เมื่อแรกเจอบุษบา

เก็จฐวา

@ เมื่อนั้น                              ระเด่นมนตรีเรืองศรี
เหลียวไปรับไหว้เทวี                         ภูมีดูนางไม่วางตา
งามจริงยิ่งเทพนิมิต                           ให้คิดเสียดายเป็นหนักหนา
เสโทไหลหลั่งทั้งกายา                         สะบัดปลายเกศาเนืองไป
กรกอดอนุชาก็ตกลง                          จะรู้สึกพระองค์ก็หาไม่
แต่เวียนจูบสียะตรายาใจ                   สำคัญพระทัยว่าเทวี
ความรักรุมจิตพิศวง                          จนลืมองค์ลืมอายนางโฉมศรี
ไม่เป็นอารมณ์สมประดี                      ภูมีหลงขับขึ้นฉับพลัน ฯ
          @ เจ้าเอยเจ้าดวงยิหวา           ดั่งหยาดฟ้ามาแต่กระยาหงัน
ได้เห็นโฉมฉายเสียดายครัน             ฉุกใจมิทันคิด  เอย ฯ
          @ สังคามาระตาโฉมเฉลา        ค่อยสั่นพระเพลาพลางสะกิด
หยิกเอาบาทบงสุ์พระทรงฤทธิ์             ภูวไนยได้คิดก็นิ่งไป ฯ
          @ เมื่อนั้น                              บุษบาเยาวยอดพิศมัย
ถวายบังคมลาคลาไคล                       คลานเข้าไปในม่านทอง ฯ
          @  เมื่อนั้น                             ระเด่นมนตรียิ่งหม่นหมอง
แลตามทรามวัยด้วยใจปอง                พลางร้องครวญขับขึ้นฉับไว ฯ
          @ เจ้าดวงยิหวาพี่                   เจ้าจะจรลีไปไหน
พี่จะอุ้มไปส่งนะดวงใจ                       ภูวไนยก็เคลื่อนองค์ เอย ฯ
          @ สังคามาระตาลอบสะกิด       เห็นทรงฤทธิ์เคลิ้มคลั่งกำลังหลง
จึงยึดข้อพระบาทไว้มั่นคง                  พระรู้องค์ได้คิดก็คืนมา ฯ
          @ เมื่อนั้น                              พระโฉมยงบอกองค์ขนิษฐา
เท้าพี่นี้เป็นเหน็บชา                          จะกลับกายาอย่ายึดไว้ ฯ
          @ บัดนั้น                                ฝูงนางกำนัลน้อยใหญ่
เห็นอิเหนากุเรปันฟั่นเฟือนไป          นางในสรวลแล้วก็บอกกัน
เมื่อกี้พระขับชมนาง                           ได้ยินบ้างหรือไม่นะสาวสวรรค์
พระจริตก็ผิดไปทุกอัน                        พระพักต์นั้นก็ซีดสลดไป
พระกรกอดพระกุมารก็เลื่อนลง           เสโทโซมองค์ลงหลั่งไหล
ดูทีทำนองจะต้องใจ                            จึงเคลิ้มไคล้ไม่เป็นสมประดี ฯ
                   ...........................๑@๑.............................