ชีวิตของเรานั้นมันสั้นนัก มีพลัดพรากจากกันมีสุขขี มีร้องไห้มีความทุกข์มีเปรมปรี สิ่งเหล่านี้ที่คนเราล้วนได้เจอ แล้วมีไหมที่เรานั้นจะยอมรับ แต่ยิ่งกลับหลอกตัวเองอยู่เสมอ แม้ฉันเองก็คิดว่าอยู่ใกล้เธอ ทั้งที่มองไปแล้วไม่เจอใคร หากมัวคิดจิตใจยิ่งไหวอ่อน มองดูหมอนก็มีแต่หยดน้ำใส เป็นน้ำตาของคนที่ปวดใจ เพราะคิดถึงเธอมากมายเมื่อห่างกัน แล้วเธอล่ะบอกกันบ้างได้ไหม ว่าหัวใจเธอนั้นยังมีฉัน แม้เวลาผันผ่านไปนานวัน ความสัมพันธ์ของเรายังเหมือนเดิม ฉันรักเธอเสมอไม่เปลี่ยนแปลง