บทเห่ครวญ_เจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์

waynar

รอนรอนสุริยคล้อย     สายัณห์ 
เรื่อยเรื่อยเรื่อแสงจันทร์     ส่องฟ้า 
รอนรอนจิตกระสัน             เสียวสวาท   แม่เอย 
เรื่อยเรี่อยเรียมคอยถ้า       ที่นั้นห่อนเห็น ฯ 
  
    เรื่อยเรื่อยมารอนรอน   สุริยาจรเข้าสายัณห์ 
เรื่อรองส่องสีจันทร์            ส่งแสงกล้าน่าพิศวง 
    ลิ่วลิ่วจันทร์แจ่มฟ้า       เหมือนพักตราหน้านวลผจง 
สูงสวยรวยรูปทรง             ส่งสีเจ้าเท่าสีจันทร์ 
    เอวอ่อนชอ้อนองค์        โฉมอนงค์ทรงสาวสวรรค์ 
หาไหนไม่เทียมทัน          ขวัญเนตรพี่นี้น่ารัก 
    ขาวสุดพุดจีบจีน           เจ้ามีสีนพี่มีศักดิ์ 
ทั้งวังเขาชังนัก                 แต่พี่รักเจ้าคนเดียว 
    นอนนั่งตั้งอาลัย            สายสุดใจไม่แลเหลียว 
หวังชมสมกลมเกลียว        ควรฤาน้องข้องใจเคือง 
    ขาวสุดพุดซ้อนแซม      เนื้อแอร่มอร่ามเหลือง 
โฉมอ่ากว่าทั้งเมือง           หนแห่งใดไม่เหมือนเลย 
    ได้น้องทองนพมาศ       มาสังวาสพาดชมเชย 
ร่วมเรือนเพื่อนพิงเขนย   เคยวิงวอนอ่อนหวานคำ 
    ฝนตกยกปีกป้อง           ฟ้าร้องต้องเอาตนงำ 
ชิดเชื้อเนื้อนวลขำ             อ่อนลมุนอุ่นอกเรียม 
    รักนุชสุดสายใจ             ต้องฤทัยไม่เท่าเทียม 
ขอต้องน้องอายเหนียม       เกรียมจิตเจ้าเฝ้าทุกข์ทน 
    ฝนตกฝนหากตก           แก้วกับอกอย่าโกรธฝน 
ลมพัดรับขวัญบน               แก้วโกมลมานอนเนา 
    ฝนตกไม่ทั่วฟ้า              เยนแหล่งหล้าในภูเขา 
ไม่เยนในอกเรา              เพราะเพื่อนเคล้าเจ้าอยู่ไกล 
    เรียมร่ำน้ำตาตก           อกร้อนรุ่มดังสุมไฟ 
แสนคนึงถึงสายใจ            เจ้าไกลสวาทนิราศเรียม ฯ