::กลิ่นหอมอ่อนกับวันเวลาเก่า::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

1.  หลังเลิกเรียนราวสี่โมงเกือบห้าโมงเย็น
     ผมเดินทางกลับบ้านอย่างช้า ๆ
     ถนนระหว่างจังหวัด  ตัดผ่านทุ่งนาสีเขียวอ่อน
     มองเห็นภูเขาสีฟ้าแกมเขียวอยู่ทางขวาตั้งแต่ออกนอกเมือง
     จนเกือบถึงบ้าน
      ก่อนนี้ผมคิดถึงแต่เรื่องอื่น
      หัวใจไม่ได้สัมผัสความง่ายงามของทิวทัศน์ข้างทางนี้เลย
      วันนี้เป็นเพราะอะไรเล่า
      ผมจึงเห็นทั้งความสวยงามด้วยตา
      กับทั้งรับสัมผัสกลิ่นหอมของนา  ข้าว และต้นไม้ข้างทาง
   
       กลิ่นนั้นหอมอ่อน  ชื่นเย็นหัวใจ
       ทำให้รำลึกถึงวัยเยาว์ ที่ความทุกข์ทางใจไม่ได้มากมายเช่นทุกวันนี้
       หรือว่าบางทียิ่งคนเราโตขึ้น
       ก็ยิ่งตกแต่งหน้าตาของตัวเองให้เป็นไปต่าง ๆ
       แล้วก็รักษาหน้าตานั้น ๆ เอาไว้ด้วยความเหน็ดเหนื่อยแกมเหน็ดหน่าย
        รึว่า  แท้จริงแล้วการยอมปล่อยหน้าให้อยู่ในสภาพที่แท้จริงของมัน
        ก็คือเข้าถึงสัจจะ  อันทำให้หัวใจแสนอิสระอย่างหนึ่ง
        ไม่รู้ล่ะ
        วันนี้ผมคิด พูด  และทำโดยไม่สนใจหน้าของตัวเองเลย
        มันโล่งหัวใจชะมัด
         นี่มั้งที่ทำให้หัวใจของผมกลับมารับสัมผัสทางตาและนาสิก
         ได้อย่างเป็นสุขอีกครั้ง
        
2.      ฯ