พลีกาย...(แต่ไม่)ขายวิญญาณ

กรวิกสีม่วง

แสงสลัวกลั้วเพลงในคืนพล่อย
		กางเกงในตัวน้อยคอยความหวัง
		เมื่อไหร่นะ บทเพลงจะหยุดดัง
		เมื่อไหร่หนอจะได้นั่งกับคนดู
			เสียงเพลงสาดดังแต่ยังด้อย
		สายตานับร้อยคอยดูอยู่
		อกระทึก ดังกว่า  น้ำตาพรู
		ใครจะรู้ไม่ได้  หลบไฟพราง
			ก่อนขึ้นเวทีมีเสื้อผ้า
		ต้องทำงานจนกว่าก่อนฟ้าสาง
		หน้าที่คือ...เตียง...และเสียงคราง
		เรือนร่างคือร้านประจานตัว
			แสงไฟสว่างแล้ว-ร้านปิด
		แต่ใจดวงนิดยังสลัว
		ใครล่ะ  ที่จะชอบ  แม้ครอบครัว
		ก็ไอ้เรามันชั่ว จะโทษใคร
			ทุกหยด...ทุกหยาด...เหมือนทาสเขา
		แต่เรามิยอมเป็นไพร่
		ตัวกู  ของของกู  อดสูไย
		จะเริ่มต้นวันใหม่   สักครั้ง
			อาทิตย์ก็ลับดับฟ้า
		อยากหมุนนาฬิกาย้อนหลัง
		ไม่อยากยินเสียง เพลงดัง
		กางเกงในอยากสั่ง-ลาเวที...				
comments powered by Disqus
  • น้ำ

    6 ตุลาคม 2549 07:07 น. - comment id 612418

    เป็นกำลังใจให้นะ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน