. จบมหาวิทยาลัยได้รับพระราชทานปริญญา พ่อแม่ พี่น้องญาติ เพื่อน แสดงความดีใจกันถ้วนหน้า ถ่ายรูปเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกเปิดย้อนดูวันเวลา ให้ใครได้รู้ว่ากูลูกชาวนา ชาวสวนจบปริญญาด้วยยางพารา ฉันเป็นแค่นักเตะฝุ่นเมือง เตะรองเท้าผ้าใบสีขาวจนกลายเป็นสีเหลือง เตะจนขาดผุพัง มานับไม่ถ้วนจนเปลือง แต่การหนีฝุ่นยิ่งหนีเท่าไหร่มันยิ่งเข้ารบกวนหาเรื่อง สมัครสอบแข่งขันเพื่อทำงานรับราชการ แล้วใครจะรู้ว่านั่นคือความหวังมหาศาล สมัครงานสายรัฐศาสตร์ กี่ครั้งแล้วเลยผ่าน แต่ความหวังคือพรุ่งนี้ ไม่ใช่เรื่องของเมื่อวาน เมื่อวงจรการทำงานเอกชนท่ามกลางกรุงเทพมหานคร ภาวะการเงินคือเงินเดือนชนเดือน หรือภาวะเงินรอยต่อระหว่งเดือนเกิดเงินขาด งบอาหารการกินก็ไม่เดินสะพัด เกิดความอึดอัดภายในใจ เกิดระยะไส้แห้ง ฉันยอมฉีกตัวเองจากกรุงเทพมหานคร คืนสู่ภูมิลำเนา ถิ่นอยู่บ้านเกิดเมืองนอน กลับไปทำนา,กรีดยางพารา,ทำไร่ไปพลางๆก่อน เฝ้ารอฉกฉวยแย่งชิงโอกาศเมื่อโชคจังหวะและเวลาเป็นใจให้เราต่อกร เมื่อใดที่ถึงวันนั้นความหวังและชัยชนะ.......................... ข้าฯจะประกาศก้องว่า..ข้าฯคือนักเตะฝุ่นผู้มีพรสวรรค์.................. 17 พฤศจิกายน 2549
2 ธันวาคม 2549 20:41 น. - comment id 633361
ไบ นักแตะฝุ่น..มีความสุขกับชีวิตตอนนี้มั้ย... บอกได้มั้ย ......บอกสิ่งที่เรียนมาหน่อย....ตรงกับสายงานจะได้บอกนะ รู้แค่ทางใต้ครับผม...
2 ธันวาคม 2549 21:21 น. - comment id 633364
ก็ยังพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ การเตะฝุ่นทำให้เกิดการเรียนรู้ พอใจในสิ่งที่เป็นแบบชาวนา ชาวสวน เพราะเรารู้ตัวดีมันต้องขึ้นอยู่กับโชค,ความสามารถโอกาศและเวลา และความทะเยอทะยานยังเต็มเปี่ยม อย่างเข้าใจ
2 ธันวาคม 2549 23:01 น. - comment id 633388
ขอให้ประสพความสำเร็จในอนาคตค่ะ...
3 ธันวาคม 2549 15:01 น. - comment id 633457
อย่าเพิ่งเตะฝุ่นหมดล่ะ เดี๋ยวคนอื่นๆ จะไม่มีอะไรทำ ...แบ่งๆ กันเตะ