ยำใหญ่แห่งชีวิต...จานที่ ๒

tiki

เร่ร่อนวกมาจากหน้าบ้าน
มองดูคล้ายสำราญกว่าคนไหน
ที่แท้วิ่งฉลุยกระจุยไกล
หอบกระจาดเดียดกาดใกล้ให้วุ่นวาย
    ก่อนหน้านั้นวิ่งเตลิดเปิดจากกรุง
จากที่ยุ่งรถซ่อมตรอมใจหมาย
ควักปึกหนาแบงก์พันซ๋อมกันตาย
ทำละม้ายเศรษฐีหนี้รุงรัง
    แต่ก็ผ่านไปวันวันอย่างนั้นดอก
ชีวิตยังเดินตรอกผ่านคอกขัง
เป็นทายาทมรดกพกสตังค์
ผ่านริ้วรอยประดังเฉียดซังเต
   ผ่านมาเหมือนยำใหญ่ในชีวิต
ฟ้าลิขิต "พอเพียง" เยี่ยงหักเห
มาอยู่เรือน ไม้เก่า เหงาจำเจ
จากตระกูล แสนเท่ จำจืดจาง
    คำนึงถึงวันเก่าวัยเยาว์นั้น
คิดถึงวันพ่อแม่มิบาดหมาง
วันที่เราสนุกนิรันดร์ฝันรายทาง
แล้วทุกอย่างกลับสลายจากสายตา
     เหลือชีวิตหนึ่งนี้พอดีแท้
ที่ดินพ่อที่ดินแม่ชะแง้หา
เหลือหนึ่งที่จมน้ำต่ำคาตา
เหลือบ้านเก่ารังหนาปลวกฝาเรือน
     ที่ใต้ถุนเคืองขุ่นกับฝูงยุง
ที่หมายมุ่งบินตอมล้อมราวเถื่อน
ซื้อเครื่องดักยุงมาเพียงสองเดือน
ได้ยุงเกลื่อนเลี้ยงปลา..หนาเป็นตัน
    เสียงเปาแปะตียุงลั่นทุ่งท้อง
หัวเราะก้อง ถือศีล แล้วเย้ยหยัน
ขึ้นศีลหนึ่ง "ฆ่ายุง" มุ่งรายวัน
ศีลอีกสี่  พร้อมกัน หรุบหน้าลง
    ฟ้าพิโรธ โกรธข้าฯ แต่คราไหน
ช่วยตอบให้ กระจ่าง อย่างประสงค์
อย่าปล่อยข้าฯ มีชะตา มิมั่นคง
อีกกี่ปี ปลดปลง  จะจากจร
    มีทั้งขึ้น ทั้งลง ทั้งโด่งฟ้า
มีทุกอย่าง ทุกท่า ฝ่าสิงขร
มีมุดดิน ว่ายน้ำ ดื่มด่ำกลอน
ชีวิตข้าฯ เหมือนละคร..มิรู้วาย
      นั่งหัวร่อ หน้าจอ อย่างครึกครื้น
ลืมสะอื้นวันเก่า เศร้าใจหาย
คิดแต่บท "ชั่งมัน" จนวันตาย
ขอวิญญาณ สุดท้าย..สงบเย็น
วันนี้
ว่าจะเขียนเรื่องหนังสือพระ สองเล่มที่รอคิวพิมพ์อยู่
แต่กลับมาเขียนบทชีวิตตัวเองที่แม้เจ้าของชีวิต
ก็ยังสับสน เลยเตลิดมาเป็นบทกลอนสะท้อนหัวใจ
อีกครั้ง .
.ทายาทตระกูลใหญ่ อยู่ในทะเลชีวิต
ว่ายไปไม่รู้คิด  ..ว่าจะติดที่เกาะไหน.."
เหมือนคนติดเกาะ..หาทางออกไม่เจอ
ทำงานไปวันวันจะได้ลืม ลืม อะไร 
อย่างน้อย ก็ลืม ความหลังครั้งยิ่งใหญ่อลังการ
นั้นลงได้ ลืมเสียเถิด..แล้วจงอยู่อย่างพอเพียง
สู่ภพใหม่ที่รออยู่เบื้องหน้า...
tiki_ทิกิ
รำพึงถึงวันที่ผ่านไป..ในยำใหญ่แห่งชีวิต
๒๓:๔๐ คืนพระอาทิตย์ตรุษจีนแห่งประเทศไทยเชื้อสายจีน
เรือนไม้เก่าเก่าแห่งนนทบุรี  ที่ยุงเกลื่อนแห่ล้อมหน้าหลัง
อะโฮ้ย