ตะวันโพล้เพล้... ฉันนอนเปลมองทะเลร้องเพลง สุขใจเสียจริง...ท่ามกลางความคว้างเคว้ง มีเสียงลมกล่อมบรรเลงดนตรีในความเหงา ฟ้าสีแสดแสงแดดอุ่น ไอละมุนกำลังซุกซุนลับหายไปกับเหลี่ยมเขา ได้ยินเสียงนกกาขับขานมาแผ่วเบา ให้รับรู้เรื่องราวที่เป็นไป ตะวันหลับแล้วพระจันทร์ตื่น ดาวดาษดื่นเป็นหมื่นๆส่งประกายวิบไหว ฉันยังจมอยู่ริมหาดฟังเสียงคลื่นซัดสาด .....ให้ธรรมชาติผูกมัดใจ..... สิ่งเหล่านี้สร้างพลังให้ฉันสู้ต่อไป .........แม้ในวันใหม่จะไร้เธอ........
28 ตุลาคม 2549 23:50 น. - comment id 620698
มาเยี่ยมครับจากคนบ๊องส์ที่สมองไหวหวั่น อ่านกลอนพลันทำให้ฝันสุดคำนึงถึงเน๊อะ อิอิ แก้วประเสริฐ.
29 ตุลาคม 2549 08:51 น. - comment id 620727
มารับกำลังใจ เพราะตอนนี้อ่อนไหวยิ่ง ไร้คนแลจะรักจริง ขอบคุณน้ำใจให้อิงแอบมอบได้มา น้ำใจเยอะจัง
29 ตุลาคม 2549 21:19 น. - comment id 620900
กำลังอยากได้กำลังใจค่ะ