่าหนัง ละครดังยังไม่เปรียบเทียบเลยหนา แสดงได้สมจริงพริ้งทุกครา เป็นดารานอกจอคนรอดู คือตัวเอกในละครที่เจ้าเล่น ชีวิตจริงอาจไม่เด่นหรือสวยหรู ในละครช่างแสนดีชี้ชวนดู ชีวิตจริงอาจอดสูเป็นผู้ร้าย ไม่ต้องรอให้ใครมากำกับ มันเสร็จสรรพสลับเล่นเป็นแล้วหาย ถึงเสแสร้งคงไม่นานก็บานปลาย จะกลับกลายเป็นคนเก่าที่เจ้าเป็น ดูละครแล้วจงย้อนกลับดูตัว อย่าเมามัวมีตัวอย่างวางให้เห็น เจ้าคือตัวอะไรที่ใจเป็น อย่าหลบเร้นเล่นละครซ่อนความจริง... รูป: http://www.happymailtravel.com/ images/1131085465/siam4.JPG
ปราณรวี 24 ก.พ. 2550 15:10 น. - ID 99031 
1513
16
0
24 กุมภาพันธ์ 2550 15:15 น. - comment id 662252
โลกละคร สอนใจ ให้หยุดคิด เพ่งพินิจ ชีวิตคน เพื่อค้นหา สิ่งซับซ้อน ซ่อนไว้ ในโลกา ต่างเกิดมา เล่นละคร ซ่อนตัวตน
24 กุมภาพันธ์ 2550 15:34 น. - comment id 662253
หากละคร...เปรียบเปรยเอา...ดังที่คิด ทั้งชีวิต...จะมีสิทธ์...คิดใดหนอ เล่นละคร...ต่างความคิด...มีคนรอ ละครหนอ...พาใจเศร้า...ไร้ความจริง หยุดสักนิด...แล้วพินิจ...คิดดูว่า ละครดี...ที่มีค่า...มีมากเหลือ ละครเด่น...ละครดัง...มากเหลือเฟือ แถมตีเผื่อ...ความเป็นจริง...ให้ได้ชม....
24 กุมภาพันธ์ 2550 16:33 น. - comment id 662259
อลวนอลเวงละเลงมั่ว ละครบัวปริ่มน้ำย้ำสมัย โน่นก็ชั่วนี่ก็ชังจะหวังใคร? เรื่องเก่าไป..ใหม่เข้า เน่าเหมือนเดิม...
24 กุมภาพันธ์ 2550 17:49 น. - comment id 662266
บนสังเวียนเวทีไร้พี่เลี้ยง จำต้องเสี่ยงด้วยตนบนสนาม หลากหลายเรื่องมากมายให้ติดตาม บนนิยามปริศนาคำว่า" คน " แรกกำเนิดเกิดมาเป็นมนุษย์ ถือสมมุติดั่งละครสะท้อนผล ภาพมายาคือม่านบันดาลดล แสดงตนตามบทกำหนดมา โลกนี้คือโรงละครย้อนให้เห็น คนที่เล่นคือเราเฝ้าค้นหา เกมมนุษย์ขันแข่งแย่งบีฑา ปรารถนาเส้นชัยให้แก่ตน ใครกล้าแกร่งอยู่ได้ในโลกนี้ จึงชิงดีชิงเด่นทุกแห่งหน เห็นแก่ตัวทั่วไปในสกล โลกร้อนรนเพราะกิเลสเหตุนำพา ฉันคนนี้แพ้พ่ายเบื่อหน่ายโลก หวังสร่างโศกจึงคิดสั้นหนีปัญหา เบื่อต่อสู้ดิ้นรนจนปัญญา ใจอ่อนล้าอ่อนแอแพ้สังเวียน หลากปัญหาที่เรานี้มิได้ก่อ ทนทุกข์ท้อเต็มกลืนจนคลื่นเหียน สางไม่จบลบไม่สิ้นดิ้นจนเอียน ยังวนเวียนรุมเร้าเผาผลาญใจ
24 กุมภาพันธ์ 2550 20:23 น. - comment id 662282
โลกละครย้อนยุคเสพสุขสันต์ ความจริงนั้นใช่สวยสดงามงดหวาน มีสุขเศร้าเคล้าตรมเจ็บซมซาน ทุกข์เผาผลาญเยี่ยมเยือนเหมือนเพื่อนตาย ละครรักน้ำเน่าเศร้าหรือสุข คนดูทุกข์น้ำตาไหลไม่ขาดสาย ลุ้นแต่ต้นจนจบจุดฉากสุดท้าย คนพาลพ่ายแพ้ภัยใช่ละคร โลกความจริงหญิงชายต่างวายวุ่น ทั้งฉันคุณเจอเล่ห์ร้ายหมายหลอกหลอน ต้องฝ่าฟันมั่นใจมิไหวคลอน ทุกบทตอนของชีวิตลิขิตลวง.
