สี่ปี...กับปริญญาตรี..กับน้ำตาพ่อ...แม่..

วิภาวดี

เด็กบ้านนอก            คนนี้               สู้ชีวิต
มีความคิด                 คนึง               แสวงหา
วิชาการ                    มุ่งมั่น             ปริญญา
ก้าวเข้ามา                เมืองหลวง       สวงสวรรค์
แล้วถึงวัน                 ยืนงง             ที่หน้ามอ.
ใครกันหนอ              ขวักไขว่         เดินไปมา
ไม่รู้จัก                     ไม่กล้าทัก       ตามคิดกว่า
ฉันนี้หนา                 งงไป              สับสนจริง
คิดเกรงกริ่ง              อยู่นาน          จนลืมกลัว
เลยไปมั่ว                 กับเขา            ที่คณะ
นิติศาสตร์                กฏหมาย         คนมากน่ะ
ฉันคิดจะ                 เรียนจบ          เป็นนายคน
เลิกสับสน                 สมัครเสร็จ      เริ่มเรียนต่อ
บอกคุณพ่อ               คุณแม่             ลูกคนนี้
จะตั้งใจ                    สำเร็จ             ในชั้นปี
คุณพ่อนี้                   บอกว่า            เรียนต่อไป
เริ่มแกว่งไกว           เรียนไป          สอบตกมาก
นี่มันยาก                  ไม่ง่าย             อย่างคนบอก
ฉันงันงก                   ตั้งสติ              ไม่นอกคอก
เหมือนจับหอก          แทงตรง           ที่จุดหมาย
เหมือนอยู่ปลาย         ผาชัน               หุบเหวลึก
ฉันเริ่มนึก                หาทาง               ศึกษาจบ
หาเทคนิค                 หาช่อง               หาจนพบ
เลยเหมือนกบ           โดดสูง               พุ่งลิ่วพลัน
คุณพ่อนั้น                 ดีใจ                   ลูกพ่อจบ
คุณแม่พบ                ความสุข              เหมือนลูกนั้น
ฉันเรียนจบ             สี่ปี                      กำหนดพลัน
น้ำตากลั้น                หยดริน               ที่ปริญญา
อีกหนึ่งปี                  ทำดี                    ให้พ่อแม่
ฉันเริ่มแส่               เรียนเนติฯ          อีกปีหนึ่ง
เรียนเคร่งเครียด    จบได้                  ตามใจถึง
น้ำตาซึม                  พ่อแม่กอด          ฉันร้องไห้.....