...คนธรรมดา...

ดาวแสงหม่น

ในวันเหงาเปล่าเปลี่ยว
เหมือนอยู่คนเดียนในโลกกว้าง
ชีวิตฉันดูอ้างว้าง
มันว่าง.......ว่าง เดียวดาย
     นั่งมองดาวบนท้องฟ้า
แล้วคิดว่ามันเหงาบ้างไหม
แล้วก็คิดว่าคงไม่
เพราะดวงดารามากมายบนนั้น
     ฉันตัดสินใจแทนได้อย่างไร
ก็เหมือนตัวฉันไงมีคนเคียงข้าง
แต่ก็รู้สึก...รู้สึกอ้างว้าง
เหมือนคนเคียงข้างไม่มี
     คงเพราะเราคงไปกันไม่ได้
คุยกันทีไร...ความรู้สึกใหม่ๆ ไม่เคยแทนที่
รัก...ห่วงใย...ใส่ใจ ไงคนดี
คงเป็นฉันเองที่ไม่เข้าใจ
     แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ
จะยังอยู่หรือ ต้องแยกทางกันจนได้
ก็คงเป็นที่ฉันอีกที่ขาดตกบกพร่องไป
ดูแลเธอไม่ได้อย่างที่เธอต้องการ
     ก็ไม่เป็นไรถ้าวันนั้นจะมาถึง
เพราะฉันคงซึ้งกับคำพูดที่เธอบอกผ่าน
ว่าเธอดูแลฉันอย่างดีมานานแสนนาน
แต่ที่ไม่ผ่านคือ...ตัวฉันเอง
     ดวงดาวจ๋า...
อยากมีเพื่อนเป็นคนธรรมดาบ้างไหม
คนที่พยายามแล้วที่จะทำทุกสิ่งให้ได้
แต่ก็บอกแล้วไง...ว่าแค่คนธรรมดา
     หรือฉันเป็นเพื่อนกับเธอไม่ได้
เพราะเธออยู่สูงเกินไปฉันเอื้อมไม่ถึง
เหมือนกันที่ฉันพยายามทำทุกสิ่งกับคน..คนหนึ่ง
แต่ยังไม่พอซึ่งที่...เขาต้องการ