..๏ คีตจากแดนสรวง

อัลมิตรา

..๏ จากหยดหยาดสาดกระเซ็นเป็นเส้นสาย
ซึ่งโปรยปรายใสสะอาดดาษเวหา
หลากเรียงรายเรื่อยเรียงเพียงครั้งครา
ผันพลัดพรากจากฟ้าลาเมืองแมน
ช่างชุ่มฉ่ำยามต้องละอองฝน
บันดาลดลให้ชื่นระรื่นแสน
สายฝนโปรยทั่วถิ่นทั้งดินแดน
ต่างทดแทนให้พืชพันธุ์นั้นงดงาม 
สายวสันต์นั้นกระหน่ำทำนองพร้อม
ดั่งแวดล้อมดนตรีมีล้นหลาม
เสียงสูงต่ำย้ำพยางค์ต่างเนื้อความ
บอกเล่าตามท่วงเสนาะไพเราะเกิน
เช่นบรรเลงเพลงสวรรค์อันเลิศหล้า
พ้องภาษาเสียงผสานผ่านเขาเขิน
ตราบต้องไม้ใหญ่น้อยพลอยจำเริญ
ให้เพลิดเพลินเสมือนดั่งฟังดนตรี
เสียงสายฝนหล่นร่วงสู่ห้วงสินธุ์
ดั่งเสียงพิณกังสดาลซ่านสุขี
ซึ่งเร่งเร้าเพลาเพลงบรรเลงมี
เปี่ยมเปรมปรีดิ์ด้วยสดับเพราะจับใจ
แทรกสายลมผสมรับเยี่ยงขับขาน
ว่าแว่วหวานผ่านสะพัดเสียงชัดใส
ดั่งเมธีกวีปราชญ์เปรื่องปราดใด
มาเรียงร้อยถ้อยให้ตื่นใจจำ
เคยสูงลิ่วปลิวสู่หมู่พงหญ้า
ยังต้นกล้าหญ้าไทรให้ชื่นฉ่ำ
ทั้งกิ่งไผ่โอนเอนเช่นลำนำ
เริงระบำย้ำย้ายส่ายรูปทรง
เวิ้งหวีดหวิวลิ่วลู่หมู่พฤกษา
กบเขียดปลาระรื่นชมสมประสงค์
บ้างแหวกว่ายกระโจนจับกับปอปรง
แล้วดิ่งลงสนุกใจในคูคลอง 
ครั้นสิ้นสายพรายฝนบนเวหา
บังเกิดแสงวิจิตราโสภาผ่อง
แสงสุรีย์อุ่นวิไลให้เรืองรอง
นภาผองพร่างแพรวดั่งแก้วกานต์
หลากสีแสงแต่งฟ้าโสภานัก
ให้ประจักษ์อัจจิมา*มหาศาล
เป็นโค้งงามล้ำสิริรัศมิมาน*
ตราบเนิ่นนานชื่นชมสมอุรา ๚ะ๛