กุหลาบขาว....อาจารย์และเพื่อนของฉัน

วิภาวดี

แรกเริ่มนั้น  ใจประหวั่น แสนพรั่นพรึง
มือเริ่มตรึง   อยู่กับที่  อักษรหาย
เข้าโพเอ็ม  อ่านกลอนไป  ใจกลับกลาย
ความเศร้าหาย  ความหมายดี นี่คือกลอน
ฉันเริ่มกล้า  ที่จะเอ่ย ปรึกษาเพื่อน
ทั้งที่เหนื่อย เกินไป  กับตัวฉัน
แต่งกลอนไป อ่านไม่ได้รส  สัปรดกัน
โอ้ตัวฉัน  ทำเยี่ยงไร  ช่วยบอกที
เพื่อนของฉัน  แสนดี  มีน้ำใจ
ไม่ใกล้ไกล  ในโพเอ็ม  นี่แหละหนา
งามโสภา  งามน้ำใจ  ละลานตา
ชื่อนั้นหนา  "กุหลาบขาว"  เจ้านักกลอน
ในตอนแรก  นึกว่าเธอ  ไม่อยากสอน
แม่นักกลอน  คงไม่สน  คนอย่างฉัน
คิดไปเอง  เออเอง  อย่างไรกัน
"กุหลาบขาว"นั้น  เธอสอนสั่ง  อย่างตั้งใจ
ในตอนนี้  พอแต่งได้  อาจารย์ยิ้ม
ใจกลุ้มกลิ้ม  ดีใจ  ฉันเริ่มกล้า
เขียนแต่งกลอน  พออ่านได้  ใจเริ่มมา
ยืนบนผา  ยิ้มคนเดียว ชื่นใจจัง
โอ้ละหนอ  ฉันได้คิด  ความดีนั้น
มีให้กัน  ด้วยน้ำใจ  ใช่เงินตรา
งามเกินกว่า  สิ่งใดใด  ในโลกหล้า
อาจารย์จ๋า  ศิษย์นี้ย้ำ  จักจดจำ
เธอนั้นงาม  เพริศพริ้ง   เกินใดยิ่ง
เกินทุกสิ่ง   ที่งดงาม      น้ำใจพา
งามใจกาย   สุดเปรียบเปรย   พรรณา
ใจนี่หนา      อาจารย์ฉัน       "กุหลาบขาว"เอย