กลอนสุดท้าย..แด่รักแท้...

ต้นไม้ของอ่วง

วันก็ผ่าน กาลก็พราก จากกันแล้ว
ได้ยินแว่ว เสียงวันวาน ยังหวามไหว
โอ้เอยรัก สุดที่รัก หักห้ามใจ
น้ำใสใส เอิบอาบแก้ม แย้มน้ำตา
พรากกันนาน ห่างกันไกล ยังไม่สิ้น
ยังโรยริน กลิ่นสัมพันธ์ ยังห่วงหา
เคยฝากรัก ความคิดถึง ลมนำพา
ห้วงเสน่หา วาจาหวาน ซาบซ่านใจ
บุญหรือกรรม สองเราทำ ร่วมกันสร้าง
บุญคงร้าง กรรมคงหนัก พรากรักไซร้
ถึงรักมาก กรรมก็มาก ลำบากใจ
ถึงห่วงใย ก็ต้องพราก จากลากัน
ยอมรับสิ้น ผลของกรรม เคยทำก่อ
แม้นทดท้อ จะไม่ถอย คอยสร้างสรรค์
หวังผลนี้  ต่อชีพหน้า ได้รางวัล
ได้รักนั้น ฉันคู่เธอ ครองคู่เคียง
กอ่นจะสิ้น สูญสัญญา ให้อาสัญ
ขอเธอนั้น ฟังฉันนี้ ในสุ้มเสียง
ถ้อยคำหวาน เมื่อวันวาน เคยร้อยเรียง
ในสำเนียง ใช่เพียงเพราะ มีความหมาย
จำได้ไหม ใครคนนี้ เคยพร่ำสอน
จะกินนอน ใครพร่ำบ่น ให้ขวนขวาย
จำได้ไหม เสื้อผ้าผม ทั้งใจกาย
ใครวุ่นวาย บอกโน่นนี่ สารพัน
มาวันนี้ คงไม่มี ฉันอีกแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว ทำโมโห ให้หุนหัน
หรือห่วงหวง ห้ามโน่นนี่ คอยกีดกัน
ฟุ้งความฝัน เธอคอยฟัง เมื่อวันวาน
วันก็ผ่าน กาลก็พราก จากกันแล้ว
ดุจดั่งแก้ว มีรอยร้าว ก็อวสาน
จากวันนี้ จากด้วยรัก ยิ่งยืนนาน
หากพบพาน ชาติหน้านั้น คงได้เคียง
สำเนียงเพราะ เสนาะขาน ตำนานรัก
เศร้าโศกนัก พร่ำคำรัก กระแสเสียง
โอ้เอยรัก หากเคยรัก ร้อยรักเรียง
ขอมีเพียง รอยรักแท้ แน่แนบใจ ...