โลกมีอยู่ทั้งใบไม่เห็นโลก โลกจึงโศกมืดมนและหม่นหมอง โลกมีอยู่ทั้งใบไม่ตามตรอง ใจจึงไม่แหงนมองเพลงใบไม้ ฟ้าคลี่ขวางขึงไว้ไม่เห็นฟ้า ฟ้าจึงหนาวด้วยน้ำตาดาวร่ำไห้ ยามอรุณฉายทองผ่องอำไพ ตาจึงมืดบอดไปไม่เห็นวัน ตัวยืนอยู่ตรงไหนในโลกหล้า ใต้ต้นไม้ ? ใต้ท้องฟ้า ? กลางคืนพรั่น ? เห็นแต่ตนโตใหญ่ในโลกนั้น จึงไม่ทันได้เห็นความเป็นจริง โลกมีอยู่ทั้งใบกว้างใหญ่นัก มีดอกไม้ทายทักทุกก้าววิ่ง มีสายลม มีเงาไม้ให้พักพิง มีอยู่ทุกสรรพสิ่งเสมอมา มีสุข ทุกข์ เจ็บไข้ ในวันผ่าน ฟ้ายังขึง ฝนยังขาน ตะวันจ้า เพียงกระพริบลืมตื่นทั้งสองตา จะพบโลกโอฬารกว่าตัวของตน มีโลกอยู่ทั้งใบ ให้เห็นโลก ประโยชน์ใด พร่ำโศกว่าโลกหม่น โลกจะอบอุ่นไอในใจล้น หากเงี่ยฟังเสียงฝน....เพลงใบไม้
กะเรกะร่อน 4 ธ.ค. 2549 04:21 น. - ID 95823 
1401
1
0
5 ธันวาคม 2549 21:03 น. - comment id 633804
เป็นบทกลอนที่สื่อได้ไพเราะและมีความหมายที่ดีด้วยดิคะ..
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
