เมื่อเดียวดาย...
ต้นไม้ของอ่วง
ยะเยือกเย็น กายใจ ให้หนาวสั่น
ฝนตกลั่น เสียงฟ้าร้อง น้ำตาไหล
โดดเดี่ยว ดั่งเวิ้งฟ้า กว้างแสนไกล
เดียวดาย ดั่งกายใจ ไหม้มอดมน...
กี่ครั้งเคย พร่ำรัก บอกคำหวาน
กี่วันวาน เคยใกล้ชิด ทุกแห่งหน
กี่ครั้งหนอ รักเรา เคยทานทน
กี่ครั้งฝน ฝึกใจ ให้สมานมั่น
แต่รักจบ ลบคำ สัญญานั้น
ที่บากบั่น ครั้นร้าง ก็จางหาย
สองใจแยก วันนี้ ก็สองกาย
ก่อนนั้นคล้าย สองกาย มีใจเดียว
เหลือเพียงหนึ่ง โยกโอน โดนลมพัด
เคยแข็งขัด มีคู่ แสนหนักเหนียว
มาวันนี้ เพียงหนึ่งกาย ใจหนึ่งเดียว
ดั่งรวงเรียว แค่ลมพัด ก็พัดพัง...