24 กุมภาพันธ์ 2550 22:29 น. - comment id 662318
โรงละครใหญ่เลยครับ มีทุกสิ่งให้ดู ให้เห็น ทุกวัน มีเรื่องเกิดขึ้นให้เรียนรู้ตลอด
25 กุมภาพันธ์ 2550 01:52 น. - comment id 662343
ละครดี มีคำสอน ตอนใกล้จบ ให้ค้นพบ สัจธรรม นำเสนอ เป็นคนดู อย่าเพียงพิศ จิตเผลอเรอ ได้พบเจอ นำไปคิอ พินิจความสวัสดีค่ะคุณ 4444 .. ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยม...ละครดีมีคำสอนค่ะ
25 กุมภาพันธ์ 2550 01:54 น. - comment id 662344
ละครใหม่ ละครเก่า เขายอกย้อน บางครั้งซ่อน เงื่อนงำ ทำสงสัย จะสร้างเรื่อง สร้างราว เป็นข่าวไป มีอะไร ใรละคร ให้ย้อนดูยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
25 กุมภาพันธ์ 2550 02:04 น. - comment id 662345
เป็นมนุษย์ สุดประเสริฐ เลิศดีแล้ว ดั่งดวงแก้ว แวววาว พราวแสงใส ตัดกิเลส เวทมนต์ ให้พ้นไป อยู่ที่ใจ ใครทำได้ ในความดี ใจสะอาด ใจสว่าง ใจสงบ ถ้าทำครบ ครวญใคร่ ไม่หมองศรี หยุดดิ้นรน เข่นฆ่า ตามราวี โลกคงมี สันติธรรม นำเส้นทางชอบบทกลอนคุณมากเลยค่ะ
25 กุมภาพันธ์ 2550 02:09 น. - comment id 662346
โลกละคร ตอนสำคัญ นั้นตอนจบ ทุกคนพบ สุขสันต์ ดูหรรษา แต่โลกจริง กลิ้งไป ในบางครา ไม่รู้ว่า จบอย่างไร ในบั้นปลาย จึงอย่ามัว ประมาทเมา จนเขลาอยู่ เร่งกอบกู้ สร้างกรรมดี อย่าหนีหาย สะสมธรรม นำหน้า ท้าใจกาย จุดสุดท้าย คือนิพพาน ที่ท่านรอ
25 กุมภาพันธ์ 2550 02:13 น. - comment id 662347
สวัสดีค่ะอัสสุ
25 กุมภาพันธ์ 2550 06:05 น. - comment id 662385
มองเบื้องขวา นั่นคือ แผ่นฟ้ากว้าง มองย้อนหลัง ใช่สิ ขุนเขาใหญ่ มองข้างซ้าย อืมมม เห็นเป็นป่าไพร มองหน้าไป อืมมช่างเงียบเหงา เปล่าเดียวดาย นี้คือโรงละครฉัน ในชาตินี้ โรงละครที่ อ้างว้าง และห่างหาย ฉันเล่นบท ความความชาชิน กัดกินใจ ผู้กำกับ ฉันช่าไร้ ใจปราณี อืมมมมมม...เกี่ยวกันมัยเนี้ย อิอิ..............กลอนพาไปจ้า ปราณรวี
25 กุมภาพันธ์ 2550 07:41 น. - comment id 662396
เห็นด้วย...โลกคือละครโรงใหญ่... ที่มีชตาเป็นตัวกำหนด...ไม่มีบทแน่นอน..
25 กุมภาพันธ์ 2550 10:00 น. - comment id 662414
โลกนี้คือละคร ฉากตอนสุดยิ่งใหญ่ ทุกผู้แสดงไป บทในชีวิตตน
25 กุมภาพันธ์ 2550 12:25 น. - comment id 662465
โรงละครโรงใหญ่โลกใบนี้ ล้วนมากมีตัวละครย้อนให้เห็น บทและบาทที่เราเฝ้าจะเป็น โลกที่เห็น..คือความคิด ลิขิตเอง .. บทบาทของตัวละคร ย่อมแตกต่างกัน ขอให้ดำเนินบทบาทของตัวเอง ตามหน้าที่ ที่ควรจะเป็น คิดถึงนะน้อง ป.
25 กุมภาพันธ์ 2550 14:02 น. - comment id 662484
สวัสดีค่ะเพตรา
25 กุมภาพันธ์ 2550 14:04 น. - comment id 662486
สวัสดีค่ะคุณบิ๊ก
25 กุมภาพันธ์ 2550 14:11 น. - comment id 662487
สวัสดีค่ะคุณคอนพูทน
25 กุมภาพันธ์ 2550 14:12 น. - comment id 662488
หวัดดีค่ะพี่ครูพิมของ ป.
26 กุมภาพันธ์ 2550 11:32 น. - comment id 662716
ขอซาแดงด้วยคนน๊ะ หุหุ ขอบทนางมารร้ายหล่ะกันแบบ my sassy girl อ่ะจ้า....ชีวิตฉัน ... ชีวิตฝันนั้นห่างไกล ไม่สดสวยหรือยิ่งใหญ่อย่างใครเขา แค่เพียงพอต่อชีวิตที่คิดเอา ละครก็ไม่เศร้าเพราะกิเลสเร้าจนเกินตัว ........................ อิอิ โลกของเจนอ่ะมันก้อวุ่นวายเหมือนกันอ่ะจ้า แต่ก้อเรียบๆๆไม่หวือหวา จะว่าเป็นชีวิตแบบบ้านๆๆก้อคงได้อ่ะนะ
26 กุมภาพันธ์ 2550 23:55 น. - comment id 663018
แวะมาดูละครรอบดึกค่ะ ฝันดีนะคะ
10 มีนาคม 2550 08:02 น. - comment id 668393
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
