** นี่นะหรือคือรัก **

แก้วประเสริฐ

             **  นี่นะหรือคือรัก  **
     ไม่มั่นใจในรัก                 แต่ก็ชักไม่แน่ใจ
คิดถึงอยู่ร่ำไป                       เหตุไฉนใจใฝ่เพ้อ
                โลดร่ำร้องปองไว้สู่ในห้วง
          เกิดเป็นบ่วงผูกพันแก่ฉันเสมอ
          นอนยืนนั่งเช้าเย็นใคร่เห็นเธอ
          สิ่งพร่ำเพ้อละเมอฝันสุดรัญจวน
     ราตรีนี้พิศเพี้ยง                  เคียงเธอ
ฝันใฝ่ไห่ละเมอ                       ค่ำเช้า
สมรรักหักอกเพ้อ                    รัดห่วง   จริงนา
ยากยิ่งอิงแนบเข้า                    ตรึงไว้ในใจฯ
     สวาสดิ์สุดผุดผาดไว้            ยอดหญิง
เอมอิ่มสุดระวิง                        รักเร้า
ปั่นป่วนหวนใจจริง                    ยากยิ่ง   ใฝ่ปอง
สองแขนยากสวมเจ้า                 เหลือไว้เชยดินฯ
                ลมรักหนอพอฝันรำพันสร้าง
             มิกระจ่างดั่งใจที่ใฝ่หา
             เหลือเพียงจินต์ทบทวนมิหวนมา
             ยากไขว่คว้ามาปองสนองเรา
     รักนี้หนอพอถวิล                ใยสร้างชีวินให้ปั่นป่วน
หวังคอยแม่เนื้อนวล                ยากจะหวนเธอกลับมา
     สิ้นแล้วหรือสิ่งรัก                แต่ใจรักมาใฝ่หา
คงไว้ในเจตนา                        กาลเวลาไม่รอเรา
           พูนเทวษเจตนาสิ้น              รัญจวน   จริงเอย
ยากยิ่งใฝ่กลับชวน                          แด่น้อง
สองตามิอาจหวน                             คืนสู่   สบนา
หวังส่งใจหมายจ้อง                          ฝากไว้ใฝ่ถวิลฯ
               รักนี้ไม่กลับคืน                 แสนสะอื้นทุกคืนหา
เหลือไว้เพียงน้ำตา                           กาลเวลาหวังมาครอง
จิตต์เราเฝ้าฝันหา                             หยาดน้ำตากลับมาสนอง
                คงไว้ในใจปอง                 ยากสนองเสียแล้วเรา
สิ้นรักยามขลาดเขลา                        ดุจดังเต่าเฝ้ารอหวน
กระต่ายน้อยน้ำตาล่วง                     แต่ยังหวงดวงจันทรา
                    อกหนออกอกเราเฝ้าถวิล
                    ดวงใจจินต์สิ้นรักแต่มักหวน
                    หวังเพียงคิดถนอมแม่เนื้อนวล
                    สร้างปั่นป่วนคงไว้เพียงใยปม
                          กระแสร์รักหักสวาสดิ์คลาดครานี้
                     ยังจะมีใครบ้างมาสร้างสม
                     เห็นจะเหลือเพียงไว้ในโคลนตม
                     กระแสร์ลมเฉลยไว้ใยล่วงโรย
                          โอ้อนาถเหลือแล้วแก้วตาเอ๋ย
                      สิ่งที่เคยพรอดพร่ำกลับร่ำโหย
                      หนาวนี้หนอสิ้นหายมิได้โปรย
                      เพียงลมโชยอกอนาถพลาดรักนี้
                           นี่นะหรือคือรักมักหอมหวน
                      ใยมาป่วนล้วนพังกระมังนี่
                       เมื่อก่อนนี้ฝากไว้ไม่รอรี
                       มาบัดนี้มีใหม่ให้แรมลา
                            แหงนมองฟ้าคราใดสุดให้เศร้า
                       เหลือแต่เราเฝ้าถวิลจินต์หวนหา
                       น้ำค้างหยาดชโลมบ่มน้ำตา
                       โอ้วาสนามีรักมักแหลกลาญ
                             เปรียบกระต่ายคอยโสมโน้มใจหลั่ง
                        ต้องมาพังดั่งสิ้นจินต์ถูกผลาญ
                        คอยชะแง้แลหาทุกวันวาร
                        จวบจนกาลแปรเปลี่ยนมิเวียนคืน.
                                   ***  แก้วประเสริฐ.  ***