จอมจักรพรรดินเรศวรมหาราช

นพบวรนครพิงค์

อยุธยาเคยโศกวิโยคสิ้น
                            เมืองมลทินเมื่อมารผลาญชนเศร้าหมอง
                            สิ้นศักดิ์ศรีมีกษัตริย์ใต้บาททอง
                            หงสาครองสิ้นแผ่นดินเอกราชอันภูมิใจ
                                  แต่แล้วดุจสวรรค์บันดาลให้
                            องค์ทรงชัยอวตารปราบยุคเข็ญ
                            นเรศวรประสูติมุ่งบำเพ็ญ
                            เพื่อจะเป็นพระผู้กู้ปฐพี
                                 ธ ทรงนอนผืนป่าใช่วังหรู
                            รบศัตรูมากมายมิรู้สิ้น
                            ปราบศัตรูทุกทิศานามระบิล
                            ริปูยินใจสลายดุจวายปราณ
                                นำเอกราชคืนชาติชนเป็นสุข
                            อุปราชาขุนมอญซบขาดด้าวดิ้น
                            พระเกียรติพระเกริกก้องนามระบิล
                            ทั่วธานินทร์สยบอำนาจพระบารมี
                                 จนวาระสุดท้ายพระชนม์ชีพ
                            ธ เร่งรีบเข้าตีอังวะกล้า
                            จอมกษัตริย์สวรรคตในผืนป่า
                            ธ ตรัสว่ามุ่งอังวะต่อไปอย่าห่วงองค์
                                 ดำรงองค์ในสมรภูมิตลอดชีพ
                            พระชนม์ชีพจากไทยไปแล้วหนอ
                            ดวงวิญญาณคู่ไทยประดุจพ่อ
                            ผู้อยู่รอพิทักษ์ผืนแผ่นดิน
                                  อันอังคารสังขารของกูนี้
                             บัดนี้ผ่านสี่ร้อยปีหามีไม่
                             ถึงกายกูตัวกูจะจากไป
                             วิญญาณไซร้ยังอยู่คู่พวกมึง
                                  จักปกป้องขอบขัณฑสีมา
                             พระสยามเทวาบัญชาไว้
                             ไทยจะต้องคงนามความเป็นไทย
                             ไม่มีใครวิญญาณกูจะสู้เอง
                                 18 มกราลูกหลานจงจำไว้
                             วันแห่งองค์พระทรงชัยปราบยุคเข็ญ
                             ธ ดำร้อนก่อสร้างความร่มเย็น
                             ไทยอยู่เย็น 400 ปี มิลืมลง