ปวดใจ....เพราะใกล้เกิน

ลายดินสอ

ก็แค่ความรูสึกพิเศษพิเศษ
ถึงแม้ว่าเหตุจะเกิดจากความเหงา
ไม่เคยมีอะไรเกินเลยระหว่างเรา
แค่เพื่อนรัก เพื่อนเมา..เพื่อนเราเท่านั้นเอง
กอดคอกันในวันที่อ่อนล้า
อยู่ตรงหน้า เมื่อปัญหามาข่มเหง
ดูหนังกัน  วันที่ต่างคน  เหลือแค่ตัวเอง
เราครื้นเครง..นั่งร้องเพลง..สบายใจ
ชายกับหญิงจะเป็นเพื่อนกันได้นานแค่ไหนนะ
ถ้าอุดมการณ์ผิดไปล่ะ คำว่าเพื่อนจะบิดเบือนมากไปไหม
สถานะถ้าเปลี่ยนได้..เธอกับฉันจะกลายเป็นอะไร
ใครจะรับประกันได้ ถ้าเราเปิดใจ..ให้กัน
จะมีใครให้กอดคอ ในวันอ่อนล้า
ใครกันให้คำปรึกษา ถ้าคนตรงหน้าแปรผัน
เข้าโรงหนัง ใครจะกล้าพาดขาใส่กัน
กินก๋วยเตี๋ยวท่าพระจัน...ไม่จ่ายตัง..ใครนะใคร
เดินตากฝน นอนกรน ขยี้ผมเผ้า
เชือกรองเท้า นายกล้าผูก...ให้เราใส่
รองเท้าเรา นายกล้าเช็ด... ให้เราใช้
ทรงผมนาย..นายกล้าตัด ตามใจเรา
ถ้าเปลี่ยนไป..ไม่เหมือน..ก่อนหน้า
ไม่สบตา..แล้วหันหน้าหาความเหงา
สร้างน้ำแข็ง บนถนนมิตรภาพของพวกเรา
แบบนี้?ฉันไม่เอา...อยากให้เราเป็นเพื่อน(รัก)กันเหมือนเดิม
..........สิ่งที่เดาอาจไม่ใช่
.......................สิ่งที่เห็นอาจไม่รู้
.............................................สิ่งที่เป็นอาจไม่ได้มีอยู่
                                            ใช่..ว่า..รู้..อยู่