เธอเห็นฉันเป็นแค่คนแก้เหงา ในวันเศร้าเท่านั้นจึงมาหา พอฉันปลอบเธอหายคลายอุรา ก็หายหน้าเลือนรางเหมือนอย่างเคย กี่ครั้งแล้วหัวใจไม่อยากคิด ที่ถูกพิษความเจ็บเหน็บใจเอ๋ย เฝ้ารอแล้วรอเก้อเธอละเลย จนใจเฉยด้านชาในอารมณ์ แล้วหยดน้ำใสใสอาบใบหน้า บ่งบอกว่าเกินจะเก็บสะสม กับทุกข์ที่คิดมากจากอกตรม ร้องระงมอนาถแทบขาดใจ จึงฝากถ้อยอีกครั้งยังที่รัก และเธอจักเปิดสาส์นอ่านหรือไม่ ซึ่งย้ำบอกที่รักจ๋ามาเร็วไว ก่อนฉันได้ละโศกทิ้งโลกนี้! ..หนึ่งฤทัย..
1 พฤศจิกายน 2549 14:00 น. - comment id 622171
อย่าไปเพิ่งสละโศกนะคะ เดี๋ยวโลกร้องไห้
2 พฤศจิกายน 2549 11:38 น. - comment id 622584
โลกเรามีอยู่หลากหลายแง่มุมความคิด ใจคนเราก็หลากหลาย บางครั้งคนเราก็ลืมนึดถึงสิ่งที่ใกล้ตัว แต่เมื่อบางสิ่งบางอย่างข้างกายหายไป ก็จะมีความรู้สึกขาดหาย แล้วเมื่อนั้นเขาก็จะนึกถึงมัน และมองเห็นคุณค่าความสำคัญ ว่าได้ปล่อยสิ่งที่สำคัญไปจากชีวิตเสียแล้ว ........... ให้ความสำคัญกับตัวเราก่อน แล้วคนอื่นก็จะเห็นคุณค่าในตัวเราด้วย อย่าท้อแท้ จาเป็นกำลังใจให้นะคะ ....