ม้านั่งผู้อ่อนไหว กับ โคมไฟช่างเหงา

++ตังเม++

ลาลับดับแล้วตะวันจ้า
โคมไฟจ๋าเจ้าหนีหน้าอยู่แห่งไหน
เห็นหรือเปล่าว่าจันทราก็ลาไกล
แล้วจะหาแสงอื่นใดในค่ำคืน
ฉัน "ม้านั่ง" รอฟังคำตอบเจ้า
รอด้วยใจเปลี่ยวเหงา เผ้าทนฝืน
เป็นเพราะเหนื่อยอ่อนล้าที่หยัดยืน
หรือเป็นเหตุผลอื่นอีกหมื่นพัน
ที่เจ้าทิ้ง กฎเกณฑ์ ละหน้าที่
ไม่ปันแบ่งแสงที่มีให้กับฉัน
รวมทั้งอีกหนึ่งหน้าที่ที่สำคัญ
ว่าเราเป็น  "เพื่อน" กันคำสัญญา
กลับมานะ กลับมาทำหน้าที่เจ้า
ม้านั่งพร้อมจะแบ่งเบาความอ่อนล้า
ขอเพียงเจ้าเรียนรู้   และเปิดตา
ว่าคนเรามีมากกว่าภาระเดียว  
  

-`๏-G e n i 3-`๏-  
,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_

ตะวันดับลับลงตรงขอบฟ้า
ม้านั่งจ๋าข้าไร้ใครแลเหลียว
มองจันทราก็คลาไคลไร้คมเคียว
จะปล่อยใจลดเลี้ยวก็เปลี่ยวเลือน
ฉัน "โคมไฟ"  อยากขอโทษด้วยโฉดเขลา
ที่ทิ้งเจ้าไม่มาพบแสร้งกลบเกลื่อน
เพราะเหตุผลงี่เง่าเข้าบิดเบือน
จึงแปดเปื้อนอารมณ์แห่งตมเลน
แม้ภาระ  หน้าที่  มีเท่าไหร่
ความขุ่นใจมันข้องขังรั้งให้เห็น
ลืมแม้คำเอื้อนเอ่ยที่เคยเป็น
ปล่อยเจ้านอนหนาวเย็นแล้วเผ่นไป
ในวันนี้ขอกลับมาอีกคราหนึ่ง
มารื้อฟื้นความซึ้งซึ่งสดใส
มาอยู่เรียงเคียงข้างไม่ร้างไกล
มาเป็นเพื่อนเจ้าไป..ตลอดกาล

 ++ตังเม++ 
-`๏- + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + =  -`๏-