เสียงของความเงียบ.....

กุมภ์

ในลมหนาวฟ้าสกาวดาวระยิบ
เสียงกระซิบในสายลมพรมห่มขวัญ
เป็นความเงียบเปรียบประหนึ่งของกำนัล
รำเพยฝัน..รำพันหวน..นวลคำนึง........
เป็นความห่างเป็นความต่างที่สัมผัส
ดูแจ่มชัดในสายลมที่พรมถึง
มองไม่เห็นฟังไม่ออกแต่ตราตรึง
นวลคำนึงยังไม่ครึ่งของความเงียบ
ความเป็นไปของคนไกลดูเฉยนิ่ง
แต่ทุกสิ่งดำเนินอยู่อย่างราบเรียบ
เสียงระรัวของหัวใจยากจะเปรียบ
เศษส่วนเงียบกับทำนองของหัวใจ
นวลคำนึงถึงภูไพรไกลสุดฟ้า
สุดสายตามิอาจพบจบตรงไหน
เป็นรอยต่อความรู้สึกว่าห่วงใย
อย่าหลงไปเที่ยวสืบค้นอาจหลงทาง
ปล่อยสายลมห่มความเงียบดั่งเก่าก่อน
อย่าเร่งร้อนทอดถอนใจจนหม่นหมาง
ในความเงียบมีเสียงลมพรมบอกทาง
รำเพยบางคล้ายอ้างว้างเพียงลำพัง
ความคิดถึงห้วงคะนึงนั้นไร้เสียง
อาจเหลือเพียงเสียงสะท้อนแต่หนหลัง
ภาพคนไกลดูลางเลือนไม่จีรัง
กลับฝากฝังรอยอาธรอยู่ภายใน
ฟังลมกล่อมละมุนอ่อนตอนแดดสาย
อบอุ่นคล้ายอาบหัวใจให้สดใส
ภาษาลมห่มความเงียบมาปลอบใจ
สำเนียงไดไม่สำคัญสักสำเนียง
เพียงความเงียบเปรียบประหนึ่งครึ่งโลกร้าง
อาจอ้างว้างจนเคว้งคว้างเพราะหลงเสียง
ระวังตัวและหัวใจเสียงแค่เพียง
สรรพสำเนียงเพียงปรุงแต่งภาพมายา
ภาษาใจไร้สำเนียงภาษาสื่อ
หากยึดถือคงได้เพียงเสียงภาษา
ความใสซื่อสื่อถึงใจไร้มายา
เพียงหลับตาแม้เงียบกว่า...ทว่า...เข้าใจ........